Γήινη εξωγήινη: Η SoKo μιλά στο in.gr για μουσική και σινεμά

Αγγελική Στελλάκη

«Γήινη» και «ευάλωτη». Ή αλλιώς «σπασικλάκι της μουσικής, εξωγήινη ερωμένη, λευκή goth, υπερβολικά συναισθηματικό πλάσμα» -όπως αυτοχαρακτηρίζεται η ίδια στον λογαριασμό της στο Instagram -όπου χρησιμοποιεί το όνομα «Sokothecat».

Η SoKo (πραγματικό όνομα Στέφανι Σοκολίνσκι) έγινε διάσημη μέσω της μουσικής, γνώρισε, όμως, τεράστια επιτυχία και στο σινεμά, όπου την γνωρίσαμε με το «In the Beginning» του Ξαβιέ Τζιανολί (για το οποίο απέσπασε και υποψηφιότητα για Σεζάρ). Μετά από μία εμφάνιση στο «Her», τη βρίσκουμε τώρα να πρωταγωνιστεί σε δύο ταινίες από τη Γαλλία: το «The Stopover» και τη «Χορεύτρια».

Η μουσικός/ηθοποιός βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει τις ταινίες της στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η συνέντευξη δεν ξεκινάει καλά. Η νεαρή κοπέλα που κάθεται απέναντί μου δεν φαίνεται να θέλει απαντήσει στις ερωτήσεις. Αιτία μία ερώτηση που αναφερόταν σε παλαιότερη συνέντευξή της, στην οποία φέρεται να είχε δηλώσει ότι προτιμά να μιλά στις συνεντεύξεις της για τα πράγματα που την παθιάζουν. Αρνείται να απαντήσει και δηλώνει ότι επιθυμεί να μιλήσουμε μόνο για τις ταινίες της.

Δικαιολογημένα -ίσως- καθώς κάθε πτυχή της προσωπικής ζωής της, κάθε δήλωσή της, φαίνεται μπαίνει στο μικροσκόπιο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το ίδιο έγινε και με την ερωτική της σχέση με την Κρίστεν Στούαρτ και τον χωρισμό τους: οι φωτογραφίες με τα παθιασμένα φιλιά και οι δηλώσεις την έκαναν πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες -ίσως όχι με τον τρόπο που θα επιθυμούσε η ίδια.

«Ας ξεκινήσουμε από την αρχή αυτή τη συνέντευξη» επιμένει. Restart, λοιπόν.

Παρ’ όλο που στο Χόλιγουντ υπάρχουν πολλές γυναίκες δημιουργοί, δυσκολεύονται να γυρίσουν ταινίες και να εκφράσουν τη φωνή τους, αντίθετα με τη Γαλλία. Εσείς τελειώσατε μόλις δύο ταινίες από πολύ ενδιαφέρουσες γυναίκες σκηνοθέτιδες.

Γι’ αυτό δεν δουλεύω στο Χόλιγουντ. Με ενδιαφέρει πολύ να δουλεύω με ανθρώπους στη Γαλλία. Βέβαια, δεν είναι ζήτημα Χόλιγουντ εναντίον Γαλλίας. Έτυχε να μου προτείνουν αυτούς τους δύο ρόλους, να πρόκειται για ταινίες από τη Γαλλία και να είναι γυρισμένες από γυναίκες. Οι ιστορίες ήταν φανταστικές και οι ρόλοι ήταν συναρπαστικοί -ήταν τελείως έξω από μένα. Με βοήθησαν να ταξιδέψω σε κόσμους από τους οποίους έμαθα πολλά και με έκαναν να αποσυνδεθώ από την δική μου πραγματικότητα, την πραγματικότητα της μουσικής -όπου αφηγούμαι εγώ τις δικές μου ιστορίες και εμπεριέχει μια μοναχική δημιουργικότητα. Ήμουν πολύ τυχερή που έκανα αυτές τις ταινίες που εκφράζουν φωνές γυναικών.

