Νίκος Νίκας: «Η βία καραδοκεί και πρέπει διαρκώς να είμαστε σε επιφυλακή»
Μαρία Παπουτσή Ένα πραγματικό γεγονός ενός αποτρόπαιου φονικού, που πέρασε στα «ψιλά» των εφημερίδων, στάθηκε αφορμή για το κείμενο-καταγγελία ενάντια στον κοινωνικό ρατσισμό που έγραψε ο Λοράν Μοβινιέ με τίτλο «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» με ερμηνευτή τον Νίκο Νίκα. Αιτία του ακραίου εγκλήματος στάθηκε «ένα κουτάκι μπίρα» που έκλεψε από ένα super Market στη […]
- Η τηλεθέαση του debate ΣΥΡΙΖΑ – Ελπίδες για τη συμμετοχή στην κάλπη της Κυριακής – Η σύγκριση με το ΠΑΣΟΚ
- Ο καλλιτέχνης που απείλησε ότι θα κατέστρεφε πολύτιμα έργα τέχνης αν ο Τζούλιαν Ασάνζ πέθαινε στη φυλακή
- Για ποια εγκλήματα κατηγορούνται οι Νετανιάχου, Γκάλαντ και Ντέιφ
- Να απομονώσει τους αποστάτες καλούν οι 87+ τον πολιτικό κόσμο - «Να μην αποδεχτούν έδρες προϊόν συνωμοσίας»
Μαρία Παπουτσή
Ένα πραγματικό γεγονός ενός αποτρόπαιου φονικού, που πέρασε στα «ψιλά» των εφημερίδων, στάθηκε αφορμή για το κείμενο-καταγγελία ενάντια στον κοινωνικό ρατσισμό που έγραψε ο Λοράν Μοβινιέ με τίτλο «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» με ερμηνευτή τον Νίκο Νίκα.
Αιτία του ακραίου εγκλήματος στάθηκε «ένα κουτάκι μπίρα» που έκλεψε από ένα super Market στη Λιόν ο 25 χρονος Μικαέλ Μπλεζ, Γάλλος υπήκοος με καταγωγή από την Μαρτινίκα.
Ο «κόσμος του έργου είναι ο δικός μας κόσμος, αυτός που ζούμε καθημερινά» επισημαίνει στο in.gr ο ηθοποιός. «Αλλά η βία καραδοκεί και πρέπει διαρκώς να είμαστε σε επιφυλακή, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι “εκ φύσεως” επικίνδυνη» συμπληρώνει.
Αναφερόμενος στην τρέχουσα κατάσταση, ο ηθοποιός υποστηρίζει ότι πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε ως μονάδα και να αναγνωρίσουμε ότι όλοι μας έχουμε «τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια δικαιώματα και τους ίδιους φόβους».
Περιγράψτε μας τον «κόσμο» που ξεδιπλώνεται μέσα από το έργο;
Ο κόσμος του έργου είναι ο δικός μας κόσμος, αυτός που ζούμε καθημερινά. Η βία του έργου δυστυχώς, μάς είναι πολύ οικεία. Βέβαια, και η τρυφερότητα του έργου και ο λυρισμός του, μάς είναι οικείος, ευτυχώς. Συνεπώς, ο κόσμος του έργου είναι η δική μας καθημερινότητα, η οποία δεν διαφέρει από εκείνη των παλαιότερων εποχών, αν εξαιρέσουμε το θέμα της τεχνολογίας, που, δυστυχώς, είναι η μόνη μας εξέλιξη…
Στο έργο υπάρχουν διάφοροι αφηγητές. Πώς διαχειρίζεστε ερμηνευτικά τα διαφορετικά πρόσωπα του έργου;
Μέσα στο κείμενο μιλούν οι γονείς του θύματος, ο στενός κύκλος της οικογένειας, ο εισαγγελέας, ο αδερφός του θύματος, το ίδιο το θύμα, αλλά ακόμα και οι θύτες. Αυτό προσδίδει στο κείμενο μια πολυφωνία, την οποία ακολούθησε η σκηνοθέτις της παράστασης Άσπα Τομπούλη, κι ελπίζω κι εγώ. Προσπαθήσαμε με την Άσπα να βάλουμε διαφορετικά χρώματα στην παλέτα της παράστασης, διαφορετικό σώμα, διαφορετικές ταχύτητες σε σχέση με τα διάφορα και διαφορετικά πρόσωπα του έργου, ώστε να ακουμπούν αβίαστα και ανάγλυφα στ’ αυτιά του θεατή.
