Ο εθισμός στην αναξιοπρέπεια

Πριν από μερικά χρόνια είχαμε τη «μόδα» εκείνων που έδιναν σε άλλους επιβάτες, στους σταθμούς του τρένου και του Μετρό, το επικυρωμένο αλλά ακόμα εν ισχύ εισιτήριό τους. Είχαμε και εκείνους που το έπαιρναν και έκαναν τη δουλειά τους τζάμπα. Οι πρώτοι θεωρούσαν πως πρόσφεραν κοινωνικό έργο βοηθώντας τους αδύναμους, οι δεύτεροι πως ήταν έξυπνοι.

Αν τολμούσες να επισημάνεις πως αυτό εκτός από παράνομο ήταν και αναξιοπρεπές (μπορούσες πάντα να δώσεις ένα αχρησιμοποίητο εισιτήριο σε όποιον δεν μπορούσε να αγοράσει), έπεφταν να σε φάνε. Σε θεωρούσαν εχθρό του λαού.

Τους τελευταίους μήνες αυτό το «μοίρασμα» του εισιτηρίου σχεδόν ξεχάστηκε, γιατί δεν χρειάζεται.  Τι να το κάνεις το παλιόχαρτο την εποχή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, δηλαδή των…. δωρεάν μετακινήσεων _ ευγενική προσφορά της κυβέρνησης που εξακολουθεί να κρατάει τις μπάρες σε πολλούς σταθμούς ανοιχτές!

Και τώρα όμως, αν επισημάνεις στους (χιλιάδες, φοβάμαι) συμπολίτες σου πόσο αναξιοπρεπές είναι το «θα περάσω με το έτσι θέλω», θα σε θεωρήσουν οπαδό του μνημονίου. Αυτό είναι τελικά το αποτέλεσμα του «μπάτε σκύλοι αλέστε» που εφαρμόζεται αυτή την περίοδο στο θέμα των δημοσίων συγκοινωνιών: Ο εθισμός του πολίτη στην αναξιοπρέπεια.

Ενας εθισμός που φαίνεται πλέον και στους σταθμούς όπου έχουν κλείσει οι μπάρες. «Χτυπάς» το εισιτήριό σου και νιώθεις πίσω σου τον ή τους τσαμπατζήδες που σπρώχνονται για να προφτάσουν να περάσουν μαζί σου. Χωρίς να καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι γίνονται.

Ετσι χθες, σε σταθμό του ηλεκτρικού, σχεδόν με επέπληξε η γιαγιά που ερχόταν πίσω μου, βιαστική – βιαστική, προκειμένου να επωφεληθεί του εισιτηρίου μου. «Αντε, άντε, προχώρα!» μου είπε περνώντας μαζί μου, και συνέχισε συνωμοτικά: «Να κάνεις γρήγορα για να προφταίνει και άλλος κόσμος που δεν έχει λεφτά». Η ίδια πάντως δεν έδινε την εντύπωση ανθρώπου που δεν είχε λεφτά για ένα εισιτήριο.