Οι δύο ταινίες είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους…

Ναι. Το Stopover είναι μία σκληρή ματιά στην πραγματικότητα και στην θέση των γυναικών στην κοινωνία και σε έναν ανδροκρατούμενο και βίαιο κόσμο. Η Χορεύτρια επιθυμεί να κάνει τον κόσμο να ονειρευτεί λιγάκι και να δείξει (στους θεατές) ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ακολουθήσει το όνειρό του και να γίνει κάτι σημαντικό εάν δουλέψει σκληρά.

Πώς ήταν τα γυρίσματα του «Stopover» στη Ρόδο;

Ήταν τέλεια. Πέντε από τους συμμετέχοντες στην ομάδα ήταν πραγματικοί στρατιώτες. Όλα φαίνονταν πολύ ρεαλιστικά. Υπήρχε σημασία στην λεπτομέρεια. Ήμασταν σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο με τουρίστες και γυρίζαμε μία ταινία για στρατιώτες που μένουν σε πολυτελές ξενοδοχείο και γύρω τους είναι τουρίστες. Αισθανθήκαμε σαν να ήμασταν και εμείς σε έναν θάλαμο αποσυμπίεσης.

Και οι δύο ρόλοι είναι σωματικά απαιτητικοί… Στο «Stopover» ερμηνεύετε μία στρατιωτικό που έχει μόλις γυρίσει από το Αφγανιστάν, ενώ στη «Χορεύτρια» ερμηνεύετε τη Λόι Φούλερ, μία πρωτοποριακή καλλιτέχνιδα. Πώς προετοιμάζεστε για αυτούς τους ρόλους;

Στο Stopover δεν δείξαμε σκηνές πολέμου, η ταινία αφορούσε περισσότερο το συναισθηματικό κομμάτι του πολέμου: στρατιώτες που επιστρέφουν έχοντας βιώσει ένα έντονο τραύμα. Εκπαιδευτήκαμε, βέβαια, με μία γυναίκα που είχε πολεμήσει στο Αφγανιστάν. Εκείνη μάς αφηγήθηκε ιστορίες για στρατιώτες που είχαν γυρίσει από τον πόλεμο φέροντας συναισθηματικά τραύματα. Για κάποιους, η τριήμερη αποσυμπίεση λειτουργεί πλήρως, ενώ για άλλους δεν λειτουργεί καθόλου -όπως γίνεται και με τον χαρακτήρα μου. Η Μαρίν, ο χαρακτήρας που ερμηνεύω, είναι εντελώς αντίθετη από μένα: είναι αρρενωπή και βίαιη και δεν αφήνει χώρο στο να είναι γυναίκα. Από τότε που γεννήθηκε έμαθε ότι δεν υπάρχει χώρος να είναι ευάλωτη, πρέπει μονίμως να είναι δυνατή. Εγώ είμαι το αντίθετο: Είμαι κατά της βίας, κατά του πολέμου και πιστεύω ότι σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα χρειαζόταν καν να έχουμε στρατό. Επίσης, είμαι πολύ θηλυκή και πολύ ευάλωτη και προσπαθώ να είμαι δημιουργική και να χρησιμοποιώ αυτή την ευάλωτη πλευρά μου για να δημιουργήσω και να είμαι συναισθηματική μέσω της μουσικής μου.

