Μπέτυ που είσαι; 

Μπέτυ που είσαι;

(Συγγνώμη για τον ενικό, αλλά εδώ που φτάσαμε …)

Πάμε ξανά …  Μπέτυ που είσαι;

Δεν θα έπρεπε σαν πρώτη κυρία αυτής της χώρας σε αυτή την εφιαλτική εβδομάδα που ζούμε να βγεις και να πεις μια κουβέντα συμπάθειας για τους ανθρώπους που τόσο άδικα και με τόσο ζοφερό τρόπο έχασαν τη ζωή τους;

Δεν θα έπρεπε σαν πρώτη κυρία, σύντροφος, σύζυγος πες το όπως θέλεις του πρωθυπουργού να έχεις πρωτοστατήσει στις προσπάθειες βοήθειας και αλληλεγγύης υπέρ αυτών των ανθρώπων που θρηνούν για τις ζωές των αγαπημένων τους και για τις περιουσίες τους;

Δεν θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να δείξεις σε αυτούς τους πολίτες ότι σαν συμπολίτισσα και σαν μητέρα θρηνείς για τις απώλειες αυτών των ανθρώπων;

Ή ξαφνικά θυμήθηκες ότι δεν ανήκεις στον δημόσιο, αλλά στον ιδιωτικό βίο και τομέα;

Και αν ανήκεις στον ιδιωτικό τομέα ως τι συνοδεύεις τον σύντροφό σου, σύζυγό σου, άνθρωπό σου, πες τον όπως θέλεις,  στα ταξίδια στο εξωτερικό όπου επιδεικνύεις τους αλαβάστρινους ώμους σου στους δρόμους του μεταξιού;

Ή ως τι ξεναγείς την Μπριζίτ Μακρόν στους αρχαιολογικούς θησαυρούς της Αθήνας;

Ή εκεί είσαι πρώτη κυρία κι όταν έρχεται η καταστροφή είσαι πρώτη απούσα?

Λοιπόν Μπέτυ, θα ήθελα να σου πω ότι εκτός από κάθε 5η Ιουλίου θα κλαις και κάθε 23η.

Υ.Γ.: Πάντως σου αναγνωρίζω ένα πράγμα: ότι δεν υποκρίθηκες ότι νοιάζεσαι.

Αλλά και πάλι οι επικοινωνιολόγοι σου σε πρόδωσαν.

Θα μπορούσες να το είχες κάνει όπως η Μελάνια…

Να πας στο Μάτι φορώντας ένα ωραίο μαύρο μπουφάν που να γράφει:

«Άσε με κουκλίτσα μου!!!»