The Doors – 30 Years Commemorative Edition – Κριτική

«Εάν οι θύρες της αντίληψης ήταν καθαρές, τα πάντα θα εμφανίζονταν στον άνθρωπο όπως είναι: άπειρα».
Εμπνευσμένος από τους στίχους αυτούς του William Blake -τους οποίους συνάντησε στο βιβλίο του Aldous Huxley «The Doors Of Perception»- ο 22χρονος σπουδαστής θεατρικών τεχνών του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια James Douglas (Jim) Morrison αποφάσισε το 1965 να σχηματίσει ένα rock συγκρότημα με το όνομα «The Doors». Με μέλη τον Morrison (φωνητικά/στίχοι), τον Ray Manzarek (κίμπορντς), τον Robbie Krieger (κιθάρες) και τον John Densmore (ντραμς), οι Doors γρήγορα αναδείχθηκαν σε εμβληματικό σύνολο της ψυχεδελικής σκηνής της δυτικής αμερικανικής ακτής.
To σύντομο διάστημα από την κυκλοφορία του επώνυμου ντεμπούτο άλμπουμ τους (1967) έως τον πρόωρο θάνατο του Morrison (3 Ιουλίου 1971 -κατάληξη μιας ζωής διαβόητης για τις υπερβολές της και την κατάχρηση χημικών ουσιών και αλκοόλ) στάθηκε αρκετό για την ανάδειξη των Doors, και ειδικότερα του Morrison, σε είδωλα της κοινωνικής και πολιτιστικής επανάστασης που έλαβε χώρα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60. Το κύρος αυτό αναγνωρίστηκε πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν, με σημαντικότερες εκφράσεις την επιλογή του 11λεπτης διάρκειας ποιητικού έπους «The End» από τον Francis Ford Coppola για την ηχητική επένδυση του σχετικού με τον πόλεμο του Βιετνάμ φιλμ «Αποκάλυψη Τώρα» (1979) και τη βιογραφική ταινία «The Doors», με πρωταγωνιστή τον Val Kilmer, που σκηνοθέτησε ο Oliver Stone το 1991.
Τα λάιβ των Doors και ιδιαίτερα η ερμηνεία του Morrison χαρακτηρίζονταν από έντονα θεατρικά στοιχεία, γεγονός που, σε συνδυασμό και με τις κινηματογραφικές σπουδές του Manzarek, οδήγησε στη δημιουργία πολλών μουσικών βίντεο βασισμένων στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το DVD «The Doors-30 Years Commemorative Edition» κυκλοφόρησε -όπως και ο τίτλος του δηλώνει- με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατο του Morrison αποτελώντας μια εκτεταμένη ανθολογία των σχετικών μαγνητοσκοπήσεων, με αξίωση πληρότητας. Σε ένα δίσκο μονής πλευράς/διπλής στρώσης συγκεντρώνει τρία βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει παλαιότερα ως ανεξάρτητοι τίτλοι (σε φορμά VHS είτε DVD) με συνολική διάρκεια που ξεπερνά τις τρεις ώρες, μία από τις ελάχιστες κυκλοφορίες μουσικών βίντεο που εκμεταλλεύονται ουσιαστικά τη μεγάλη χωρητικότητα δεδομένων του σύγχρονου φορμά.
Το πρώτο -και σημαντικότερο- βίντεο είναι το «Live At The Hollywood Bowl». Μαγνητοσκοπήθηκε στις 4 και 5 Ιουλίου 1968 και είναι το μόνο πλήρους διάρκειας κοντσέρτο της θρυλικής μπάντας που έχει καταγραφεί οπτικοακουστικά. Οι τέσσερις κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν και τα 16 κανάλια της ηχογράφησης επιτρέπουν, με την υποστήριξη των σύγχρονων μεθόδων ψηφιακής επεξεργασίας, την αναβίωση σημαντικών ερμηνειών σε ένα ρεπερτόριο κλασικών τους τραγουδιών: »When The Music΄s Over», »Alabama Song», »Back Door Man», »5 to 1», »Moonlight Drive», »Horse Latitudes», »Celebration Of The Lizard», »Spanish Caravan», »Light My Fire», »The Unknown Soldier», »The End».
