Σύντομη αναδρομή στις ταινίες που έχει φιλοξενήσει η «διάσημη» Τσινετσιτά, με αφορμή τη δέσμευση του προέδρου της, ότι τα ιστορικά στούντιο «δεν θα κλείσουν»!
Τσινετσιτά, το στούντιο που δεν μπορούσε να αποχωριστεί ο Φεντερίκο Φελίνι, αφού ήταν από τους βασικούς λόγους που απέρριψε την πρόταση των αμερικανικών στούντιο να εργαστεί ως σκηνοθέτης στη «Νέα Γη».

Η Τσινετσιτά η «Πόλη του Σινεμά» παραμένει μια μοναδική εμπειρία για πολλούς που εργάζονται στο εν λόγω χώρο. Έχει φιλοξενήσει σπουδαίους σκηνοθέτες όπως τους Ρομάν Πολάνσκι, Ζαν Ρενουάρ, Μάρτιν Σκορτσεζε, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Στίβεν Σόντερμπεργκ και Άντονι Μιγκέλα καθώς και πολλούς άλλους.

Τα Home Cinema παρουσιάζει κάποιες από τις πλέον γνωστές και αγαπημένες ταινίες που γυρίστηκαν σε ένα από τα πιο ιστορικά κινηματογραφικά στούντιο, την Τσινετσιτά, είτε εξ ολοκλήρου, είτε κάποιες από τις σκηνές τους.
Πόσοι όμως από εσάς γνωρίζετε ότι οι παρακάτω ταινίες έχουν γυριστεί στην Τσινετσιτά;

La Dolce Vita (1960)

Η Dolce Vita βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών (1960) και ήταν υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ, από τα οποία απέσπασε μόνο της Καλύτερης Ενδυματολογίας. Ο Μαστρογιάνι αποδεικνύεται ιδανική επιλογή στο ρόλο του συντάκτη κοσμικής στήλης, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε όλα τα επεισόδια, ενώ ο Νίνο Ρότα υπογράφει ένα ακόμα διάσημο soundtrack.

Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι

Μπεν Χουρ (1959)

Τιμήθηκε με έντεκα Όσκαρ (ανάμεσά τους τα Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Μουσικής, Φωτογραφίας, Μοντάζ και Εφέ), ρεκόρ που κατείχε μέχρι το 1998, οπότε ο «Τιτανικός» απέσπασε ισάριθμα βραβεία.
Πολλοί οι «κολοσσοί» στη δεκαετία του ΄60. Όμως, υπήρξε και ένας που άξιζε και με το παραπάνω τον παραλληλισμό… αν και στο νεανικό κοινό, χαρακτηρισμοί όπως «ο κολοσσός των κολοσσών» ίσως δεν λένε πολλά πράγματα.

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάιλερ

Κάποτε στην Αμερική (1984)

Το κύκνειο άσμα του Σέρτζιο Λεόνε (πέθανε πέντε χρόνια αργότερα) είναι ένα επικών διαστάσεων φιλμ, φόρος τιμής στις γκανγκστερικές ταινίες. Εστιάζει στη ζωή των Εβραίων που προσχώρησαν στο οργανωμένο έγκλημα στις αρχές του 20ού αιώνα και έχει ως κεντρικό χαρακτήρα τον Ντέιβιντ Ααρονσον, γνωστό με το παρατσούκλι Νουντλς (Ρόμπερτ ντε Νίρο).
Η ταινία δεν είναι αψεγάδιαστη: τα επιμέρους επεισόδια δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Εντούτοις, συνδυάζει το κλίμα βίας με την ελεγειακή διάθεση του σκηνοθέτη και είναι πλημμυρισμένη από τη βραβευμένη με BAFTA μουσική του Ένιο Μορικόνε.

Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Λεόνε

Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (1987)

Η ιστορία του Που Γι, τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, που ανέβηκε στο θρόνο σε πολύ μικρή ηλικία και αναγκάστηκε να ζήσει εξόριστος όταν η χώρα πέρασε στον κομουνισμό. Το ίδιο το θέμα (παιχνίδια της μοίρας), η πολυδάπανη και θεαματική παραγωγή (πρώτη φορά επιτράπηκαν γυρίσματα στην Απαγορευμένη Πόλη) και η ματιά του σκηνοθέτη στα ιστορικά γεγονότα και στο προσωπικό δράμα του κεντρικού χαρακτήρα συνέβαλαν στην τεράστια επιτυχία της ταινίας. Πλήθος βραβείων, μεταξύ των οποίων και εννέα Όσκαρ στις βασικές κατηγορίες.

Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι

Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002)

Η πολυβραβευμένη ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε (ήταν υποψήφια για δέκα Όσκαρ) μας πάει στη Νέα Υόρκη του 1846 όπου η άγρια μάχη ανάμεσα σε ντόπιους Αγγλοσάξονες και Ιρλανδούς μετανάστες καταλήγει σε μακελειό.

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορτσέζε

Η Συμμορία των Δώδεκα (2004)

Η εταιρεία παραγωγής απαιτεί μια δεύτερη συνέχεια, έτσι ένα σενάριο που είχε γραφτεί για άλλη ταινία προσαρμόζεται στους χαρακτήρες του «Ocean’s Eleven» και ο Σόντερμπεργκ καλείται να εικονογραφήσει το χρονικό μιας ληστείας, με αντικείμενο ένα αμύθητης αξίας αβγό Φαμπερζέ. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης κάνει πολύ περισσότερα από όσα «σηκώνει» το έργο., ενώ οι ηθοποιοί διασκεδάζουν με την ψυχή τους στο δεύτερο σίκουελ.

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Αμαρκόρντ (1974)

Ο Ιταλός δημιουργός θυμάται στιγμιότυπα από την παιδική του ηλικία, τα δένει με τις αλλαγές των εποχών και τα μεταπλάθει σε εικόνες που ξεχειλίζουν από χιούμορ, ζεστασιά και νοσταλγία. Από το φακό του σκηνοθέτη παρελαύνουν η ζωή στην πόλη, η πολιτική κατάσταση (εποχή Μουσολίνι), οικογενειακοί καβγάδες, γραφικοί χαρακτήρες και άλλοι με μεσογειακό ταμπεραμέντο.
Όλα αυτά συνθέτουν το Ρίμινι της δεκαετίας του 1930, σε ένα αρτίστικο και γοητευτικό σύνολο. Από τα χαϊλάιτ του φιλμ αξίζει να αναφέρουμε το υπερωκεάνιο που προβάλει ολοφώτιστο από τα σκοτάδια, τη φλογερή παντοπώλισσα με τα υπερμεγέθη στήθη και τον «σαλεμένο» θείο που ανεβαίνει στο δέντρο, φωνάζοντας «Θέλω γυναίκα!». Όσκαρ Ξενόγλωσσου Φιλμ και μια έκδοση από αποκατεστημένη κόπια.

Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι

Ο Άγγλος Ασθενής (1996)

Με εννέα Όσκαρ, δύο Χρυσές Σφαίρες και τρεις διακρίσεις για την Μπινός (Όσκαρ, Φεστιβάλ Βερολίνου, ευρωπαϊκό βραβείο) πρόκειται για μια εντυπωσιακή παραγωγή όπου πίσω από την καλλιτεχνική φωτογραφία, τις καλές ερμηνείες και την ατμοσφαιρική μουσική κρύβεται η αλάνθαστη συνταγή που κάνει το κοινό να συρρέει στις αίθουσες και τα βραβεία να «πέφτουν βροχή»!

Σκηνοθεσία: Άντονι Μιγκέλα

Το Όνομα του Ρόδου (1986)

Μετά το «Κώδικας Ντα Βίντσι», ο σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ επιχειρεί ξανά την κινηματογραφική μεταφορά ενός άλλου έργου του συγγραφέα Νταν Μπράουν, στο οποίο ο Τομ Χανκς αναλαμβάνει ξανά το ρόλο του Ρόμπερτ Λάνγκντον, του διάσημου μελετητή αρχαίων συμβόλων.

Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ

Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ (1996)

Ο Αντονι Μιγκέλα, είναι ένας πολύ καλός εικονογράφος ιστοριών. Εδώ -σε πλήρη αντίθεση με τον «Αγγλο Ασθενή»- ευτύχησε να συλλάβει το πνεύμα της αφηγηματικής οικονομίας του κειμένου. Κινηματογράφησε τον «Ρίπλεϊ» εξαιρετικά αποτελεσματικά και κυρίως όμορφα, στήνοντας μια απολαυστική Ιταλία της ντόλτσε βίτα του ’50. Η συνδυασμένη χρήση της μουσικής -τζαζ, όπερα και κινηματογραφική- είναι απόλυτα πιστή στην ατμόσφαιρα της πλοκής και ενώ η επιλογή του Matt Damon ήταν τολμηρή στο τέλος δικαιώθηκε.

Σκηνοθεσία: Άντονι Μιγκέλα

Headlines