Έλενα Ακρίτα: «Αν κάποιος μου κουνήσει το δάχτυλο δικαιολογημένα, εγώ πρώτη θα το αποδεχτώ»

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Mπορεί η συνομιλία μας να πραγματοποιήθηκε με αφορμή το νέο της βιβλίο, Φόνος 5 αστέρων (και την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ), ωστόσο όταν μιλάς με έναν άνθρωπο πολιτικοποιημένο και με άποψη, όπως η Έλενα Ακρίτα που δεν διστάζει να εκφράσει και να υποστηρίξει τη θέση της τόσο μέσα από την αρθρογραφία της στα Νέα, όσο και μέσα από τα social media, είναι αδύνατον να μην του ζητήσεις το σχόλιο και την τοποθέτησή του για τις τελευταίες εξελίξεις, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων.

Διαβάστε επίσης:

Έλενα Ακρίτα: Δεν το ξέρω ακόμα, αλλά θα ήθελα και δεύτερο μυθιστόρημα

Όπως σας είχαμε προαναγγείλει, ακολουθεί η δεύτερη ενότητα της συνέντευξής μας με την Έλενα Ακρίτα, η οποία με λόγο αυθόρμητο και ειλικρινή, μεταξύ άλλων τοποθετείται για τη σημερινή πολιτική και κοινωνική ελληνική πραγματικότητα, καθώς και για τη σχέση της με το ελληνικό facebook.

Δεύτερη φορά Αριστερά, πώς κρίνετε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ποιος εκφράζει την Αριστερά σήμερα και ποιος την αντιπολίτευση;
«Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη. Είμαι απογοητευμένη γιατί εγώ τους στήριξα ως ψηφοφόρος, με νύχια και με δόντια πολλά χρόνια πριν. Πολύ πριν γίνουν μόδα. Πίστεψα πάρα πολύ σε μια Αριστερά (πάντα ήμουν προς τα εκεί ιδεολογικά). Εμείς λοιπόν που πιστέψαμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο νιώθουμε πολύ πιο προδομένοι. Και επειδή κάποιος μπορεί να πει ότι «καλά τώρα εσύ είσαι αυτή, γέννημα θρέμμα «Φιλοθεάτισσα» και κολοκύθια τούμπανα», να πω δυο πράγματα εδώ. Πρώτον ότι και οι δυο γονείς μου ήταν πολιτικοί και το άλλο ότι η Αριστερά δεν είναι μόνο το οικονομικό σκέλος. Δεν είναι μόνο το κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι κατ’ εμέ, μια άλλη αντίληψη πραγμάτων. Είναι ότι δεν υπάρχει διαφορετικότητα, ότι δεν μπορούμε να κατηγοριοποιούμε ένα ζευγάρι επειδή είναι γκέι, άσπρο, κίτρινο ή μαύρο, είναι πώς θα προστατεύουμε το περιβάλλον, να νοιαζόμαστε για τα ζώα που είναι δίπλα μας, να στηρίζουμε τον αδύναμο, να δώσουμε φαΐ στον άστεγο. Για εμένα αυτό είναι Αριστερά. Είναι μια άλλη αντίληψη για το σύμπαν που μας περιβάλλει και πώς θα ήθελα εγώ να είναι. Για αυτό αν με ρωτάς με τι ασχολούμαι, και πριν δίσταζα να στο πω, ασχολούμαι πάρα πολύ ενεργά με τον εθελοντισμό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το που μένεις και ποια είσαι, έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τα πράγματα.

»Έχω αρχίσει και φοβάμαι πως κανείς δεν εκφράζει την Αριστερά σήμερα. Το ΚΚΕ είναι τα ίδια πάντα, έντιμο ναι, αλλά τα ίδια παντού και πάντα, για το ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή βλέπουμε την κατάσταση, και δυστυχώς εγώ δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Οι άλλοι, Λαφαζάνηδες κλπ. εμένα ποτέ δεν με κάλυπταν, αντίθετα πιστεύω ότι εκ του ασφαλούς έκαναν ό,τι έκαναν, οπότε η Αριστερά είναι πια ο καθένας από εμάς. Δηλαδή, ο συνταξιούχος που πηγαίνει στο Σύνταγμα και λέει «άνοιξα στο ντουλάπι και έχει δυο μακαρόνια πήρα το ένα και το έφερα», αυτός εμένα δεν με νοιάζει τι ψηφίζει. Με νοιάζει ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που βοηθάει και στηρίζει. Μπορεί να ψηφίζει και Δεξιά. Για αυτή την Αριστερά μιλάω εγώ.

