Γεωπολιτικοί εφιάλτες 

Καθώς τα αποτρόπαια τύμπανα του πολέμου ηχούν ακόμα μια φορά στην ανατολική Μεσόγειο, είναι προφανές ότι η παράνοια και η τρέλα κερδίζουν συνεχώς έδαφος.

«Λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του Προέδρου Τραμπ ότι θα ήθελε να αποσυρθούν οι ΗΠΑ από τη Συρία, δυνάμεις του συριακού στρατού έπληξαν ένα προάστιο της Δαμασκού με χημικά όπλα, σύμφωνα με μαρτυρίες συνεργείων διάσωσης», μεταδίδουν οι NewYork Times.

Το ερώτημα που τίθεται αυτόματα είναι: γιατί οι συριακές δυνάμεις θα επέλεγαν να κάνουν κάτι τέτοιο ενώ γνώριζαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξασφάλιζαν τη διεθνή κατακραυγή και επώδυνα αντίποινα; Και μάλιστα τη στιγμή που είχαν καταφέρει καίρια πλήγματα εναντίον των τζιχαντιστών που τα τελευταία χρόνια είχαν μετατρέψει ολόκληρες περιοχές της χώρας σε μεσαιωνικά τρελοκομεία.

Η μία μετά την άλλη ευρωπαϊκές χώρες ανακοινώνουν τη συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις των αμερικανών εναντίον της Συρίας εξ αιτίας της επίθεσης με τα χημικά, αλλά ουδείς είναι βέβαιος για το ποιος ευθύνεται για τη διαρροή των χημικών ουσιών.

Πώς γνωρίζουμε για παράδειγμα ότι τα χημικά τα μετέφεραν οι συριακές βόμβες και ότι αντίθετα δεν χτύπησαν κάποιο στόχο όπου οι τχιζαντιστές είχαν αποθηκευμένα χημικά όπλα;

Αξίζει να σημειωθεί ότι το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας είχε καταστραφεί το 2014 με την από κοινού επίβλεψη της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων.

Θυμόμαστε όλοι τις «ατράνταχτες αποδείξεις» για την ύπαρξη Οπλων Μαζικής Καταστροφής στο Ιράκ και που οδήγησε η αμερικανική επέμβαση προκειμένου να «εξουδετερωθεί» το «πυρηνικό οπλοστάσιο» του Σαντάμ: σε ένα κράτος που έχει καταρρεύσει.

Το ίδιο συνέβη και μετά τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη προκειμένου να εκδιωχθεί ο «στυγερός» Καντάφι: ακόμα μια χώρα υπό κατάρρευση, παραδομένη στο πλιάτσικο και την ανομία, όπου διάφορες ομάδες φανατικών αντιμάχονται η μία την άλλη με θύματα κυρίως άμαχους πολίτες και όπου λειτουργούν μοντέρνα σκλαβοπάζαρα, στα οποία η ανθρώπινη ζωή αποτιμάται από 400 – 500 ευρώ.

Η Συρία θα είχε σίγουρα ακολουθήσει αυτή την τραγική μοίρα χωρίς την ρωσική υποστήριξη στην κυβέρνηση του Ασαντ.

Σαφώς και οι Ρώσοι είχαν τα δικά τους γεωπολιτικά κίνητρα: μια ναυτική βάση στη Μεσόγειο, ισχυρότερη επιρροή στην περιοχή και πιθανόν παραχώρηση στην Gazprom της διαχείρισης και εκμετάλλευσης των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου κοντά στην πόλη Χομς.

Όμως η παρέμβασή τους έχει μέχρι στιγμής αποτρέψει το ενδεχόμενο να γίνει η Συρία ακόμα μια Λιβύη ή ένα Ιράκ.

Μπορεί το καθεστώς του Ασαντ να απέχει πολύ από το δημοκρατικό πρότυπο, αλλά η Συρία ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια μια ευημερούσα χώρα, που λίγο – πολύ λειτουργούσε κανονικά.

Τα επόμενα 24ωρα είναι εξαιρετικά κρίσιμα και οποιαδήποτε κλιμάκωση των εχθροπραξιών θα έχει τρομακτικές επιπτώσεις όχι μόνο στην περιοχή, αλλά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι καθώς οι γεωπολιτικοί κολοσσοί παίρνουν θέσεις μάχης, θα την πληρώσουν και πάλι αθώοι, άμαχοι πολίτες.

Η κόλαση αυτή δεν έχει τέλος.