Μπ.Πονταλιντές: Η Ελλάδα έδειξε ότι κρατά τη μοίρα της στα χέρια της

Αγγελική Στελλάκη

Τα αδέλφια Μπρούνο και Ντενί Πονταλιντές αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου. Ο Μπρούνο Πονταλιντές επιστρέφει με μία τρυφερή ταινία, τη «Γλυκιά Απόδραση» (Comme Un Avion) όπου αφηγείται το ταξίδι του μεσήλικα Μισέλ στην γαλλική επαρχία.

Η ταινία κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο πρόσφατο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Το in.gr μίλησε με τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο/πρωταγωνιστή για τις εμμονές της νιότης, τις ελληνικές του ρίζες και τον Όμηρο.

Η ταινία μού θύμισε σε αρκετά σημεία την Οδύσσεια. Ο Οδυσσέας -όπως και ο ήρωάς σας- δεν μπορεί να φύγει από το νησί της Καλυψούς αν και λατρεύει το ταξίδι και την επιστροφή στη γυναίκα του. Περνά από το νησί της Κίρκης (της ιδιοκτήτριας του πανδοχείου) και συναντά «λωτοφάγους» που πίνουν αψέντι. Υπήρξε έμπνευση το έργο του Ομήρου;

Ο παραλληλισμός που κάνετε με την Οδύσσεια έχει ενδιαφέρον και είναι διασκεδαστικός. Είμαστε διαποτισμένοι από μύθους, θρύλους και σπουδαίες ιστορίες. Επομένως, ίσως να επηρεάστηκα ασυναίσθητα, καθώς είχα ξαναδιαβάσει μέρος της Οδύσσειας για μία προηγούμενη δουλειά μου.

Η «Γλυκιά Απόδραση» μιλά για τις μικρές εμμονές της νιότης. Ποια ήταν η δική σας εμμονή μεγαλώνοντας; Πιστεύετε ότι σε κάποια στιγμή της ζωής του κάθε άνθρωπος στρέφεται στα καταπιεσμένα όνειρα της παιδικής ή εφηβικής του ηλικίας;

Ευτυχία για έναν ενήλικα είναι το να επιτύχει να αναγνωρίσει τα πραγματικά και βαθιά όνειρα της παιδικής του ηλικίας και στη συνέχεια να τα κάνει πραγματικότητα. Εγώ κάνω καγιάκ από τότε που ήμουν 18 ετών. Αλλά το πραγματικό όνειρο της παιδικής μου ηλικίας -που γίνεται πραγματικότητα σε αυτή την ταινία- είναι το να με καλωσορίσουν σε ένα πανδοχείο κοντά στο νερό, να απολαύσω τη φιλία και να κοιμηθώ στο γρασίδι!

Έχετε ελληνικές ρίζες. Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα και την ελληνική κουλτούρα;

Την πρώτη φορά που έφτασα στην Αθήνα, ήπια καφέ σε ένα καφέ στο δρόμο και μιλούσα με Έλληνες επί δύο ώρες. Αισθάνθηκα έναν ντόπιο ρυθμό που αντήχησε αμέσως στα γονίδιά μου, τον οποίο μέχρι τότε δεν γνώριζα! Αν και αυτό δεν είναι 100% αλήθεια, καθώς ως έφηβος συνήθιζα να ακούω τους απαλούς ήχους του Ζορζ Μουστακί. Συμπεριέλαβα και ένα από τα πολύ όμορφα τραγούδια του σε δύο από τις ταινίες μου.

Τα αεροπλάνα πετούν και τα καγιάκ πλέουν και στο τέλος του ταξιδιού του ο Μισέλ μοιάζει να ανοίγει τα φτερά του. Ποιο είναι το σημαντικότερο ταξίδι στη ζωή ενός ανθρώπου;

Αυτές οι σπάνιες μέρες, όταν κάποιος αιωρείται, όταν κάποιος πλέει στην ευτυχία, είναι εκείνες στη διάρκεια των οποίων ο άνθρωπος βρίσκεται σε επαφή με τη φύση γενικότερα και με τη δική του φύση. Είναι σπάνιες και γι’ αυτό πολύτιμες. Και γι’ αυτό αλησμόνητες.

Η ταινία μιλά για ασφαλή καταφύγια σε μία εποχή κρίσεων και ανησυχίας στην Ευρώπη. Πού πιστεύετε ότι μπορεί κανείς να βρει αυτά τα ασφαλή καταφύγια;

Κάποιοι κάνουν ταινίες για πόλεμο. Εγώ προσπαθώ να κάνω ταινίες για την ειρήνη. Το κάνω αυτό προκειμένου να γιορτάσουμε αυτά που έχουμε εδώ και τώρα, το οικείο, τα απλά πράγματα που μοιραζόμαστε πριν τα χάσουμε ξανά από το οπτικό μας πεδίο, θαμμένοι κάτω από φαντασιώσεις και φόβους. Συχνά ακούμε ότι ένας καλλιτέχνης «έχει τα μυαλά στα σύννεφα» και ότι οι οικονομολόγοι είναι λογικοί. Εγώ πιστεύω το αντίθετο: ένας καλλιτέχνης μάς δείχνει την πραγματική ζωή που κοιμάται μέσα μας και είναι οι οικονομολόγοι εκείνοι που δεν βρίσκονται πλέον σε επαφή με την οικονομική πραγματικότητα χωρών ή πληθυσμών.

Οικογένεια και ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του κινηματογράφου σας. Τι σας ελκύει σε αυτά τα θέματα;

Για να παραθέσω τον Ρουλαταμπίλ, ήρωα μίας από τις προηγούμενες ταινίες μου, «όλα όσα δεν βλέπουμε είναι μπροστά μας και είναι απέραντα». Πιστεύω ότι κάθε μέρα της καθημερινότητάς μας -ακόμα και το πιο συνηθισμένο γεγονός- είναι μία περιπέτεια. Βρίσκω ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ κουράγιο.

Έχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας ότι η «Γλυκιά Απόδραση» αποτελεί μια πράξη επανάστασης. Με ποιον τρόπο;

Έχει γίνει κατάχρηση της λέξης. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία και μόνο το γεγονός ότι μπορούσες να πιεις καφέ σε ένα καφέ θεωρείτο «πράξη επαναστατική»! Επανάσταση σημαίνει να μην αφήσεις τον εαυτό σου να μολυνθεί από ένα αυξανόμενο αίσθημα αδυναμίας μπροστά στις πολιτικές που επιβάλλονται από τις ολιγαρχίες. Όσον αφορά εμένα, ακόμα και εάν τα τελευταία 20 χρόνια ακούω ότι το σινεμά θα εξαφανιστεί σύντομα, συνεχίζω να δημιουργώ ταινίες με λογικό μπάτζετ και μία ειλικρινή ελπίδα ότι θα φτάσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Η Ελλάδα έχει δείξει στους άλλους Ευρωπαίους, ακόμα και όταν αντιμετωπίζει τις υποδείξεις των οικονομολόγων, ακόμα και με την αναγκαία αποδοχή προσφύγων, ότι μπορεί να κρατά τη μοίρα της στα χέρια της με -μπορεί να ονειρεύομαι λίγο- ανατρεπτικό χιούμορ.

* Η ταινία «Γλυκιά Απόδραση» προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή Filmtrade.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