«Η γλώσσα της φυγής»: Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κάιρο – τρεις πόλεις μια ζωή

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κάιρο. Τρεις πόλεις σταθμοί στη ζωή του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου. Τόποι, άνθρωποι, σχέσεις, γίνονται δρόμοι που συνθέτουν το ταξίδι του στιχουργού στο χρόνο, τη μνήμη και την ελληνική γλώσσα.

Ο διευθυντής του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου, κ. Παπαδόπουλος, έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή, τη «γλώσσα της φυγής», ανάμεσα σε δύο φυγές του. Ξεκίνησε το έργο το 1997 όταν έφυγε από Θεσσαλονίκη για Αθήνα και το ολοκλήρωσε δέκα χρόνια αργότερα, λίγο πριν αναχωρήσει για Κάιρο.

«Η ίδια η ζωή δίνει τα καλύτερα ερεθίσματα. Η δική μου και των άλλων. Ο τρόπος που εμπλέκονται ή που δεν τελικά δεν εμπλέκονται, ως παράλληλες ή τεμνομένες ευθείες στο ίδιο επίπεδο. Η γλώσσα της φυγής, εκ των υστέρων φάνηκε ότι πυροδοτήθηκε από δυο μεγάλες φυγές μου. Πρώτη αυτή από την πατρογονική εστία, την πόλη που γεννήθηκα,τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Αθήνα. Ακολούθησε η δεύτερη, από την Αθήνα για το Κάιρο που συνηθίζω να το λέω καρμικό μου προορισμό. Στα χρόνια ανάμεσα στο τετελεσμένο και το προσδοκώμενο γράφτηκαν τα ποιήματα της συλλογής που αναπόφευκτα περιέχουν και ό,τι προηγήθηκε αλλά και την αναμονή του νέου», δηλώνει στο in.gr ο κ. Παπαδόπουλος για τα ερεθίσματα που τροφοδότησαν τη φαντασία του.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1992, ονόμασε έναν κύκλο τραγουδιών τού στιχουργού, σε μουσική Δ. Μαρκατόπουλου κι ερμηνεία Παντελή Θεοχαρίδη, Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή (Σείριος 2001).

Μέσα από ταξίδια και προσωπικές αναζητήσεις χρειάστηκε να περάσει ο κ. Παπαδόπουλος για να βιώσει τη γεύση της δημιουργίας χωρίς στερήσεις και περιορισμούς. «Τα ταξίδια στους τόπους και στον χρόνο είναι μέρος του ενός και μοναδικού ταξιδιού όλων μας προς τα μέσα μας σε αναζήτηση του βαθύτερου εαυτού μας. Ακόμα κι όταν φαίνεται πως μιλάμε για τους άλλους, τον εαυτό μας εκθέτουμε, υπό το πρίσμα όλων αυτών που περισυνέλεξε , διαβασμάτων,εικόνων,εμπειριών,βλεμμάτων,λόγων και σιωπών. Ο χρόνος και ο τόπος ορίσανε την αρχή και το τέλος. Έμειναν μια δεκαετία σχεδόν στο συρτάρι και μόλις φέτος ολοκληρώθηκαν»

Η γλώσσα της φυγής είναι η μητρική γλώσσα των ονείρων του δημιουργού σε μια προσπάθεια ουσιαστικής επικοινωνίας.

«Είναι ωραίο να φεύγεις από ό,τι θεωρείς τοξικό ή απ’ ό,τι δεν μπορεί να σε κρατήσει αλλιώς. Μόνο από την αγάπη δεν φεύγει κανείς. Δεν ήμουν εγώ που επέλεξα τον τίτλο αλλά τα ίδια τα ποιήματα. Όταν τα συγκέντρωσα για τις ανάγκες ενός ποιητικού διαγωνισμού για ανέκδοτη ποιητική συλλογή,κατάλαβα κι εγώ ο ίδιος ότι μιλούσαν αυτή τη γλώσσα, φανερά ή υπογείως, απταίστως ή σπαστά. Σε εκείνον το διαγωνισμό η συλλογή τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο», επισημαίνει.

Αναφερόμενος στον ελιγμό που πραγματοποιεί ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, εξηγεί ότι στόχος
δεν είναι η αποκάλυψη του παρελθόντος, όσο η κατανόησή του, ο εξευμενισμός του, η συμφιλίωση μαζί του. «Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν αλλάζει. Θά’ναι πάντα εκεί. Το θέμα είναι να ανακαλύψεις τα μηνύματά του, να πάρεις το μάθημα για να έχεις μια πυξίδα πορείας στο παρόν και το μέλλον μέχρι να γίνουν κι αυτά παρελθόν και πάλι από την αρχη. Τα ποιήματα της συλλογής, είναι ποιήματα που έγραψα όπως είπα στο χωρόχρονο της Αθήνας, αυτό ήταν το παρόν τους, μα δεν μιλούν μόνο γι αυτό. Συνδιαλέγονται με το παρελθόν και το μέλλον και γίνονται το νήμα που έπλεξε τέσσερις δεκαετίες της ζωής μου», καταλήγει.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