Ποια είναι η φράση κλειδί στο κείμενο;
«ΗΘΕΛΕ ΑΠΛΩΣ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ».
Κάτι τόσο απλό, τόσο καθημερινό, μπορεί να οδηγήσει σε κάτι τόσο αδιανόητο!
Πώς ερμηνεύετε την αιφνίδια έκρηξη βίας των τεσσάρων υπαλλήλων φύλαξης;
Δεν μπορώ να την ερμηνεύσω ακριβώς, αυτό σημαίνει πως σίγουρα και βέβαια έχω διαχωρίσει τον εαυτό μου από τέτοιες συμπεριφορές. Αλλά η βία καραδοκεί και πρέπει διαρκώς να είμαστε σε επιφυλακή, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι «εκ φύσεως» επικίνδυνη. Βέβαια, και εκ φύσεως, μπορεί ο άνθρωπος να εκπαιδευτεί προς μια αίσθηση σεβασμού της ζωής του άλλου.
Τι αποτελεί για σας ακρότητα;
Αυτό ακριβώς που συνέβη σ’ αυτόν τον άνθρωπο, στο έργο μας «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη». Με λίγα λόγια, να νομίζει ο καθένας μας ότι είναι το μοναδικό πλάσμα στη γη και ότι του ανήκουν τα πάντα, χωρίς να αναγνωρίζει ότι κι ο απέναντί του έχει τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια δικαιώματα και τους ίδιους φόβους.
Σε ποιο βαθμό νομίζετε ότι ο σημερινός Έλληνας πολίτης αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη;
Δεν θα μας έβαζα και μεγάλο βαθμό στο θέμα της ευθύνης. Είμαστε ακόμα κάτω απ’ τη βάση, αν κι έχουμε σημειώσει αξιόλογη πρόοδο τα τελευταία χρόνια λόγω συγκυριών. Βέβαια, ο πανικός και ο φόβος δεν είναι ποτέ καλοί σύμβουλοι για να ωριμάζει κάποιος και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Στις ημέρες που διανύουμε, έχουμε «ξεχάσει» τις αξίες της ζωής;
Επί της ουσίας κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν τις ακολουθήσαμε αυτές τις αξίες που όλοι αναφέρουμε με συγκίνηση. Ρίξτε μια ματιά στον πρόσφατο 20ό αιώνα και πιστεύω θα συμφωνήσετε. Για να μην πάμε πιο πίσω και φρίξουμε ακόμα περισσότερο. Γνωρίζουμε το σύστημα αξιών, αλλά δεν το αναγνωρίζουμε.
Μελλοντικά σχέδια…
Το Δεκέμβριο στο θέατρο Όλβιο θα συμμετέχω στην παράσταση του έργου «Το Δέρμα στις Φλόγες», συνεχίζοντας τη στενή μου συνεργασία με την Άσπα Τομπούλη που θα κάνει και σε αυτό το έργο τη σκηνοθεσία. Πιστεύω ότι το κοινό θα χαρεί και τις δύο παραστάσεις μας.
Info:
Η παράσταση «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» θα παρουσιάζεται έως τις 6 Δεκεμβρίου 2015 κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων ΚΕΤ, (Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη, τηλ: 213 0040496).
entertainment.in.gr
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις