Από μικρό και από την… Καϊλή μαθαίνεις τη νεοφιλελεύθερη αλήθεια

Έκανε τον γύρο της δημοσιότητας η δήλωση της ευρωβουλευτού Εύας Καϊλή ότι «Τα επιδόματα δίνονται σε τεμπέληδες που φυτοζωούν χωρίς να θέλουν να εργαστούν».

Και δικαιολογημένα αφού ήταν από εκείνες τις στιγμές που με ειλικρίνεια και αφτιασίδωτα αποτυπώνεται ο σκληρός πυρήνας του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι η θέση ότι φτωχός δεν είναι κάποιος που οι κοινωνικές συνθήκες τον έφεραν σε αυτή τη θέση, αλλά κάποιος που ήταν τεμπέλης και δεν ήθελε να εργαστεί.

Είναι η λογική που λέει ότι ο μισθός, η στέγη, η τροφή και η ένδυση δεν είναι στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα που ανήκουν σε όλες και όλους, αλλά τρόπαια για όποιον καταφέρει να αντέξει στα hunger games του σύγχρονου καπιταλισμού.

Είναι η αντίληψη που θέλει κάθε μορφή αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, πρόνοιας να είναι μια περιττή και επικίνδυνη στρέβλωση της αγοράς.

Είναι η πολιτική που πιστεύει ότι πρέπει να ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα, να καταργήσουμε κάθε κοινωνική προστασία και να υποβιβάσουμε το κράτος σε ένα μηχανισμό αστυνόμευσης.

Είναι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε σε ακραία μορφή στη Χιλή από τα διαβόητα Chicago Boys του Πινοσέτ, σε παραλλαγές στην Αμερική του Ρίγκαν και την Βρετανία της Θάτσερ, αλλά και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των προγραμμάτων «διαρθρωτικών αλλαγών» του ΔΝΤ που με τη σειρά τους αποτέλεσαν το πρότυπο για τα περιεχόμενα των μνημονίων.

Είναι η κυβερνητική διαχείριση που άφησε τις αγορές ανεξέλεγκτες και ως αποτέλεσμα είχαμε τη μεγάλη κατάρρευση της περιόδου 2007-2008, τις συνέπειες της οποίας ακόμη και σήμερα βιώνουμε.

Αυτή την πολιτική στην Ελλάδα, λίγο πολύ εκπροσωπούσαν για χρόνια τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έστω και σε παραλλαγές.

Σημαντικές πλευρές της αποδέχτηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια της «μνημονιακής προσαρμογής» του.

Σήμερα είμαστε στην έναρξη μια μακράς προεκλογικής περιόδου.

Τα προηγούμενα κόμματα εξουσίας επενδύουν πάρα πολύ στη μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ για να ανέβουν στην εξουσία.

Όμως, κάνουν ένα λάθος: πιστεύουν ότι το γεγονός ότι ο κόσμος γυρίζει την πλάτη του στον Τσίπρα και την παρέα του, ισοδυναμεί με πλήρη αποδοχή της κυνικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που μπορεί να πρεσβεύουν.

Όμως, η κοινωνία δεν αποδοκιμάζει το κακό για να πέσει στο χειρότερο.

Αυτό που ψάχνει μετά από αρκετά χρόνια «μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού» δεν είναι περισσότερη ανισότητα, περισσότερη αχαλίνωτη αγορά, περισσότερο ατομικισμό και κυνισμό.

Δεν θέλει ούτε να δώσει συγχωροχάρτι στη συνθηκολόγηση του Τσίπρα, ούτε να προσφέρει άφεση αμαρτιών στα παλαιά κόμματα εξουσίας.

Ούτε πείθεται ­ –ευτυχώς…– στο σύνολό της, από τον ρατσιστικό κανιβαλισμό που προτείνει σαν λύση η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή.

Αυτό που αναζητά είναι η χαμένη αξιοπρέπεια της και μια δικαιοσύνη προς το παρόν ανεύρετη.