Η συγγραφέας Δέσποινα Χατζή μιλά στο in.gr για το καινούριο της μυθιστόρημα με τίτλο «Σμαρώ-Από τον Βόσπορο στον Σηκουάνα», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Η Δέσποινα Χατζή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε στην Αιμοδοσία του Νοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία» και στην Αιμοδοσία του Αντικαρκινικού Ογκολογικού Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας», ως Τεχνολόγος Ιατρικών Εργαστηρίων, από το 1986 έως το 2012. Παράλληλα ασχολήθηκε με εναλλακτικές θεραπείες και είναι δασκάλα Ρέικι. Σήμερα εργάζεται εθελοντικά στους Γιατρούς του Κόσμου. Έργα της ίδιας: «Μοιρογιασεμόλαδο» (μυθιστόρημα),« Ζωή σαν κρύσταλλο»(μυθιστόρημα), «Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό» (νουβέλα), και «Έρωτας μαϊστρος» (μυθιστόρημα) που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας (2014).
To καινούριο σας μυθιστόρημα έχει τίτλο «Σμαρώ-Από τον Βόσπορο στον Σηκουάνα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Δώστε μας μια γεύση από όσα θα διαβάσουμε στις σελίδες του. «Θα πω δυο λόγια από το οπισθόφυλλο: Είναι ένα κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα με εκτενή δράση, με αναφορές στη ζωή των Ελλήνων της Πόλης και στο Παρίσι της τέχνης και την διανόησης, αναδεικνύοντας καρέ καρέ την αξία των γραμμάτων και του πολιτισμού».
Θα θέλαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την Σμαρώ, την ηρωίδα του βιβλίου σας, να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις της και να μας μιλήσετε για όσα αντιπροσωπεύει. «Η ηρωίδα πλαισιώνεται από ένα μωσαϊκό ανθρώπων που έχουν -αν όχι πρωταγωνιστική- εξίσου έντονη παρουσία στο βιβλίο. Για να μιλήσουμε για τις σκέψεις της θα πρέπει να γνωρίσουμε τους ήρωες που την περιβάλλουν αφού όλοι αυτοί περνούν σαν σκιές πίσω από οθόνη, προαναγγέλλοντας την πορεία της και διαμορφώνοντας σταδιακά τη σκέψη της. Άλλοι την οδηγούν σε κατάσταση όψιμης εφηβείας ενώ κάποιοι άλλοι την βοηθούν να ωριμάσει. »Η Σμαρώ δεν αντιπροσωπεύει κάτι απτό, συμβολίζει τη δύναμη του ανθρώπου -που αν ο ίδιος το θελήσει- μπορεί να αναγεννηθεί οποιαδήποτε στιγμή».
Ποια γοητεία σας ασκεί η Πόλη και το Παρίσι του χτες και τι γοητεία ασκούν πάνω σας οι δυο αυτές πόλεις σήμερα; «Στο μακρινό παρελθόν και οι δυο πόλεις είχαν τη δύναμη της σαγήνης, εν ολίγοις αιχμαλώτιζαν τον επισκέπτη. Σήμερα οι πόλεις αυτές απλά με γοητεύουν και η γοητεία ενέχει ενθουσιασμό. Με ενθουσιάζει λοιπόν να αναβιώνω κατά κάποιο τρόπο την ιστορία τους, είτε ως ταξιδιώτισσα είτε μέσα από λογοτεχνικές διαδρομές. Αναβιώνοντας την ιστορία τους νιώθω την ευχαρίστηση του ανθρώπου που γεύεται ένα καλό κρασί αλλά όχι και εκλεκτό, αφού η ποιότητα της αυθεντίας απουσιάζει».
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας αναδεικνύεται η αξία των Γραμμάτων και των Τεχνών. Ακόμα και σήμερα, μέσα στη δύσκολη ελληνική πραγματικότητα και την οικονομική στενότητα, γίνονται αξιόλογες προσπάθειες στην Τέχνη και έχουμε ακόμα την «πολυτέλεια» να ασχολούμαστε με αυτή… «Η Τέχνη είναι αναγκαιότητα δεν είναι πολυτέλεια. Ένας λαός χειραγωγείται εύκολα αν του στερήσεις την πνευματική καλλιέργεια κι αυτές οι αξιόλογες προσπάθειες που αναφέρετε, σαμποτάρονται με στόχο την ομοιομορφία της ισοπέδωσης».
