Σπύρος Πετρουλάκης: Με ενοχλεί ο «περίγυρος» του Θεού

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

«Δεν μου αρέσει να κρύβω ή να κρύβομαι πίσω από ωραιοποιημένες καταστάσεις και μελιστάλακτες ιστορίες που στο τέλος όλα πάνε μια χαρά. Όχι. Αφουγκράζομαι και καταγράφω γεγονότα, πράξεις, συμπεριφορές. Η ζωή είναι τρυφερή και σκληρή, χάδι και γρατζούνισμα. Είναι σαν την τριανταφυλλιά που στο κλωνί της έχει ένα ρόδο μα και εκατοντάδες αγκάθια». Ο Σπύρος Πετρουλάκης μας μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα Η Παναγιά της Φωτιάς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

• To καινούριο σας βιβλίο έχει τίτλο η Η Παναγιά της Φωτιάς. Θα ήταν σωστό να θεωρηθεί ως συνέχεια του προηγούμενου, με τίτλο Εξομολόγηση; Επιπλέον τι πραγματεύεται το καινούριο σας μυθιστόρημα;

«Δεν θα ήταν σωστό να το χαρακτηρίσουμε ως συνέχεια της Εξομολόγησης διότι δεν είναι. Τολμώ να πω ότι θα ενθουσιάσει τον αναγνώστη αφού θα δει όλα όσα έχει «χάσει» από την Εξομολόγηση. (Πραγματεύεται) Τη ζωή κυρίως των αντρών ηρώων που έζησαν στη σκιά της γερόντισσας Μαρκέλλας, όπως είναι ο γιος της ο Κωνσταντής, ο μεγάλος της έρωτας, ο Κρητικός ο Μανούσος, και άλλοι πολλοί».

• Όπως ο ίδιος αποκαλύψατε, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα…

«Η Παναγιά της φωτιάς στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα και σε πραγματικά συμβάντα που έχουν καταγραφεί από το χρόνο ή έχουν μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Πέρασα ατελείωτες ώρες «ανακρίνοντας» τους κατέχοντες των μυστικών που αποκαλύπτονται στο βιβλίο μου. Υπέροχα ατελείωτες».

• Διαβάζοντάς το και ενώ υπάρχει απόλυτη σύνδεση με την Εξομολόγηση, παρατηρούμε ότι στον αναγνώστη που δεν την έχει διαβάσει, δεν δημιουργούνται κενά στην ιστορία…

«Η αλήθεια είναι ότι δούλεψα ιδιαιτέρα για να αποφύγω τα κενά δίχως να επαναλαμβάνομαι, μεταφέροντας τα γεγονότα της Εξομολόγησης στην Παναγιά της φωτιάς. Εξάλλου, δεν το κρατάω μυστικό, ότι είχα και βοηθό για να αποφύγω τυχόν σκοπέλους. Έτσι «κράτησα» (με νύχια και με δόντια) μια αναγνώστρια που εμπιστεύομαι απόλυτα, να μη διαβάσει την Εξομολόγηση ώστε αν έβρισκε κάποια κενά να μου τα επισήμαινε. Τελικά η «πονηριά» μου έπιασε…»

• Όσο γλαφυρός είστε στις περιγραφές σας για τον τόπο καταγωγής σας, την Κρήτη, αντίστοιχα είστε και για τις περιγραφές σας στις ομορφιές της Ηπείρου, για τις ιδιαιτερότητες των τοπίων, με λεπτομερείς αναφορές. Ας ακολουθήσουμε τα χνάρια του Σπύρου Πετρουλάκη στην Ήπειρο λοιπόν…

«Είμαι Κρητικός με ρίζες από την Ήπειρο και νιώθω πολύ περήφανος γι’ αυτό. Η γιαγιά μου, η Ελένη της Εξομολόγησης, έφτασε με κόπους και βάσανα από την Πόλη στην Ήπειρο. Εκεί την πάντρεψαν, όχι με τον Παναγή της ιστορίας μου, αλλά με τον Σπύρο, έναν δεκαπεντάχρονο Ηπειρώτη. Οπότε όπως καταλαβαίνεις τα ποτάμια, τα γεφύρια, ο αντίλαλος του Βίκου, και το κλάμα του κλαρίνου, κυλάνε στο αίμα μου, στην ψυχή μου».

• Εκτός από τις ιστορικές αναφορές σας, έντονες είναι και οι κοινωνικές προεκτάσεις των δυο βιβλίων. Έντονο το μείζον ζήτημα της γυναικείας κακοποίησης, η στάση της κοινωνίας, η αυτοδικία…

«Δεν μου αρέσει να κρύβω ή να κρύβομαι πίσω από ωραιοποιημένες καταστάσεις και μελιστάλακτες ιστορίες που στο τέλος όλα πάνε μια χαρά. Όχι. Αφουγκράζομαι και καταγράφω γεγονότα, πράξεις, συμπεριφορές. Η ζωή είναι τρυφερή και σκληρή, χάδι και γρατζούνισμα. Είναι σαν την τριανταφυλλιά που στο κλωνί της έχει ένα ρόδο μα και εκατοντάδες αγκάθια.

