Σφυρίδα στο Προεδρικό

Εντάξει, δεν περιμένει κανείς φιέστες με 18 πιάτα, μοριακές τεχνικές και σπάνιες πρώτες ύλες στο προεδρικό μέγαρο της Ηρώδου Αττικού. Αλλά πάλι σφυρίδα; Πάντα σφυρίδα;

Ποιο γούστο, ποια λογική, ποια εμμονή έχει κάνει το φιλέτο σφυρίδας με χόρτα και λαχανικά ατμού το εθνικό μας πιάτο που σερβίρουμε σε κάθε – μα σε κάθε, σε όλους σας λέω – επίσημο προσκεκλημένο που δειπνεί στο προεδρικό μέγαρο με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας;

Οι Αμερικανοί σερβίρουν βοδινό από το Τέξας και αστακούς από το Μέιν, οι Γερμανοί τάισαν τον Ομπάμα currywurst, οι Γάλλοι χτένια κι αρνάκι από την Προβηγκία, ακόμη και σνίτσελ γεμιστό cordon bleu έχει ζητήσει σε δεξίωση ο Μακρόν που το επιτηδευμένα ανεπιτήδευτο το δουλεύει καλά κι όταν ήρθε εδώ στην Αθήνα, αντί να του βγάλουμε έναν μουσακά ποστ μόντερν ή ένα φρικασέ ή ντολμάδες με αέρινο αυγολέμονο, του βγάλαμε γλώσσα μενιέρ και φιλέτο του μπιστρό σαν τον Έλληνα τουρίστα που πάει για πιτόγυρο στο Παρίσι.

Χάθηκαν τα ψάρια; Μια ωραία πεσκανδρίτσα που την κάνουν οι μάγειροι με χίλιους τρόπους στην κατσαρόλα, ζαργάνες καλοκαιρινές να πει και το αστειάκι του κανάς υπουργός και να δροσίσει η αίθουσα.

Αλλά εμείς, εκεί. Χειμώνα ή καλοκαίρι, με ζέστη ή με κρύο, με ήλιο ή με βροχή, εκεί εμείς στο προεδρικό, στην επίσημη βιτρίνα της χώρας, με τη σφυρίδα σε φιλέτο σοτέ και τις αχνιστές πρασινάδες, τόσο πρωτότυπο που η Σενεγάλη το εξάγει σε όλα τα μέτρια προς καλά εστιατόρια της Ευρώπης και τόσο εμπνευσμένο όσο το νουά με τα καροτάκια και το ρύζι με τα μπιζέλια μέσα που έμαθε ο Τσελεμεντές στις γιαγιάδες μας για τα «καλά» τα τραπέζια της αστικοποίησης.

Φαντάζομαι τους σεφ στην κουζίνα του προεδρικού να ζουν κάθε επίσημο δείπνο σαν την ρουτίνα του γάμου ή μια αλλόκοτη τρομακτική ιδρυματοποίηση με σφυρίδα, κάτι που ακούγεται σαν σκηνή από ψυχολογικό θρίλερ. Που αν είχε καλό τέλος θα έβαζε κάθε φορά μέσα στην κουζίνα τους κι από έναν νέο Έλληνα σεφ, από αυτούς που τους έχει στο ραντάρ του ο οδηγός Μισελέν, να διαλέγουν και να μαθαίνουν νέα μενού μαζί και να περνάνε τέλεια δημιουργώντας με κίνητρο και την εικόνα της χώρας τους και να απελευθερώνονται οι σεφ του προεδρικού, ωραίοι και χαμογελαστοί μες στις κολλαριστές στολές τους, από το κάτεργο της σφυρίδας. Να βγάζουν αυγοτάραχο Μεσολογγίου, ψάρι από την Κάλυμνο, φασόλια Πρεσπών, τυριά από τις Κυκλάδες, αλλαντικά από την Ευρυτανία και γλυκά του κουταλιού από το Πήλιο και μαστίχα Χιώτικη.

Και θα αναρωτιέστε τι σημασία έχει; Αμ πως, έχει, έχει.

Θέλουμε να πουλάμε και εξαιρετισμό και μοναδικότητα, θέλουμε να πουλάμε και παρελθόν αλλά και παρόν και μέλλον, και υπευθυνότητα ευρωπαική και λίγη μεσογειακή κάψα και η έλλειψη προσωπικότητας και έμπνευσης τελικά καθρεφτίζεται σε ένα πιάτο, σε μια σφυρίδα.

Όλη η πόζα μας κι η αδιαφορία μας ταυτόχρονα, η γήρανση και η νωθρότητα μας, σε σχήμα φιλέτου σε άσπρη πορσελάνη.