Ο τηλεοπτικός καθρέφτης του ναρκισσισμού μας

Είναι άκομψα τα ρεπορτάζ αυτοθαυμασμού που προβάλουν τα δελτία ειδήσεων. Παρακολούθησα πολλά τέτοια φέτος το καλοκαίρι, με τους δημοσιογράφους να μας πληροφορούν πως «όλοι οι επισκέπτες μας μιλάνε με τα πιο θερμά λόγια για την Ελλάδα και τους κατοίκους της» (όλοι!), πως «η χώρα μας συμπεριλαμβάνεται στους δημοφιλέστερους προορισμούς στον κόσμο», πως «σαν την Χαλκιδική δεν έχει» _ δεν έχει;

Και ακολούθως να ρωτάνε σχεδόν εκβιαστικά τους τουρίστες «σας αρέσει πολύ η Ελλάδα, ε;». Όμως, ακόμα και αν δεχτούμε πώς πράγματι τους αρέσει τόσο πολύ όσο από ευγένεια λένε, και πως πράγματι σαν την Χαλκιδική δεν έχει, είναι θλιβερό να προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε με επιμονή το υπερθετικό σχόλιο. Περιφέροντάς το έπειτα ως τρόπαιο, ως αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ανωτερότητάς μας και στο θέμα των διακοπών.

Μεγαλοστομίες, ανακρίβειες και μία τηλεοπτική προπαγάνδα που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο γίνεται. Για να τονωθεί το φρόνημα του λαού; Για να ταϊστεί το θηρίο του εθνικού ναρκισσισμού μας; Είμαστε οι καλύτεροι! Το ακούσαμε, τα ξανακούσαμε, το εμπεδώσαμε βλέποντας, πάντα στα δελτία ειδήσεων, κάτι μεθυσμένα παιδιά να χορεύουν ξέφρενα σε παραθαλάσσιο μπαρ της Μυκόνου λίγο πριν πέσουν ξερά στην άμμο.

Αφήνω ασχολίαστες αυτού του είδους τις… τουριστικές παροχές. Σκέφτομαι, πόσο πιο ουσιαστικό θα ήταν, αντί να κομπάζουμε διαρκώς για τα καλά μας (και για αυτά που πραγματικά διαθέτουμε και για εκείνα που γεννά η φαντασία μας) να σκύβαμε με ακόμα μεγαλύτερη επιμονή, με διάθεση αυτοκριτικής και με την τηλεοπτική κάμερα αδιάψευστο μάρτυρα, πάνω από τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας (γίνονται και τέτοια ρεπορτάζ, θα έπρεπε όμως να είναι περισσότερα):

Πάνω από τους κλειστούς και υπολειτουργούντες αρχαιολογικούς χώρους, από τα βρώμικα παραθεριστικά θέρετρα, από τους αγενείς ταξιτζήδες, από τα υπερτιμολογημένα εστιατόρια, από τα ποτά – μπόμπες… Ισως τότε να διορθώναμε κάτι. Και να καταφέρναμε, ακόμα και αν δεν γίνουμε ποτέ ο κορυφαίος τουριστικός προορισμός που θέλουμε να είμαστε, να γίνουμε ένας από τους πιο ποιοτικούς και φιλόξενους.