Ίβυκος, ανάμεσα στη Σαπφώ και τον Στησίχορο (Μέρος Δ’)

Ο Πολυκράτης στον οποίον αναφέρεται ο Ίβυκος δεν είναι ο γνωστός τύραννος της Σάμου, αλλά ο ομώνυμος γιος του, ο οποίος ήταν εγκατεστημένος στη Ρόδο ως αντιπρόσωπος του πατέρα του. Ο νεότερος Πολυκράτης, το εγκώμιο του οποίου εικάζουμε ότι πλέκει ο ποιητής, ήταν μαθητής του Ανακρέοντος και εραστής της ποίησης και της μουσικής.

Δε γνωρίζουμε το βίο του Ιβύκου μετά το θάνατο του προστάτη του, Πολυκράτη, περί το 522 π.Χ. Ο θάνατός του συνοδεύτηκε από πολλές παραδόσεις, όπως η γνωστή ιστορία με τους γερανούς («οι γερανοί του Ιβύκου»), τα μεγάλα αποδημητικά πουλιά, που οδήγησαν στην απροσδόκητη αποκάλυψη των ληστών-δολοφόνων του.

Ο Ίβυκος μπορεί να χαρακτηριστεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο λεσβιακό μέλος της Σαπφούς και το χορικολυρικό στρώμα του Στησιχόρου.

Η ανάμειξη διαφόρων στοιχείων στη γλώσσα του αντανακλά μάλλον τις διαλεκτικές συνθήκες μιας αποικίας που περιελάμβανε ανάμικτο πληθυσμό. Στη διάλεκτό του είναι σαφέστατες οι επιδράσεις του έπους, χωρίς να απουσιάζουν ένα λεπτό δωρικό επίχρισμα και —καμιά φορά— αιολικοί τύποι.

Κύρια χαρακτηριστικά της ποιητικής δημιουργίας του Ιβύκου, ο οποίος υπήρξε και αξιόλογος μουσικός, είναι η μεγάλη περιγραφική δύναμη, το θερμό συναίσθημα, η αφθονία των επιθέτων, η ενάργεια και η ορμητικότητα της έκφρασης.

Ίβυκος, ανάμεσα στη Σαπφώ και τον Στησίχορο (Μέρος Α’)

Ίβυκος, ανάμεσα στη Σαπφώ και τον Στησίχορο (Μέρος Β’)

Ίβυκος, ανάμεσα στη Σαπφώ και τον Στησίχορο (Μέρος Γ’)