Σύλβια Λιούλιου: «Ο ήρωας είναι πάντοτε χαμένος»

Συνέντευξη στην Ελισάβετ Σταμοπούλου

Ένας ακόμη «Αίας» του Σοφοκλή ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο συγκεκριμένος «Αίας» της σκηνοθέτιδας, Σύλβιας Λιούλιου, παρουσιάζεται στις 31 Ιουλίου και 1 Αυγούστου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου από νέους ηθοποιούς με έναν τρόπο που «διαρκώς ανιχνεύει το πεδίο της συγκίνησης».

Όπως δηλώνει η κ. Λιούλιου στο in.gr: «Δεν ξέρω να πω για σήμερα εάν υπάρχουν Αίαντες. Ξέρω όμως πως ο ήρωας είναι πάντοτε χαμένος». Αναφέρεται ακόμη στο Φεστιβάλ Αθηνών, που είχε παρουσιάσει το «Λάμπρο» του Σολωμού το 2012, στη μεγαλύτερη «έκπτωση» του σήμερα, αλλά και στην προοπτική του δωρεάν θεάτρου.

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών ανεβάζετε τον «Αίαντα». Τι επιχειρείτε να αναδείξετε μέσα από τη σκηνοθετική σας προσέγγιση;
Έχουμε δημιουργήσει μια πολύ γερή ομάδα νέων ανθρώπων που εργαζόμαστε όλοι μαζί πάνω σε αυτό το πολύ σπουδαίο κείμενο. Ένα έργο που έχει στο κέντρο του τον ανεπανάληπτο ήρωα ο οποίος μέλλεται να πεθάνει και του οποίου η ταφή διακυβεύεται. Έτσι, με άξονα αυτή τη θεματική του πένθους βυθιστήκαμε για ένα μεγάλο διάστημα στην έρευνα και τη μελέτη στο απέραντο πεδίο του έπους και στη δεξαμενή της ποίησης. Δημιουργήσαμε σιγά-σιγά έναν κόσμο κοινών αναφορών και συγκροτήσαμε μια ταυτότητα συνόλου. Αυτό λοιπόν, το ειδικό πια, σύνολο των ανθρώπων επί τόπου επιχειρεί στο χώρο του θεάτρου της μικρής Επιδαύρου την παράσταση του «Αίαντα».

Είστε ένας ακόμη «Αίαντας» που ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ποια η διαφορά με την παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου;
Νομίζω πως κάθε θίασος έχει το αποτύπωμά του. Δεν θα μπορούσα να απαντήσω συγκριτικά.

Πώς προσεγγίζετε τον «Αίαντα»;
Ανεβάζουμε τον «Αίαντα» με έναν τρόπο που έχει περισσότερο σχέση με την αφήγηση και λιγότερο με την αναπαράσταση ή αν θέλετε έχει πιο υπαινικτική σχέση με την αναπαράσταση. Και πάντως διαρκώς ανιχνεύει το πεδίο της συγκίνησης.

Η ομάδα που ανεβάζει την παράσταση απαρτίζεται από νέους ανθρώπους.
Ναι. Και είναι μια τύχη αυτή. Δεν υπάρχει κάτι πιο υψηλό από το να βλέπει κανείς στη σκηνή την ομορφιά της νεότητας η οποία θέτει τον εαυτό της στην υπηρεσία ενός μεγάλου κειμένου.

Οι νέοι άνθρωποι αναδεικνύονται μέσα από τέτοιου είδους έργα;
Οι νέοι άνθρωποι κομίζουν τη φρεσκάδα μιας ματιάς, την δυναμική της πρωταρχικής επιθυμίας για γνώση, εμβάθυνση και έρευνα. Και φυσικά το μυϊκό τόνο, τη ρώμη που απαιτεί η υπηρέτηση τέτοιων κειμένων σε ανοιχτούς χώρους. Οι ηθοποιοί διανύουν καθημερινά μικρούς μαραθώνιους. Και τελικά, καθένας αναδεικνύεται στις αρετές του όταν προσέρχεται αυθόρμητα σε κάτι που εκ των πραγμάτων τον ξεπερνά.

Στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί «Αίαντες»;
Ο Αίας είναι ο απόλυτος ήρωας ο οποίος «καίγεται» γιατί ο κόσμος του οποίου ήταν το πιο φωτεινό άστρο έχει παρέλθει. Στην κόψη μιας εποχής που αλλάζει θυσιάζεται αυτό το μεγάλο ήθος. Δεν ξέρω να πω για σήμερα εάν υπάρχουν Αίαντες. Ξέρω όμως πως ο ήρωας είναι πάντοτε χαμένος.

Σε ποιους τομείς εντοπίζετε εκπτώσεις και ελλείμματα;
Το μεγαλύτερο κοινωνικό έλλειμμα νομίζω πως είναι η αποστέρηση του αισθήματος εμπιστοσύνης ότι μπορούμε να εργαστούμε προς την κατεύθυνση μιας βελτίωσης και να την επιτύχουμε.

Η ψυχαγωγία και το θέατρο είναι από τα πρώτα «θύματα» της κατάστασης που βιώνουμε σήμερα;
Νομίζω ότι όλα θα τα «σαρώσει» ο χρόνος, όπως λέει και ο χορός στον «Αίαντα». Καθένας θα περικόψει από εκεί που καταλαβαίνει.

Πιστεύετε πως πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες για δωρεάν θέατρο;
Δεν μπορώ να απαντήσω άμεσα σε αυτήν την ερώτηση. Σαφώς, η αλληλεγγύη είναι η αρετή στην οποία πρέπει να επενδύσουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως και οι ομάδες χρειάζονται τρόπους βιοπορισμού.

Εάν υποστηριχθούν μέσα από χορηγίες;
Μακάρι να υπάρξουν επιθυμίες για χορηγία. Δεν μπορώ να σας πω με μεγάλη αισιοδοξία πώς μπορεί να λειτουργήσουν συνολικά οι θεατρικοί θεσμοί -πλην των φωτεινών εξαιρέσεων- με τρόπο τέτοιο που οι καλλιτέχνες να μπορούν να υποστηρίξουν μια ζωή. Πόσω μάλλον και να προσφέρουν αφιλοκερδώς στο κοινό.

Είχατε συμμετάσχει και στο παρελθόν στο Φεστιβάλ Αθηνών με τον σολωμικό «Λάμπρο». Πώς το βρίσκετε τρία χρόνια μετά;
Το φεστιβάλ ακτινοβολεί ακόμη στο κέντρο της πόλης μας. Έχει καταφέρει να κρατήσει το επίπεδο και το ενδιαφέρον των παραστάσεων που φέρνει από το εξωτερικό και νομίζω πως στηρίζει πολύ τους νέους καλλιτέχνες. Είναι για μας ένα βήμα για να δείχνουμε τη δουλειά μας σε ιδανικότερες συνθήκες.

Υπάρχει κάποια παράσταση που να ξεχωρίζετε από το Φεστιβάλ Αθηνών;
Η τελευταία παράσταση που είδα και ήταν πολύ σημαντική, ήταν αυτή του Ρομέο Καστελούτσι «Go down, Moses».

entertainment.in.gr