»Αυτό που έχω γράψει εμμονικά σχεδόν τις τελευταίες εβδομάδες στα Νέα είναι ότι ακριβώς σε μια εποχή τόσο κρίσιμη πιστεύω ότι ανεξάρτητα τι πρεσβεύει ο καθένας χρειαζόμαστε μια πολύ ισχυρή αντιπολίτευση. Έχουμε αυτήν τη στιγμή ένα καρέ που, συγγνώμη, αλλά δεν καλύπτει τίποτα. Έχουμε δηλαδή απέναντι έναν Τζιτζικώστα, ο οποίος ούτε μέσα στην Βουλή δεν μπορεί να μπει και δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι μέσα στο 2013 επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να πάει στην παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει ούτε ιδεολογικό στίγμα ούτε τίποτα. Είναι στο χέρι των Νεοδημοκρατών τι θα ψηφίσουν, αλλά εμένα αυτό με ενδιαφέρει άμεσα γιατί θα επηρεάσει και τη δική μου ζωή! Μας πέφτει λόγος, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα εσωκομματικά σας. Τώρα πια αυτά τα στεγανά έχουν πέσει. Μας νοιάζουν και μας κόβουν και είναι και της γούνας μας μανίκι. Όλα πλέον είναι άρρηκτα δεμένα με την καθημερινότητά μας και όποιος δεν το βλέπει ή είναι στρουθοκάμηλος ή μαλάκας. Τόσο απλά».

Πόσο σας φορτίζουν τα τελευταία γεγονότα στο Παρίσι. Νιώθετε φόβο, πιστεύετε ότι ο ευρωπαϊκός λαός, σκέφτεται και αναρωτιέται τι προκάλεσε αυτές τις εξελίξεις;
«Ακόμα είναι πολύ νωπό το αίμα. Μέχρι τώρα δεν έχουμε καθόλου δείγματα προβληματισμού των ευρωπαϊκών λαών. Μέχρι τώρα έχουμε δείγματα μιας πάσας από λαό σε λαό. Το συμπέρασμα θέλει και μια ασφαλή χρονική απόσταση. Αυτήν τη στιγμή υπάρχει εν βρασμώ ταραχή, ένταση. Το Σάββατο στα Νέα περιέγραψα τη δική μου αντίδραση. Κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο, έβαλα επεισόδια Downton Abbey, πήρα μια μεγάλη σοκολάτα και τη μια από τις δυο αδέσποτες γάτες που έχω και κλείστηκα για μισή μέρα, από τις 4 το μεσημέρι μέχρι τις 4 το πρωί. Αυτό που είπα για στρουθοκαμηλισμό, το έκανα σαν μια συνειδητή ψυχοθεραπεία. Οπότε ναι, έχει φόβο, ανησυχία, αγωνία, θυμό. Έχει στοιχεία που τα φοβάμαι στον εαυτό μου με την έννοια ότι ξαφνικά αρχίζω και κάνω πολύ βίαιες σκέψεις για τους Τζιχαντιστές, και δεν είμαι εγώ αυτή η Έλενα. Αυτό ειλικρινά είναι ίσως η πρώτη φορά που το λέω δυνατά. Είναι φορές που με κάνουν αυτοί οι άνθρωποι να γίνομαι κάτι για το οποίο πάντα πάλευα στη ζωή μου. Νόμιζα ότι δεν το είχα μέσα μου, και να που το είχα. Να λοιπόν τι με τρομάζει. Όχι τόσο το αν έχω την άλλη εβδομάδα ένα ταξίδι στο Παρίσι -δεν έχω- αλλά και να είχα πιστεύω ότι όσο μπορεί κανείς προσέχει. Δεν μπορείς να σταματήσεις τη ζωή σαν να είναι λεωφορείο και να κατέβεις. Πιο πολύ με τρομάζει η αλλαγή που φέρνει η βιαιότητα μέσα στη ζωή μου.

