Δήμητρα Μπάρλα: «Απαξίωση έχω εισπράξει ως οδηγός όχι ως ηθοποιός»

Συνέντευξη στην Ελισάβετ Σταμοπούλου

Οι ερμηνείες της διακρίνονται από ευαισθησία, την απασχολεί η προβολή της θέσης της γυναίκας μέσα από την τέχνη, και με την εμπειρία του διαδραστικού θεάτρου από το Λονδίνο «ανεβαίνει» ξανά στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή. Η πρώτη ελληνική ταινία μεγάλου μήκους στην οποία συμμετέχει η Δήμητρα Μπάρλα βρίσκεται στο μοντάζ, με τη σκηνοθεσία να ανήκει στον Νίκο Κορνήλιο της «Μητριαρχίας».

Η ηθοποιός, σκηνοθέτις και παραγωγός σε συνέντευξή της στο in.gr μιλά για το πρωτοποριακό στοιχείο της ταινίας, που θα μπορούσε να φέρει στη μνήμη το Boyhood του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Και αυτό γιατί γυρίστηκε σε διάστημα τριών ετών, με τους ηθοποιούς να μεγαλώνουν μπροστά στην κάμερα.

«Προτού ακόμα ο Νίκος Κορνήλιος ξεκινήσει τα γυρίσματα της »Μητριαρχίας», είχαμε ξεκινήσει μαζί και με τον ηθοποιό Γιώργο Μπακαλό μία σειρά δομημένων αυτοσχεδιασμών, οι οποίοι σταδιακά μας οδήγησαν στους χαρακτήρες της ταινίας. Όλο το υλικό τρέχει σε διάστημα περίπου τριών ετών, και αυτό είναι πραγματικά μοναδικό στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος στην Ελλάδα», αναφέρει η Δήμητρα Μπάρλα, η οποία μιλά για τις θεατρικές και κινηματογραφικές δουλειές, αλλά και για τη θέση της γυναίκας στην τέχνη.

Είστε μια νέα ηθοποιός με διεθνείς συνεργασίες και εμπειρίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Σπουδάσατε αρχικά στη χώρα μας και έπειτα στο Λονδίνο. Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στα δύο μέρη όσον αφορά στην εκπαίδευση της υποκριτικής;
Αρχικά σπούδασα υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Εμπρός». Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερή που υπήρξα μαθήτρια του Τάσου Μπαντή, όπως ευγνώμων είμαι σε όλους τους καθηγητές της σχολής, γιατί μας δίδαξαν μέσα από την καρδιά τους. Η μεγαλύτερη διαφορά θεωρώ πως έγκειται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα το πρόγραμμα σπουδών διαμορφώνεται και «φιλτράρεται» άμεσα από τους συγκεκριμένους καθηγητές. Στο Λονδίνο, στο East 15 Acting School, διδάχθηκα αναγνωρισμένες μεθόδους υποκριτικής με σαφή δομή και ιστορία, όπως LABAN, Πολωνικό σωματικό θέατρο, Σαίξπηρ με τους καθηγητές του Shakespeare’s Globe Theatre και τη φωνητική μέθοδο Linklater.

Επιστρέψατε το 2012 στην Ελλάδα για να αντικρύσετε τι;
Το 2012 ανέβασα την πρώτη μου παραγωγή, το μονόλογο «Μέδουσα: Η γυναίκα στον καθρέπτη» στο θέατρο του Booze Cooperativa. Είχα τεράστια υποστήριξη από το θέατρο με μία πολύ βιώσιμη οικονομική συμφωνία, αλλά και από όλους όσοι βοήθησαν για την πραγματοποίηση της παραγωγής, όπως η σκηνογράφος Τίνα Τζόκα, ο φωτογράφος Σταύρος Πετρόπουλος, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Χαντζής και ο γραφίστας Νίκος Βουρλιώτης. Διαπίστωσα ότι υπήρχε ένα πολύ μεγάλο δυναμικό νέων καλλιτεχνών, διαθέσιμο να βοηθήσει αλλήλους, καθώς ήταν ήδη ξεκάθαρο ότι το μέχρι τότε καθεστώς άλλαζε ραγδαία.