»Δεν πιστεύω ότι θα γράψω ποτέ ερωτική ιστορία. Εξάλλου υπάρχουν μετρ του είδους που παρασέρνουν τους αναγνώστες προς το ρόδο. Εγώ είμαι με το αγκάθι. Οι ακίδες που τρυπάνε για μένα έχουν το ενδιαφέρον. Ωστόσο προσπερνώντας θα οσμιστώ και το ρόδο. Όσο για την αυτοδικία, θα αρκεστώ να πω ότι έχω πάρει άπειρα συγχαρητήρια από γυναίκες αναγνώστριες. Τα συμπεράσματα δικά σου…»

• Στα δυο τελευταία σας βιβλία πρωταγωνιστεί επίσης το θρησκευτικό στοιχείο. Ποια είναι η δική σας σχέση με τη θρησκεία;

«Δεν έχω τη σχέση που έχει ο «καλός Χριστιανός» βάση με τα δεδομένα της εκκλησίας μας. Δεν θα πάω στην εκκλησία να κάνω το σταυρό μου, να φιλήσω τις εικόνες ή του παπά το χέρι. Έχω όμως το δικό μου τρόπο να Τον πιστεύω και να Τον αγαπώ. Πιστεύω στη θρησκεία μας και σε ό,τι αυτή πρεσβεύει, αλλά πιστεύω και στην ανθρωπιά, την ευγένεια, την ταπεινοφροσύνη και την προσφορά. Να μου πεις αυτά δεν είναι μέρος της; Είναι αλλά έχει πάρει άλλο δρόμο, άλλη κατεύθυνση. Υπάρχει πολλή εξουσία που δεν την αντέχω. Εξουσία ακόμα και από τους νεωκόρους. Με ενοχλεί ο «περίγυρος» του Θεού. Τα ξωκλήσια για μένα είναι ο καλύτερος τόπος για να βγάλω τα μέσα μου, να προσευχηθώ, να φιλήσω τις εικόνες και να κάνω το σταυρό μου. Να κλάψω για να με ακούσει η πέτρα του τοίχου που έχει αγιάσει από τους στεναγμούς των απλών. Εκεί είναι ο Θεός, εκεί θα με μπολιάζει με πάθος και δύναμη».

• Και τα δυο βιβλία που προαναφέραμε, έχουν σημειώσει μια επιτυχημένη πορεία. Τι έχει συντελέσει, κατά τη γνώμη σας, στην επιτυχία, τι έχει οδηγήσει στη θερμή ανταπόκριση από το αναγνωστικό κοινό;

«Δύσκολη ερώτηση και θαρρώ ότι δεν έχω απάντηση να δώσω. Δεν ακολουθώ κάποια τακτική ή πεπατημένη προς την «επιτυχία». Εγώ κάνω αυτό που θα πει η καρδιά μου.

»Αγαπώ τις ιστορίες μου και τις βιώνω στην ψυχή μου, στο πετσί μου. Παρατηρώ αντιδράσεις και συλλέγω λεπτομέρειες που σε κάποιον θα ήταν άχρηστες. Μετά τις κάνω στίχο, μουσική, βιβλίο. Λατρεύω τους ήρωες μου και γίνομαι ο καθένας από αυτούς. Δεν γνωρίζω από lifestyle και από επικοινωνιακά κολπάκια για να ξεγελάσω τον κόσμο. Είμαι «χωριάτης». Πιθανόν αυτό να εκτιμά το αναγνωστικό κοινό και το αναγνωρίζει στα βιβλία μου».

• Ωστόσο, η συγγραφή δεν είναι η μόνη σας ενασχόληση. Είστε ακόμη συνθέτης, στιχουργός, φωτογράφος, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός και προπονητής πολεμικών τεχνών. Πολύπλευρη και ανήσυχη προσωπικότητα. Μιλήστε μας για την καλλιτεχνική σας πλευρά και τα μουσικά σχέδια που μπορεί να υπάρχουν στην παρούσα φάση.

«Η μουσική κυλά μέσα μου άλλοτε σαν ανταριασμένη θάλασσα κι άλλοτε σαν ήρεμη λίμνη. Όπως και να χει όμως πάντα με πνίγει.

»Από παιδί παλεύω με αυτό το νερό, από παιδί σκαρώνω μουσικές και στίχους και με ακολουθεί παντού. Έτσι όσο κι αν καταλαγιάζει μέσα μου κάποιες στιγμές, όλο και βρίσκει αιτίες και αφορμές για να ξαναθεριέψει πάλι και να με κατακλύσει.

»Στα άμεσα σχέδια μου δεν υπάρχει κάτι όπως CD, συναυλίες και τέτοια, αλλά το μπλοκάκι μου με το μολυβάκι με καρτερούν στο γνωστό μας σημείο πρόθυμα να συμμετέχουν στο στίχο. Εκεί που δυσκολεύομαι πολλές φορές είναι, να μερώσω το θεριό που λέγεται Αϊντίν. Το ούτι μου. Αρκετές στιγμές είναι σαν να στυλώνει τα πόδια της κάτω σαν πεισμωμένο γαϊδούρι και αρνείται να μου συνδράμει. «Βρε καλή μου βρε χρυσή μου», τίποτα αυτή. Δεν είναι τυχαίο που όταν την πρωτόπιασα στα χέρια μου της έδωσα γυναικείο όνομα. Θέλει πένια και κανάκια πρώτα για να μαλακώσει. Γυναίκες…»

• Ίσως είναι ακόμα νωρίς, αλλά θα θέλαμε να μας μιλήσετε για το επόμενο συγγραφικό έργο, το οποίο ενδεχομένως να έχετε στα σκαριά.

«Στα κιτάπια μου υπάρχουν ήδη δύο έτοιμα μυθιστορήματα και έξι παραμύθια. Όμως το μυαλό μου το πιλατεύει μια νέα ιστορία αρκετά πρωτότυπη για ένα θέμα που δεν έχει ξαναγραφτεί στην Ελληνική λογοτεχνία. Θα δούμε. Πάντως οι ιστορίες με κυνηγάνε και δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες που με εφοδιάζουν με δικά τους ή συγγενικών τους προσώπων γεγονότα και πραγματικές καταστάσεις που έχουν ζήσει. Ευλογία Θεού».

entertainment.in.gr