Ο Τσίπρας, ο Γεωργίου, η μνήμη και το υποσυνείδητο

Τα χρόνια της κρίσης τα γεγονότα είναι τόσο πυκνά, οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα τόσο αποφασιστικές, τα λόγια τόσο πολλά, που καμιά φορά ξεχνάμε πως ξεκίνησε όλο αυτό κι η εποχή που το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ εναλλάσσονταν στην εξουσία και τα καμπανάκια για την οικονομία έπαιζαν στα χαμηλά της δημοσιογραφίας μοιάζει σαν μια άλλη ζωή. Είναι λογικό. Σαν μηχανισμός άμυνας λειτουργεί κάπως κι η μνήμη. Διαβάζοντας όμως την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στην Die Welt για την υπόθεση Γεωργίου, αν κλείσει κανείς τα μάτια μπορεί να του έρθει όλο το χτίσιμο της συγκυβέρνησης που ηγείται σαν φλας μπακ.

«Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του (σ.σ. Γεωργίου). Αλλά η δικαιοσύνη και τα δικαστήρια είναι ανεξάρτητα. Αυτήν ακριβώς την ανεξαρτησία θέλουμε να τη βελτιώσουμε στην Ελλάδα. Αν όμως μας ζητήσει το δικαστήριο να καταθέσουμε υπέρ του, θα το κάνουμε».

«Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του». Από πότε; Από τότε που τα χρησιμοποίησαν στην δική τους πολιτική, από τότε που έγιναν κυβέρνηση, δηλαδή, και δεν μπορούσαν παρά να τα δεχτούν και να τα επικαλεστούν δεδομένου ότι είναι τα στοιχεία που έχει επικυρώσει η Eurostat.

Η υπόθεση Γεωργίου, ενώ συνήθως συνοψίζεται στο πρόσωπο και την δικαστική του περιπέτεια, είναι κομβική καθώς «τα νούμερα που μας έβαλαν στο μνημόνιο» ήταν το σημείο συνάντησης και γιγάντωσης του εν Ελλάδι αντιμνημονιακού λόγου. Ο πρωθυπουργός που κάνει τον γενναίο υποστηρικτή του Γεωργίου παρά τη «μήνη» της δικαιοσύνης εναντίον του (κάπως έτσι παρουσιάζεται στην Die Welt, χωρίς να εξηγείται, γιατί εκτός από δυο σκακιέρες ο κ. Τσίπρας έχει και δυο βάρκες) έδινε συνεντεύξεις όλο οργή για τα όσα αποκάλυπτε, κατά τη γνώμη του τότε, η υπόθεση αυτή. Γύρω από την άποψη αυτή χτίστηκε η ιδέα ότι οι Έλληνες δεν είμαστε και τόσο χρεωμένοι, ότι πρέπει μια «ανεξάρτητη» επιτροπή λογιστικού ελέγχου να ξανατσεκάρει τα νούμερα που «μαγείρεψαν» οι προηγούμενοι (τελικά την είπαμε Επιτροπή Αλήθειας και το πόρισμα της εθεάθη προσφάτως σε σκουπιδοτενεκέ), ότι υπήρχε μια άλλη οδός, ότι το μνημόνιο προηγείται της κρίσης κι ότι ήταν μια επιλογή ξενόδουλων κυβερνώντων που έκαναν τα χατίρια σαδιστών εταίρων και κερδοσκόπων αγορών.

Το κόμμα της συγκυβέρνησης, οι ΑΝΕΛ, φτιάχτηκαν πάνω ακριβώς στην θεωρία αυτή, δεν γιγαντώθηκαν απλώς χάρη της αλλά της χρωστάνε την ύπαρξη τους. Οι θεωρίες της κυρίας Φωτεινής Γεωργαντά ήρθαν και κούμπωσαν γλυκά με το μένος του Πάνου Καμμένου για την οικογένεια Παπανδρέου και, κάπως έτσι, μαζί με το αποτέλεσμα «αποκάλυψαν» και το κίνητρο, τον δόλο, το αφήγημα των CDS, η σοβαρότητα του οποίου μετρήθηκε γύρω στο μηδέν και κάτω, όταν συζητήθηκε σε δικαστική αίθουσα. «Αυταπάτες». Αυτή είναι η λέξη που έχει χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός. Αυταπάτες που ακόμη υπερασπίζονται αυτοί που τις πίστεψαν γνήσια και, όχι, δεν αναφέρομαι στην κ. Κωνσταντοπούλου και τον κ. Λαφαζάνη, αλλά σε όσους υπερασπίζονται ακόμη τις διαδηλώσεις και τους αγώνες τους για να εκλεγεί ο κ. Τσίπρας στην βάση αυτού που ο ίδιος απορρίπτει σήμερα ως αυταπάτη. Και στους οποίους κανείς δεν είπε καθαρά ένα απλό «δεν ήταν σωστά αυτά που σου έλεγα τότε, με πίστεψες αλλά λάθεψα». Μια αυταπάτη που διχάζει ακόμη. Και για την οποία κανείς δεν είπε γενναία, όχι στην αντιπολίτευση, αλλά στο 35% των ψηφοφόρων του δημοψηφίσματος, του λαού δηλαδή, ένα απλό «ξέρεις, μπορεί τελικά να είχες δίκιο». Κανείς.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και κάποτε θα γραφτεί. Ως τότε μπορεί να χειραγωγείται φυσικά. Αλλά η μνήμη είναι ακόμη φρέσκια κι ας θέλει να πέφτει σε ύπνωση για να μη βασανίζει τις σκέψεις. Ο ίδιος μηχανισμός θα λειτουργεί και στον ίδιο τον πρωθυπουργό άλλωστε, μην του στερούμε την ανθρώπινη υπόσταση. Στην ίδια συνέντευξη, στην Die Welt, ο Αλέξης Τσίπρας είπε «αντίθετα με όσα λέτε, δεν επρόκειτο για δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή στο ευρώ». Πριν λίγες μέρες μόνο όμως, στην ΕΡΤ, είπε, επι λέξει, πως ήταν πιο δύσκολη η απόφαση να παραμείνουμε στην ευρωζώνη το 2015. Πως γίνεται μέσα σε μια βδομάδα να λέει το ένα και το αντίθετο του μαζί; Μπορεί να είναι αδίστακτος. Μπορεί να το κάνει συνειδητά μην υπολογίζοντας πως θα το διαβάσουν κι οι Έλληνες. Μπορεί πάλι να είναι αυτό που λέμε Φροϋδικό ολίσθημα και να εισχώρησε ανάμεσα σε αυτό που θα έλεγε και στην γλώσσα του το υποσυνείδητο, η «κρυψώνα» της μνήμης. Είπαμε, άνθρωπος είναι κι αυτός.