Έχετε συμμετάσχει σε παραστάσεις που φλερτάρουν με το ζήτημα της θέσης της γυναίκας. Ποιο έργο θα επιλέγατε να ανεβάσετε για να τονίστε τα σεξιστικά στερεότυπα που κυριαρχούν μέχρι σήμερα;
Δύο από τις παραστάσεις δικής μου παραγωγής είναι γραμμένες από γυναίκες, τις Μαρία Πολυδούρη, ‘Εμιλυ Ντίκινσον και Πατρίσια Χάισμιθ. Με έλκει η γυναικεία γραφή, γιατί πολύ συχνά αρθρώνει ό,τι νιώθω ανείπωτο. Πιστεύω πως όλη η καλλιτεχνική δημιουργία γυναικών καλλιτεχνών είναι εν δυνάμει ανατρεπτική και ακυρώνει σεξιστικά στερεότυπα, γιατί προέρχεται από έναν θηλυκό ψυχισμό και οπτική γωνία. Ακόμα και κλασικά κείμενα μπορούν να θίξουν τέτοια στερεότυπα με την ανάλογη προσέγγιση. Τέτοιο παράδειγμα για εμένα αποτελεί η παράσταση των «Βακχών» που παρουσιάστηκε πέρισυ στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από το Θέατρο Δωματίου.

Ποια η εμπειρία σας από το διαδραστικό θέατρο μέσα από τη συνεργασία με βρετανικές ομάδες;
Η πρώτη μου παράσταση στο Λονδίνο ήταν με την ομάδα Secret Cinema, μία ομάδα site specific διαδραστικού θεάτρου, η οποία ζωντανεύει τον κόσμο γνωστών ταινιών. Το κοινό λαμβάνει προσκλήσεις, γίνεται δεκτό μόνο αν έρθει ντυμένο με την απαιτούμενη ενδυμασία, και είναι έτοιμο να πάρει μέρος στη δράση. Εμείς ζωντανέψαμε την ταινία «Επικίνδυνες Αποστολές» σε ένα παλιό ξενοδοχείο. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία, γιατί η ομάδα αναγνωρίζει και σέβεται το όριο κάθε θεατή. Αν λείπει αυτή η ευαισθησία, τότε η παράσταση μπορεί να μετατραπεί σε ένα ανούσιο παιχνίδι δύναμης.

Μαζί με το θέατρο ασχολείστε και με τον κινηματογράφο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις έως τώρα δουλειές σας στο συγκεκριμένο πεδίο;
Αυτή τη στιγμή, η πρώτη Ελληνική ταινία μεγάλου μήκους στην οποία συμμετέχω και σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου βρίσκεται στο μοντάζ. Στο Λονδίνο έχω συμμετάσχει σε δύο παραγωγές της Εθνικής Πινακοθήκης και του London Film School, στη ρομαντική ταινία φαντασίας “The flight of Iro and Casper” (Η πτήση της Ηρώς και του Κάσπερ) και πιο πρόσφατα σε μία μεγάλου μήκους ταινία. Πρόκειται για μία σπονδυλωτή ταινία δέκα ιστοριών με πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεκινήσουν μία ζωή στο Λονδίνο. Στην “Not by choice” (Όχι από επιλογή) υποδύομαι μία κοπέλα από τη Βενεζουέλα. Η Λουσία έχει γίνει δεκτή σε ένα αγγλικό κολλέγιο και περιμένει την έγκριση της βίζα της, ενώ στο μεταξύ εργάζεται παράνομα ως σερβιτόρα. Όλη η ταινία είναι μια μέρα της ζωής της, η ημέρα που λαμβάνει τα νέα ότι η αίτησή της δεν έγινε δεκτή…