»Παρόλη την ιστορία του τύπου από τη Λέρο, εγώ δεν νομίζω ότι οι μεγαλοτζιχαντιστές θα μπουν σε ένα σαπιοκάραβο να σκυλοπνιγούν τρεις εβδομάδες και αν φτάσουν φτάσανε. Εγώ νομίζω ότι είναι άνθρωποι που ταξιδεύουν business class, χρηματοδοτούμενοι αδρά, διαμένουν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, με πάρα πολύ ακριβά κοστούμια κάθονται εκεί περά και τρώνε και αποφασίζουν με άλλους αντίστοιχα (εννοώ σε πολύ υψηλό επίπεδο). Και δεν πεθαίνουν μόνο τα παιδιά. Δηλαδή ένα παλικάρι 18-20 χρονών που άφησε τις σπουδές του και ήρθε εδώ γιατί δεν έχει πια πατρίδα, επειδή είναι μαύρος είναι και τζιχαντιστής; Για αυτό θέλει συνεργασία ευρωπαϊκή, λίγο να σοβαρευτούμε».

Θα μπορούσε η Ελλάδα να συνεργαστεί με την Τουρκία για το προσφυγικό;
«Δεν το ξέρω γιατί δεν είμαι πολιτικός. Όσες φορές στη ζωή μου μού έχουν προτείνει να ασχοληθώ με την πολιτική έχω πει όχι. Και αυτό γιατί ούτε ξερόλας είμαι, ούτε όλες τις απαντήσεις έχω. Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να γίνει, ξέρω ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι έχουν καταλάβει τη σοβαρότητα. Αλλά εμένα αυτό δεν μου λέει κάτι. Το θέμα δεν είναι μόνο να καταλάβεις τη σοβαρότητα, το θέμα είναι να μπορείς να τη διαχειριστείς».

Ποια ανάγκη εξυπηρετεί το Facebook για τον πιο επιδραστικό άνθρωπό του -εγχώρια- που με μια ατάκα του μπορεί να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και να γίνει talk of the town;
«Δεν ξέρω γιατί έχει γίνει αυτό. Καταρχάς, αγαπώ το διαδίκτυο. Προτιμώ ένα διαδίκτυο που να έχει trolls, anonymous, υβριστές, παρά ένα διαδίκτυο political correct. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Βέβαια θα προτιμούσα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είχα ξεκινήσει και έγραφα πριν πολλά χρόνια στα παλιά forum διαλόγου. Υπήρχαν και δυο πολύ αξιόλογα, κυρίως πολιτικά φόρουμ, τα οποία με έχουν βοηθήσει και πάρα πολύ, oπότε το πέρασμα στα μέσα δικτύωσης -όπως το twitter που πέρασα ένα διάστημα και μετά σταμάτησα, όχι για σοβαρό λόγο, απλά δεν μπορούσα να απαντώ σε καθέναν- το έκανα. Και μάλιστα έχω αποκτήσει φίλους από εκεί.

»Ακόμα και στο facebook που είμαι 5-6 χρόνια, υπάρχουν άτομα με τα οποία έχω επικοινωνία. Όταν ανέβηκα Θεσσαλονίκη για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου, μετά αντί να πάω σε επίσημο δείπνο κλπ., την έκανα κοπάνα και βγήκα με κάτι φιλενάδες μου με τις οποίες μιλάμε στο facebook για δικά μας πράγματα. Αυτό το κάνω, γιατί είναι άνθρωποι αξιόλογοι. Εγώ δεν έκανα ποτέ πολλή παρέα με τους συναδέλφους μας, ίσως για αυτό με συμπαθούν. Ούτε με ηθοποιούς και τέτοια. Οι παρέες μου ήταν πάντα έξω από αυτούς τους χώρους. Και αυτή νομίζω είναι η απάντηση, όχι ότι εγώ είμαι πιο έξυπνη ή γράφω καλύτερα και πόσους χιλιάδες followers έχω. Αλλά είναι κάτι που το αγαπώ και το κάνω για εμένα!»