Αντίστοιχα δύσκολος ήταν και ο ρόλος της χορεύτριας…

Έπρεπε καθημερινά να προπονούμαι επί επτά ώρες για δύο μήνες χωρίς σταματημό και ήταν σημαντικό για μένα να κάνω εγώ τον χορό, να μην έχω αντικαταστάτρια. Η Λόι Φούλερ είχε πολλές που τη θαύμαζαν και την αντέγραφαν. Δεν ήθελα και εγώ να γίνω μία από αυτές 100 χρόνια μετά. Προσπάθησα να κατανοήσω τι σημαίνει να είσαι η Λόι Φούλερ, πώς είναι να αισθάνεσαι σαν αυτή, πώς είναι να πονούν κάποιοι συγκεκριμένοι μύες σου από αυτό το πολύ ξεχωριστό είδος χορού. Αυτό ήταν για μένα πολύ σημαντικό και εθίστηκα σε αυτό το είδος χορού. Κατάλαβα πώς είναι να νιώθεις ζαλάδα και να φοβάσαι τα ύψη: χόρευα σε μια πολύ μικρή πλατφόρμα που βρισκόταν ψηλά, στο σκοτάδι και τα φώτα με τύφλωναν. Ήταν δύσκολο γύρισμα, αλλά με επιβράβευσε πλήρως. Έπρεπε να μάθω πώς να είμαι χορεύτρια. Να έχω χάρη και όχι αυτός ο αδέξιος ιπποπόταμος που ήμουν πριν.

Υπάρχει μεγαλύτερη πίεση όταν ερμηνεύει κανείς ένα πραγματικό πρόσωπο;

Ναι, φυσικά, υπάρχει τεράστια πίεση. Ειδικά όταν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που την αντέγραψαν. Θέλεις να αποτίσεις φόρο τιμής σε αυτό το πρόσωπο και σκεφτόμουν τι θα ήθελα να πει η Λόι Φούλερ εάν μπορούσε να δει την ταινία: Θα ήθελα να της άρεσε και να ήταν περήφανη για μένα και τον τρόπο που την παρουσίασα. Ήταν τρομακτικό το να φέρνεις στην οθόνη τη ζωή ενός τόσο πολυδιάστατου και τόσο avant-garde ατόμου.

Μετά από ένα απαιτητικό γύρισμα, ποιοι είναι οι δικοί σας τρόποι «αποσυμπίεσης»;

Μου παίρνει πολύ χρόνο να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Αφοσιώνομαι πλήρως σε αυτά που κάνω. Όταν γυρίζω μια ταινία, τα πρώτα πράγματα που «ξεφορτώνομαι» είναι αυτά που είναι πιο σημαντικά για μένα: οι σημειώσεις μου και τα μουσικά μου όργανα. Δεν τα κρατάω καν στο σπίτι. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Όταν τελειώνω και πρέπει να επιστρέψω, αυτή είναι μια διαδικασία πολύ δύσκολη για μένα. Με τις δύο ταινίες είχα αφήσει τη μουσική στην άκρη για τόσο μεγάλο διάστημα, σχεδόν για έναν χρόνο και αισθανόμουν ότι δεν μου αξίζει πλέον να κάνω μουσική. Τώρα ετοιμάζω ένα τρίτο άλμπουμ και έχω προχωρήσει πολύ.

Πώς επιλέγετε τους ρόλους σας;

Δεν ζω τη ζωή μιας ηθοποιού. Δεν πηγαίνω σε οντισιόν ή σε συναντήσεις. Στην πραγματικότητα, οι άλλοι με επιλέγουν. Δεν διαβάζω σενάρια εκτός και αν κάποιος θέλει να διαβάσω κάποιο συγκεκριμένο σενάριο. Συνήθως είμαι ικανοποιημένη με τη μουσική μου, με ολοκληρώνει αυτός ο τρόπος ζωής. Επομένως, αναλαμβάνω έναν ρόλο μόνο όταν έχει διαμορφωθεί το πρότζεκτ και κάποιος θέλει να μου προτείνει να παίξω αυτόν τον ρόλο. Το να γυρίσω μια ταινία είναι μεγάλη θυσία για τη ζωή μου. Όταν, όμως, αποφασίζω να το κάνω, τότε δίνομαι 100% σε αυτό. Πρέπει, όμως, να μου δίνει η ταινία την δυνατότητα να μπω σε έναν άλλο κόσμο.

* Η ταινία «The Stopover» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες σε διανομή Feelgood. Η ταινία «Η Χορεύτρια» θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 29 Δεκεμβρίου σε διανομή Seven Films. Η κεντρική φωτογραφία είναι του Άρη Ράμμου.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