Μιλήστε μας για την ταινία σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου στην οποία πρωταγωνιστείτε
Ο Νίκος Κορνήλιος είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης, που πρόσφατα γύρισε με πρωτοπόρο τρόπο την ταινία «Μητριαρχία». Προτού ακόμα ξεκινήσει τα γυρίσματα της «Μητριαρχίας», είχαμε ξεκινήσει μαζί και με τον ηθοποιό Γιώργο Μπακαλό μία σειρά δομημένων αυτοσχεδιασμών, οι οποίοι σταδιακά μας οδήγησαν στους χαρακτήρες της ταινίας. Όλο το υλικό τρέχει σε διάστημα περίπου τριών ετών, και αυτό είναι πραγματικά μοναδικό στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα τώρα για την πλοκή, γιατί έχω δώσει «όρκο σιωπής» στο σκηνοθέτη. Η ταινία πάντως θα είναι έτοιμη πολύ σύντομα, οπότε τότε θα μπορώ να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις!

Πιστεύετε ότι η μητριαρχία αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, ταμπού στις μέρες μας;
Όσον αφορά στην ελληνική κοινωνία, νομίζω πως ίσως να γίνεται ταμπού όσο μεγαλώνει η κλίμακα αναφοράς. Σίγουρα δεν αποτελεί πρόκληση όταν αναφέρεται στην οικογένεια, όμως αυτό ίσως να μην ισχύει για ευρύτερα κοινωνικά μορφώματα. Όσον αφορά στην αγγλική κοινωνία, κρίνοντας από το μικρό χρονικό διάστημα που ζω στο Λονδίνο, θεωρώ πως οι γυναίκες είναι συγκριτικά (με την Ελλάδα) λιγότερο ευάλωτες ως μητέρες και επαγγελματίες.

Βλέπουμε κατά καιρούς γνωστές ηθοποιούς να μιλούν για διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στην έβδομη τέχνη. Εντοπίζετε αδικίες όσον αφορά στον τρόπο επιλογής των πρωταγωνιστών;
Σε μία πρόσφατη συνέντευξή της η βραβευθείσα με Όσκαρ ηθοποιός Τζέσικα Τσάστεϊν είπε πως ο κινηματογράφος θα σταματήσει να απαιτεί μόνο «νέες και ωραίες» ηθοποιούς όταν θα υπάρξουν περίπλοκοι γυναικείοι ρόλοι που θα ασχολούνται με σοβαρά ζητήματα ανθρώπων –που τυχαίνει να είναι γυναίκες-, και αυτό θα γίνει όταν θα υπάρξουν περισσότερες γυναίκες συγγραφείς και σκηνοθέτες. Θεωρώ πως υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτήν την άποψη. Νομίζω πως για μία ηθοποιό η μεγαλύτερη σε βάρος της διάκριση είναι να περιορίζεται στο επάγγελμά της επειδή δεν υπάρχουν ρόλοι που αντανακλούν την πραγματικότητα.

Έχετε αντιληφθεί να μεροληπτούν σε βάρος σας λόγω φύλου;
Δε θα έλεγα πως έχω αισθανθεί έτσι ούτε ως ηθοποιός, ούτε ως σκηνοθέτης ή παραγωγός. Τα περισσότερα βλέμματα απαξίωσης τα έχω εισπράξει ως οδηγός, αλλά τι να κάνω που νιώθω πιο σίγουρη όταν οδηγώ λίγο αργά!

Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια και για το ταξίδι στο Λος Άντζελες
Τα σχέδιά μου με βρίσκουν μόνιμα στο Λονδίνο και σε ταξίδι στην Αμερική για ένα δεκαήμερο σεμινάριο στο κέντρο της κινηματογραφικής παραγωγής, στο Λος Άντζελες. Το σεμινάριο έχει ένα εντατικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει μαθήματα υποκριτικής και συναντήσεις με σκηνοθέτες, παραγωγούς και agents. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα επισκεφτώ όλα τα μεγάλα στούντιο, και η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται ακόμα σαν όνειρο. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία μιας πόλης με τόσα ερεθίσματα και τόσες δυνατότητες όπως το Λονδίνο: ανακαλύπτω εκδοχές του εαυτού μου που δεν είχα καν φανταστεί.

entertainment.in.gr