Τουριστικές «αστοχίες»

Τη σημασία του τουρισμού για τη χώρα μας φαίνεται να αναγνωρίζουν οι πάντες. Η συμβολή του τουρισμού στην εγχώρια οικονομία βρίσκεται σε διαρκή ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η άμεση συμβολή του κλάδου στο ΑΕΠ ανήλθε το 2017 στο 7,9% έναντι 5,5% που ήταν το 2010, ενώ η συνολική συμβολή του τουρισμού στο ΑΕΠ το 2017 έφτασε το 19,6% έναντι 15,6% το 2010.

Η «αναγνώριση» αυτή, όμως, ουδόλως συνοδεύεται από ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης (απουσία που δυστυχώς διακρίνει και άλλους τομείς της οικονομίας) ενώ οι νομοθετικές παρεμβάσεις σπανίως διακρίνονται από αναπτυξιακό πρόσημο.

Τον τελευταίο μήνα έχουμε δύο νομοθετικές επιλογές που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση. Η πρώτη έχει θετικό πρόσημο. Με το άρθρο 39 του νόμου 4531/2018 παρέχεται πλέον  η δυνατότητα λειτουργίας και «μη κύριων ξενοδοχειακών καταλυμάτων», π.χ. ενοικιαζόμενων δωματίων ή διαμερισμάτων, σε κτίσματα χαρακτηρισμένα ως «διατηρητέα», «παραδοσιακά» ή «νεότερα μνημεία».

Μέχρι σήμερα αυτή η δυνατότητα αφορούσε κυρίως τη λειτουργία ξενοδοχείων, κάτι που δεν διευκόλυνε την τοπική και μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Η ρύθμιση του θέματος αυτού μάλιστα αποτελούσε προϋπόθεση για την ενεργοποίηση και χρηματοδότηση σημαντικών για την τοπική οικονομία δράσεων, μέσω διαφόρων ευρωπαϊκών προγραμμάτων , όπως το Leader.

Αντίθετα, όσοι επενδύουν στον τουρισμό φαίνεται να αποτελούν έναν «καλό πελάτη»  του φορομπηχτικού κράτους. Μέχρι πρόσφατα οι ιδιοκτήτες των μικρών τουριστικών καταλυμάτων (έως και 5 δωματίων) υπάγονταν στην ασφάλιση του πρώην ΟΓΑ και κατέβαλλαν ασφαλιστικές εισφορές αγροτών, οι οποίες ήταν εξαιρετικά ισχνές.

Σήμερα, όπως διευκρινίζει η εγκύκλιος του Υφυπουργού Εργασίας που εκδόθηκε την περασμένη εβδομάδα, αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες και υπάγονται στο ασφαλιστικό καθεστώς των ασφαλισμένων του πρώην ΟΑΕΕ.

Δηλαδή ο μικροεπιτηδευματίας των  5 τουριστικών δωματίων – στον οποίο «απλόχερα» το κράτος του δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξει τη δραστηριότητα αναλαμβάνοντας το τεράστιο κόστος ανακαίνισης και μετασκευής ενός «διατηρητέου» κτηρίου – καλείται να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές που δύναται να ανέλθουν στο 1/3 του εισοδήματός του. Πότε θα κάνει απόσβεση της επένδυσής του στο «διατηρητέο» κτήριο;

Πότε θα επιστρέψει τυχόν δάνεια που θα λάβει; Τι θα του μένει για τυχόν επισκευές ενός κτηρίου που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στο χρόνο; Και σε όλα αυτά μην λησμονούμε τον πρόσφατα επιβληθέντα φόρο διαμονής που τυπικά βαρύνει τον διαμένοντα αλλά στην ουσία ροκανίζει το καθαρό κέρδος του επιχειρηματία…

O Αργύρης Αργυριάδης είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω – Φορολογικός Σύμβουλος,  Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής & Διαχειριστής Αφερεγγυότητας