Μια λαϊκή «αναπνοή», με δώδεκα μουσικές ανάσες. Ένας δίσκος που το στίγμα του βρίσκεται -ηθελημένα- στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Ξεκινώντας από τους στίχους, σημειώνουμε ότι οι στιχουργοί (Ε.Δαβυτίδου, Ε.Βλαχονάτσου, Γ.Δημητράς) γράφουν λιτά, αποφεύγοντας παράλληλα το σκόπελο του απλοϊκού. Οι ομοιοκαταληξίες προκύπτουν αβίαστα, πράγμα όχι πάντοτε αυτονόητο. Ο λόγος ρέει, ενώ υπάρχουν και πολύ αξιόλογες στιγμές. Ως προς τη μουσική τώρα. Η μουσική γλώσσα του Γιώργου Βενετσάνου είναι εμποτισμένη με τον απόηχο αυτού που ονομάστηκε λαϊκό τραγούδι στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Ξεχωρίζουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου, ενώ οι μελωδίες «δένουν» αισθητικά με τον ήχο του μπουζουκιού, το οποίο έχει και τον πρώτο λόγο στην ορχήστρα. Η τελευταία, πέρα από τη βασική σύνθεσή της (μπουζούκι, βιολί, κιθάρα, μπαγλαμάς, ακορντεόν, μπάσο, κρουστά), εμπλουτίζεται σε πολλά σημεία με λαούτο και ούτι. Σε γενικές γραμμές, η ενορχήστρωση απέχει από τη λογική του εντυπωσιασμού και η χρήση των ηχοχρωμάτων γίνεται με γνώση.
Στην πρώτη του δισκογραφική παρουσία, ο Θωμάς Τσιβγέλης δείχνει ότι διαθέτει μια αξιόλογη φωνή, που ταιριάζει στο είδος. Περιμένουμε συνέχεια. Τέλος, ιδιαίτερα καλαίσθητη είναι η συσκευασία: ένα βιβλίο, με τους στίχους των τραγουδιών και φωτογραφικό υλικό, με τη θήκη του δίσκου στο οπισθόφυλλό του.
Πρόκειται για έναν αξιόλογο δίσκο, συνεπή στο είδος του. Λαϊκός και όχι λαϊκίστικος, προσφέρεται για όσους θελήσουν να ακολουθήσουν το νήμα του λαϊκού τραγουδιού, παρακάμπτοντας τις πάσης φύσεως «σειρήνες».

Headlines