Σας αγχώνει, τι αντιδράσεις θα προκαλέσει μια ανάρτησή σας και ποιος θα σας «κουνήσει το δάχτυλο», όπως πρόσφατα έκανε ο Δήμος Βερύκιος σχετικά με την ανάρτησή σας για το κλείσιμο του gamato;
«Όχι ιδιαίτερα. Αν κάποιος μου κουνήσει το δάχτυλο και είναι δικαιολογημένο, εγώ πρώτη θα το αποδεχτώ, όμως το πρόσωπο που μου αναφέρεις δεν με ενδιαφέρει το τι θα έλεγε ποτέ και για τίποτα! Αλλά, όπως πήρα ένα γράμμα πολύ συμπαθητικό στο mail της εφημερίδας από κάποιον που έχει με τη γυναίκα του ένα dvd club που έλεγε «ξέρετε όμως κάτι; Εμείς εντάξει, το νοικιάζουμε 2 ευρώ την ημέρα, το γράφετε κι εσείς αυτό, οk να κλείσουμε. Kαι έχουμε και δυο παιδιά». Αυτό εμένα με άγγιξε και είπα ότι από αυτόν τον κλάδο ζητώ συγγνώμη για το σχόλιο που έκανα. Από την άλλη μεριά όμως, εγώ πιστεύω πως αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα της κρίσης, πραγματικά, θα ήταν μια παρηγοριά να υπάρχει ένα αντίστοιχο ελληνικό Νetfix, που να πληρώνεις, όπως δίνουν αυτοί 8 δολάρια το μήνα, για να έχεις απεριόριστη πρόσβαση σε ταινίες, σε σειρές κ.α. Τι κάνουμε όλοι το βράδυ, δεν βλέπουμε μια ταινία; Τι θα κάνω, θα ξαναδώ το Ρετιρέ στο Mega; Όπως οι αμερικάνοι, που δίνουν 8 δολάρια το μήνα, περίπου 6,5 ευρώ, και στην ουσία έχεις μια τεράστια ταινιοθήκη στη διάθεσή σου. Νομίζω ότι πάρα πολλοί από εμάς θα το έκαναν. Αλλά να δίνει κανείς 2 ευρώ το 24ωρο, δεν γίνεται πια».

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το μέλλον; Παλαιότερα είχατε αναφέρει πως, σε προσωπικό επίπεδο, δεν έχετε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσετε τα ταξίδια που είχατε ονειρευτεί.
«Δεν πειράζει, ξιδάκι! Ταξιδεύω με τα βιβλία μου, με τα βιβλία των άλλων που είναι πολύ πιο σπουδαία. Ταξιδεύω μέσα από τις ταινίες. Με τους ανθρώπους που αγαπάω. Από εκεί και πέρα δεν μπορούν να γίνουν όλα στη ζωή. Ναι, στεναχωριέμαι και με πονάει όταν περνάω από το δωμάτιο του γιου μου που τώρα είναι στην Ελλάδα και αντί να μιλάνε για κορίτσια και μουσική, μιλάνε για το ποιος θα βρει δουλειά και αν θα βρει δουλειά. Από την άλλη μεριά όμως πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο έχει βάλει και καλά στοιχεία όλο αυτό μέσα μας. Δηλαδή, αν δείτε πόσοι άνθρωποι βγαίνουν και βοηθάνε. Δεν ξέρω αν θα το έκαναν πριν 10 χρόνια. Για να κλείσουμε με μια θετική νότα, πιστεύω ότι λίγο έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει πια «η κατσίκα του γείτονα», πάει αυτή ψόφησε και ό,τι έχουμε από κατσίκα, θα το έχουμε όλοι από μισό-μισό και καλό είναι να αρχίσουμε να απλώνουμε το χέρι και να μοιραζόμαστε. Βλέπω τον άλλον στο παγκάκι, δεν μπορώ να μπω στη λογική αν θέλει το 1 ευρώ για ναρκωτικά ή όχι, αν όμως το θέλει για ψωμί εγώ πρέπει να το δώσω. Σε πέντε χρόνια μπορεί να απαντούσα διαφορετικά… Για αυτό σου λέω αλλάζουμε. Νομίζω ότι η αγκαλιά μας κλείνει κάτι παραπάνω από την πολύ στενή οικογένεια και φίλους…».

entertainment.in.gr