Έως το 2012 εργαζόσασταν σε δημόσιο νοσοκομείο, ενώ σήμερα εργάζεστε εθελοντικά στους Γιατρούς του Κόσμου. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για την απόφασή σας αυτή, καθώς και για το έργο και την προσπάθεια που γίνεται εκεί. «Δεν τίθεται θέμα απόφασης. Μια απόφαση την παίρνει κανείς μετά από σκέψη ζυγίζοντας τι χάνει και τι κερδίζει. Όταν πρόκειται για κάτι που αγαπάς απλά συμβαίνει. Είναι σαν τον γονιό που δεν χρειάζεται να αποφασίσει αν θα αγαπήσει το παιδί του ή όχι. Το αγαπά. »Έτσι λοιπόν η πρώτη μου επαφή με τους Γιατρούς του Κόσμου ήταν τη δεκαετία του ’90. Μετά τη συνταξιοδότηση μου όμως είχα την πολυτέλεια να δραστηριοποιηθώ περισσότερο. Οι δράσεις αλληλεγγύης των Γιατρών του Κόσμου καθώς και τα προγράμματα είναι γνωστά. Περιλαμβάνουν πολυϊατρεία και φαρμακείο, ιατροφαρμακευτική και ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης και συμβουλευτικής, ψυχολογική υποστήριξη των ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας καθώς και πρόγραμμα φιλοξενίας και κοινωνικής στήριξης προσφύγων».
Ωστόσο, ασχολείστε και με εναλλακτικές θεραπείες, ενώ παράλληλα είστε δασκάλα Ρέικι. Ανοικτή σε κάθε πρόκληση… «Είμαι ανοιχτή στις προκλήσεις που υπόσχονται ότι είναι ικανές να ανακουφίσουν τον άνθρωπο. Την τεχνική του Ρέικι την ασκώ κυρίως σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και πάντα εθελοντικά».
Έχετε σκεφτεί την επόμενη ιστορία με την οποία θα «ταξιδέψετε» τους αναγνώστες σας; «Η επόμενη ιστορία γράφεται αλλά είναι νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό».
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Κωνσταντινούπολη 1953. Η νεαρή Ζαππίδα, Σμαρώ Παπάζογλου γοητεύεται απ’ το αιρετικό πνεύμα του τριαντάχρονου καθηγητή και λογοτέχνη Κωνσταντίνου Βαΐτση κι εκείνος από το απαιτητικό μυαλό της. Αναπόφευκτα ένας δυνατός έρωτας γεννιέται. Η ζωή του καθηγητή όμως μοιάζει να έχει οφθαλμοφανή κενά. Η έντεχνη σιωπή του καθώς και τα αλλεπάλληλα ταξίδια του στο Παρίσι κινούν υποψίες στην οικογένεια Παπάζογλου. Τα φρικαλέα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου του ’55 αλλάζουν ριζικά τη ζωή της οικογένειας στην Πόλη. Οι ξέγνοιαστες διακοπές στα Πριγκιποννήσια, οι βεγγέρες, οι χοροί και ο υδάτινος κόσμος των χαμάμ μοιάζουν παρελθόν. Η μνήμη πονά σαν ανοιχτό τραύμα. Έρωτες ανατρέπονται, αποφάσεις αλλάζουν, πεποιθήσεις κλονίζονται, ενώ ένας βίαιος και ατυχής γάμος οδηγεί τη Σμαρώ στην εξαφάνιση. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά ο γιος της, Μηνάς Βογιατζόγλου, αναζητά τα ίχνη της. Την προσωπική του έρευνα ενισχύει η στενή του φίλη, η Ελληνογαλλίδα ηθοποιός, Αρλέτ Μαρσέν. Ανακαλύπτοντας ένα κομμάτι του παζλ θα οδηγηθούν στο Παρίσι μισό αιώνα πίσω. Τι απέγινε η Σμαρώ και ο νεανικός της έρωτας και ποια η σχέση της με το Παρίσι; «Ένα κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα με αναφορές στη ζωή των Ελλήνων της Πόλης και στο Παρίσι της τέχνης και της διανόησης, αναδεικνύοντας καρέ καρέ την αξία των γραμμάτων και του πολιτισμού».
Αυτόματες κάμερες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου στη Βραζιλία, αποκαλύπτουν - για πρώτη φορά - στιγμιότυπα από την κοινότητα των Massaco, η οποία ακμάζει παρά τις περιβαλλοντικές απειλές.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς σκόραρε κόντρα στη Λαμία και έδωσε το τρίποντο αλλά μέχρι τότε ήταν ο Τζολάκης που κράτησε τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι, συνεχίζοντας το σπουδαίο φετινό σερί.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
