Στην ίδια τραγωδία θεατές

Την έχουμε ξαναζήσει τη διαχείριση αυτή. Το 2007 ήταν η «ασύμμετρη απειλή», το 2018 είναι ο «ασύμμετρος κίνδυνος». Το πεδίο της συνωμοσιολογίας κοινό, ως συνήθως, οι θεωρίες της «αποσταθεροποίησης», πράκτορες ξένων δυνάμεων, οικονομικά συμφέροντα, δόλιοι εμπρηστές σε άριστη οργάνωση – αν και, για να μην αδικήσουμε κανέναν, το 2007 κανείς δεν έσπασε το κοντέρ της φαιδρότητας  με το  να κατηγορήσει συγκεκριμένα ΜΜΕ ότι «γνώριζαν εκ των προτέρων» ή ότι «είναι ο Νέρωνας».

Και τότε, όπως και τώρα, πολλοί μας έδιναν αφ’ υψηλού εντολές. «Μην πολιτικολογείτε! Σεβαστείτε τους νεκρούς! Δεν είναι ώρα για μικροπολιτική! Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών τώρα!». Και μετά οι ίδιοι πολιτικολογούσαν και συνωμοσιολογούσαν ασύστολα.

Οι πυρκαγιές κόπασαν κι άρχισαν οι έρευνες κι οι απολογισμοί. Οι υπεύθυνοι που καταδικάστηκαν δεν ήταν καθόλου σκοτεινά πρόσωπα αλλά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης ενώ από οργανωμένους εμπρηστές βρήκαμε έναν πυλώνα της ΔΕΗ και μια 85χρονη γιαγιά που άναψε φωτιά για να ψήσει. Τα θυμάται κανείς αυτά;

Όσοι φορείς έχουν ασχοληθεί κατ’ελάχιστο με το θέμα έχουν μιλήσει για τα συμπεράσματα της τραγωδίας του καλοκαιριού του 2007. Περιβαλλοντικές οργανώσεις, καθηγητές, δασολόγοι, άνθρωποι που έχουν περάσει από αρμόδιες θέσεις στην δημόσια διοίκηση περιγράφουν μια κατάσταση απελπιστική με τους αρμόδιους φορείς να μην συνεργάζονται μεταξύ τους, να μην έχουν ακριβή εικόνα ο ένας της δουλειάς του άλλου, να γίνεται επαρκής πρόληψη, εκπαίδευση και προετοιμασία, να μην υπάρχει αυτό που με λίγα λόγια λέμε «υποδομή». Κι όταν αυτό αποδεικνύεται με τραγικό τρόπο αρχίζει ο καθένας το ποίημα του.

Ο κάθε φορέας υπερασπίζεται  το έργο του, η κυβέρνηση το έργο όλης της κρατικής δομής γιατι «αντανακλά» πάνω της ενώ κάποιοι μας λένε με εξυπνακίστικο ύφος πως κακώς αναζητούμε ευθύνες αφου κάθε χρόνο έχουμε φωτιές και φταίει ο καιρός.  Λες και απευθύνονται σε εξαθλιωμένο λαό του 19ου αιώνα που βολεύεται στην ιδέα ότι είναι έρμαιο της θεομηνίας ή του εξωτερικού εχθρού ή του κακού καπιτάλιστη, λες και δεν είχαν ποτέ οι πολίτες της χώρας αυτές προσδοκίες από το κράτος τους.

Και βέβαια, στρίβουν και δια της συγκινητικής επίκλησης στο θάρρος των πυροσβεστών, των ενστόλων, των γιατρών. Οι ίδιοι άνθρωποι που το χειμώνα θα απαιτούν να μην κάνουν μόνιμους τους πυροσβέστες. Που δεν θα μας πουν πως η ίδια η διοίκηση όταν είναι άχρηστη βάζει σε κίνδυνο τον πυροσβέστη της.

Κάντε μας, λοιπόν, λίγο τη χάρη.

Δεν μπορεί να αρχίσουμε να θεωρούμε ως περίπου μοιραίο ότι θα μετράμε κάθε χρόνο τα καμένα σε αυτή τη χώρα.

Δεν είναι ούτε πολιτικολογία ούτε προσωπικό: Όταν έχουν καεί δεκάδες άνθρωποι  σε μια μικρή περιοχή, όταν μια φωτιά ξεκινάει στις 5 από την Πεντέλη και έχει φτάσει σε λίγη ώρα στο Μάτι, κάποιος πρέπει να πει τι μεσολάβησε εκείνες τις ώρες ακριβώς, ποιος  ήταν ο σχεδιασμός, γιατί προχώρησε τόσο η φωτιά, αν προσπάθησαν εγκαίρως να εκκενώσουν την περιοχή, γιατί άλλες περιοχές εκκενώθηκαν και το Μάτι όχι.

Θέλουμε να μας εξηγήσετε τι συνέβη ακριβώς όχι για να στήσουμε λαϊκά δικαστήρια (αυτά είναι άλλων φαντασιώσεις) αλλά γιατί είμαστε πολίτες, όχι ειδικοί, και γιατί η δημοκρατία τα φέρε έτσι για εμάς που η ασφάλεια μας είναι υπ’ ευθύνη σας και γιατί, όχι, η απάντηση ότι όλα δούλεψαν σωστά δεν μας αρκεί.