Πέρα από τη γενικότερη διαπίστωση της αξιοπρεπέστατης αναπαραγωγής υλικού, η ηλικία του οποίου ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, άλλες ευχάριστες εκπλήξεις που επιφυλάσσει το «Live At The Hollywood Bowl» είναι η πολύ καλή διαχείριση των ερμηνευτικών μέσων, ίδιον όλων των μελών (οι απαιτήσεις στιβαρού και ελεγχόμενου ήχου γίνονταν όλο και πιο έντονες, καθώς οι συναυλίες πραγματοποιούνταν σε όλο και πιο μεγάλες αίθουσες), καθώς και -από άποψη υποκριτικής- η εικονική «εκτέλεση» του Morrison από τον Krieger, με «όπλο» την κιθάρα του δεύτερου, στο τραγούδι διαμαρτυρίας »The Unknown Soldier».
Στα «πλην», από την άλλη μεριά, σημειώνουμε την επιλογή των πλάνων, που ουσιαστικά περιορίζεται σε δύο μόνο από τις διαθέσιμες κάμερες (η μια παρουσιάζει τη γενική άποψη της σκηνής και η άλλη εστιάζει στο αριστερό προφίλ του Morrison). Το αποτέλεσμα είναι ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός του Densmore (εμφανίζεται ελάχιστα και μόνο στην περιφέρεια ή στο βάθος του κάδρου), αλλά και η απόκρυψη του Krieger την ώρα που ερμηνεύει το εντυπωσιακό ηλεκτρικό σόλο του «Backdoor Man».
Δεύτερο αυτόνομο βίντεο της συλλογής είναι το «Dance On Fire». Πρόκειται για την πρώτη σύνοψη ετερόκλητων μαγνητοσκοπήσεων των Doors, με αρχική κυκλοφορία το 1985. Συγκεντρώνει ερμηνείες τραγουδιών από συμμετοχές σε τηλεοπτικά προγράμματα («People Are Strange» και «Light My Fire» από το The Ed Sullivan Show, «Touch Me» από το The Smothers Brothers Comedy Hour, «Horse Latitudes/Moonlight Drive» από το The Jonathan Winters Show, «Wild Child» από μαγνητοσκόπηση κατά την ηχογράφηση στα στούντιο της Elektra, «Texas Radio And The Big Beat/Love Me Two Times» από εμφάνιση στην τηλεόραση της Δανίας) και βιντεοκλίπ εμπορικής προώθησης τραγουδιών-σινγκλ [«Break On Through», «The Unknown Soldier» (απαγορευμένο από το 1968 λόγω του αντιπολεμικού του περιεχομένου)] με πολλές μαγνητοσκοπήσεις, που δεν είχαν κυκλοφορήσει, από τα παρασκήνια και υλικό αρχείου. Περιλαμβάνει επίσης το βιντεοκλίπ του «L.A. Woman», με σκηνοθέτη τον Manzarek, που υλοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έχοντας κατά νου τις ευαισθησίες της γενιάς του MTV, καθώς και αποσπάσματα από συναυλίες («Roadhouse Blues» από την αμερικανική περιοδεία του 1968 και «The End» από το «Live At The Hollywood Bowl»).
Το τρίτο βίντεο της συλλογής, το «The Soft Parade», ουσιαστικά αποτελεί το θεωρητικό σκέλος αυτής της επετειακού χαρακτήρα κυκλοφορίας. Σαν ραχοκοκαλιά του λειτουργεί η συνέντευξη των μελών του γκρουπ στο δημοσιογράφο Richard Goldstein του Village Voice, η οποία μεταδόθηκε από το κανάλι WNET-TV στο πλαίσιο της σειράς «Critique» στις 23 Μαΐου 1969. Πρόκειται για μία από τις πολύ σπάνιες «επί της ουσίας» συνεντεύξεις με rock σύνολο που έχουν διασωθεί από την ταραγμένη εκείνη περίοδο, η οποία δίνει στους Doors την ευκαιρία να αναλύσουν τον προβληματισμό τους πάνω στο αντικείμενο της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας. Η συνέντευξη, για την οποία είναι διαθέσιμοι υπότιτλοι σε γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ιταλικά, διανθίζεται με ερμηνείες των «The Changeling», «Wishful Sinful», «Wild Child», «Build Me A Woman», «The Unknown Soldier», «The Soft Parade», «Hello I Love You».