Έπειτα από 13 χρόνια στο χώμα, τα τζιτζίκια επιδράμουν στον αμερικανικό νότο

Σε όλες τις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, ένα θορυβώδες και παράξενο τελετουργικό λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες, για πρώτη φορά από το 1998. Δισεκατομμύρια τζιτζίκια, που πέρασαν σχεδόν όλη τους τη ζωή στο υπέδαφος, αναδύονται όλα μαζί για να ζευγαρώσουν και μετά να εξαφανιστούν για άλλα 13 χρόνια.

Τα τζιτζίκια που γνωρίζουμε στην Ελλάδα περνούν κι αυτά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο χώμα, ρουφώντας χυμούς από τις ρίζες των δέντρων. Ζουν όμως μόνο ένα ή δύο χρόνια και κάνουν την εμφάνισή τους κάθε άνοιξη.

Τα λεγόμενα «περιοδικά τζιτζίκια» των ΗΠΑ έχουν ελαφρώς διαφορετικό κύκλο ζωής, καθώς ενηλικιώνονται και βγαίνουν από το χώμα συγχρονισμένα. Τα τζιτζίκια στις νότιες ΗΠΑ εμφανίζονται με περίοδο 13 ετών, ενώ άλλα είδη που ζουν στις Βορειοδυτικές και Μεσοδυτικές ΗΠΑ ζουν λίγο περισσότερο, ακριβώς 17 χρόνια.

«Τα περιοδικά τζιτζίκια είναι περίπου 30% μικρότερα από ό,τι τα ετήσια τζιτζίκια. Έχουν επίσης φωτεινά κόκκινα μάτια» αναφέρει στο Reuters η Νάνσι Χικλ, καθηγήτρια Εντομολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.

Όπως και το ελληνικό τζιτζίκι, το τζιτζίκι του αμερικανικού νότου είναι διαβόητο για τον διαπεραστικό ήχο με τον οποίο τα αρσενικά καλούν τα θηλυκά για ζευγάρωμα. Ο ήχος προέρχεται από ένα ειδικό όργανο στο κάτω μέρος του εντόμου, το οποίο ονομάζεται τερετίζων υμένας.

«Η πιο συνηθισμένη περιγραφή για το φαινόμενο είναι ότι πρόκειται για εισβολή εξωγήινων» αστειεύεται η Δρ Χικλ.

Αφού ανταποκριθούν στο εκκωφαντικό κάλεσμα για ζευγάρωμα, τα βουβά θηλυκά χαράσσουν αυλακιές στα δέντρα και αποθέτουν εκεί εκατοντάδες αυγά. Οι νύμφες εκκολάπτονται έπειτα από μερικές έξι εβδομάδες, πέφτουν στο έδαφος και εισέρχονται στο χώμα σε βάθος μερικών εκατοστών, όπου τρέφονται με χυμούς των ριζών.

Χρόνια αργότερα, οι νύμφες εγκαταλείπουν το υπέδαφος και σκαρφαλώνουν στα δέντρα. Η διάρκεια της παραμονής στο υπέδαφος ποικίλει από είδος σε είδος και το ερέθισμα στο οποίο βασίζεται η συγχρονισμένη τους ανάδυση παραμένει άγνωστο.

Όταν πια βρεθούν πάνω στους κορμούς των δέντρων, το κέλυφος των νυμφών σκληραίνει, σπάει, και από μέσα βγαίνουν τα ενήλικα άτομα, που ζουν περίπου έναν μήνα.

Παραμένει ασαφές γιατί ορισμένα είδη τζιτζικιών ζουν και αναπαράγονται συγχρονισμένα. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η απότομη εμφάνιση ενός τόσο μεγάλου σμήνους αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης για κάθε μεμονωμένο άτομο, αφού οι θηρευτές αδυνατούν να φάνε όλες αυτές τις δισεκατομμύρια λιχουδιές.

Το τσιμπούσι έχει ούτως ή άλλως μικρή διάρκεια. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, τα ενήλικα τζιτζίκια θα πεθάνουν και η ησυχία θα επιστρέψει στην αμερικανική ύπαιθρο.

«Δεν θα τα ξαναδούμε μέχρι το 2024» λέει η Δρ Χικλ.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