Λυτρωτικός Δεκαπενταύγουστος

Οταν η πόλη έχει αδειάσει και οι περισσότεροι έχουν φύγει, αυτοί που έχουν μείνει πίσω παίρνουν μια βαθιά ανάσα.

Μου αρέσει η Αθήνα αυτές τις μέρες. Η απουσία των ανθρώπων κάνει αυτή την πόλη πιο ανθρώπινη.

Οι περισσότεροι προτιμούν αυτή την περίοδο να είναι στις παραλίες, σε νησιά και σε άλλα τουριστικά θέρετρα.

Εγώ διαλέγω το κλεινόν Άστυ, το οποίο μάλιστα όταν φυσάει και το ευλογημένο μελτέμι, μου θυμίζει, έστω και για λίγο, την ομορφιά που είχε αυτή η πόλη παλιότερα, σε πιο αθώες εποχές.

Αυτές τις ημέρες η Αθήνα μοιάζει σαν να συνάντησες ξαφνικά έναν φίλο από τα παλιά, έναν γνώριμο που είχες καιρό να δεις, μια παλιά αγάπη που δεν είχες ξεχάσει ποτέ.

Τα πάντα γύρω αποκτούν μια άπλα, που όταν επιστρέφουν τα πλήθη των Αθηναίων χάνεται, λες κι όλα έχουν ξαφνικά μικρύνει, στενέψει.

Μπορείς να πας εύκολα στη δουλειά, να κινηθείς στο κέντρο χωρίς να βασανίζεσαι μέσα στην κίνηση, να βρεις εύκολα μια θέση να παρκάρεις. Ακόμα και τα ψώνια στο σουπερμάρκετ γίνεται μια διαδικασία λίγο πιο εύκολη.

Το γεγονός ότι οι περισσότεροι που συναντάς στους δρόμους, τουλάχιστον στο κέντρο, είναι τουρίστες, σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε μια άλλη χώρα, κι ενώ διασχίζεις τις ίδιες λεωφόρους έχεις την εντύπωση ότι ανήκουν σε μια άλλη πόλη.

Με λιγότερα οχήματα να κυκλοφορούν και αρκετές βιομηχανίες κλειστές ακόμα κι ο ουρανός δείχνει πιο καθαρός. Όταν τουλάχιστον δεν τον σκεπάζουν ζοφερά σύννεφα καπνού από πυρκαγιές.

Ορισμένοι φίλοι μου λένε ότι αυτές τις ημέρες στην Αθήνα έχουν την αίσθηση ότι έχει γίνει μια φυσική καταστροφή και κάποιος ξέχασε να ειδοποιήσει εμάς που έχουμε μείνει πίσω. Τους απαντώ να το δουν αλλιώς: ότι έχει γίνει μια φυσική καταστροφή και είμαστε οι μοναδικοί επιζώντες.

Αυτές οι ευλογημένες στιγμές στην καρδιά του Αυγούστου δεν κρατάνε για πολύ. Σε λίγο τα πλήθη θα επιστρέψουν και αυτή η πόλη θα γίνει ξανά ένα παράλογο καμίνι.

Γι αυτό ας τις απολαύσουμε όσο ακόμα μπορούμε ….