Βιβή Μωραΐτου / Φωτό: Pascal Restoin, Bruno Mouron/Courtesy Thames&Hudson
Βγάζουν τίμια(;) το ψωμί τους. Ρισκάρουν πολλά προκειμένου να κρατούν κάθε λεπτό ενήμερο το διψασμένο για κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια που αφορά τους σταρ κοινό. Κρατούν ψηλά τη δημοτικότητα των επωνύμων κεντρίζοντας με τα φωτορεπορτάζ τους το ενδιαφέρον των θαυμαστών. Και τότε γιατί η Kate Walsh (Private Practice, Grey’s Anatomy) τους απαντά με άσεμνες χειρονομίες -και δεν είναι εννοείται η μόνη-, ο Jude Law ευχαριστιέται να τους πετάει λαχανικά και η Robin Wright ενίοτε σκέφτεται «πως πρέπει να δημιουργηθεί ένα άσυλο για τέτοιου είδους ανθρώπους»;
Η μόνη που δεν μοιάζει να ενοχλείται από τους κυνηγούς χολιγουντιανών κεφαλών είναι η Kim Kardashian -«Πρέπει να σπας πλάκα και να είσαι ψύχραιμος»- η οποία οφείλει εξολοκλήρου τη δημοτικότητά της στα στιγμιότυπα με τα οποία ταΐζουν οι φωτογράφοι ανελλιπώς τα ταμπλόιντ. Αλλά στη δική της περίπτωση ταιριάζει γάντι η άποψη της βετεράνου Shirley MacLaine: «Έχετε υπ’ όψη σας ότι όταν τρώει κανείς πολλά γλυκά παθαίνει διαβήτη; Ε, οι paparazzi είναι ο διαβήτης του υλιστικού πολιτισμού».
Επώνυμοι κι ανώνυμοι
Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Ούτε από την πλευρά των paparazzi, αλλά ούτε και των celebrities. Τη μακρινή εποχή του Dolce Vita (1960), τότε που ο Federico Fellini πρόσφερε στους paparazzi το όνομά τους (Paparazzo ήταν το επίθετο του αδίστακτου φωτογράφου, που υποδύθηκε στην ταινία ο Walter Santesso), οι μεν είχαν την ευγένεια να κοινοποιούν τις προθέσεις τους και οι δε τη διάθεση να συνεργαστούν σύμφωνα τουλάχιστον με Γάλλο Bruno Mouron, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο Hollywood του Τίβερη, όπως αποκαλούνταν η Ρώμη της δεκαετίας του 1960 και της Cinecitta. Ο συνάδελφος και συνέταιρός του εδώ και δεκαετίες Pascal Rostain με τον οποίο και συνυπογράφουν την πρόσφατη έκδoση της Thames&Hudson famous, Through the Lens of the Paparazzi (24,60€,
thamesandhudson.com) θυμάται πως πήγαιναν καθημερινά στο περίφημο εστιατόριο Maxim’s στο Παρίσι για να μάθουν από τον πορτιέρη ποιοι αναμένονταν και αναλόγως κινούνταν.
«Δουλεύαμε με μικρό φακό και φλας ώστε να μας βλέπουν και κατά κάποιο τρόπο θεωρούμαστε κι εμείς μέρος αυτής της κοινότητας των επωνύμων. Δεν υπήρχε καμιά επιθετικότητα. Κι εκείνοι έπαιζαν μαζί μας και πολλές φορές μας πόζαραν. Επίσης οι άνθρωποι που είχαμε την τύχη να φωτογραφίζουμε -η Jacqeline Kennedy, η Brigitte Bardot, ο Steve McQueen- ήταν πολύ ελεγκάν. Οι διάσημοι σήμερα δεν είναι τόσο φινετσάτοι, είναι πιο πιθανό να πρόκειται για κάποιον ανόητο ποδοσφαιριστή ή κάποιο κουτό κορίτσι από κάποιο ριάλιτι της τηλεόρασης» λέει ο Mouron. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που το δίδυμο εξακολουθεί να τραβάει μέχρι και σήμερα ασπρόμαυρες εικόνες. Επειδή το ασπρόμαυρο προσδίδει αυτομάτως λίγο class εκεί που δεν υπάρχει.
Βέβαια, στην κλειστή και ορκισμένη με ένα είδος ομερτά κάστα των paparazzi οι Mouron και Rostain θεωρούνται τζέντλμεν. Όχι πως δεν έχουν δει αντικείμενα να ίπτανται με οργή προς το μέρος τους εξακοντισμένα από διάσημα χέρια, αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ με σπασμένα δόντια από τον Marlon Brando, ούτε ζήτησε περιοριστικά μέτρα εναντίον τους η Jackie O, όπως συνέβη το 1973 με τον αυτοαποκαλούμενο Νονό των Paparazzi Ron Gallela ή τον -επίσης αυτοαποκαλούμενο- Βασιλιά των Paparazzi Rino Barillari που μότο του ήταν και είναι το This is War (Αυτό σημαίνει πόλεμος) ακριβώς επειδή εξόργιζε τους σταρ σε τέτοιο βαθμό ώστε να βρίσκεται όλη την ώρα βαριά χτυπημένος από παρατρεχάμενους, μπράβους και σωματοφύλακες. Και μόνο ο ίδιος αντιλαμβάνεται τις εναντίον του βιαιοπραγίες ως παράσημο για τις επαγγελματικές του επιτυχίες του.
Stalkerazzi
«Γιατί νιώθουν την ανάγκη να με τραβάνε όταν βγάζω βόλτα τον Ζίγκι; Σοβαρά τώρα. Πρόκειται να γίνει πρωτοσέλιδο ότι ο σκύλος μου βγήκε για κατούρημα;» αναρωτιέται δικαίως η Miley Cyrus. Η κατάσταση σοβαρεύει πολύ όταν στο κάδρο μπαίνουν ανήλικα παιδιά. «Πάω για καθαρισμό προσώπου είναι εκεί. Πηγαίνω στο γραφείο μου είναι εκεί. Σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι τη Disneyland όπου πήγαμε για τα γενέθλια της κόρης μου μας ακολούθησαν πέντε αυτοκίνητα με φωτογράφους» λέει ενοχλημένη η Courtney Cox. Εκείνη που ακούγεται πραγματικά έξαλλη είναι η Gwyneth Paltrow «Αν είμαι με την κόρη μου στο αυτοκίνητο και με εκνευρίσουν κάνω όλα όσα πρέπει. Κρατάω ολόκληρο αρχείο. Φωτογραφίζω τα αυτοκίνητά τους, σημειώνω τον αριθμό των πινακίδων τους, τα πάντα. Αν το ξανακάνουν, μπορώ να πάω στην αστυνομία. Γνωρίζω τα δικαιώματά μου και πιστέψτε με, θα συλληφθούν. Δεν θα με σταματήσει τίποτα».
Και ενώ ο Βρετανός Daniel Craig έχεi αποφασίσει ότι ο James Bond δεν μπορεί να ανοίξει πόλεμο με τους paparazzi η Γαλλίδα Audrey Tautou χειρίζεται το ζήτημα εντελώς διαφορετικά: «Στη Γαλλία έχουμε έναν νόμο που δεν επιτρέπει στον Τύπο να δημοσιεύει μια εικόνα χωρίς την έγκρισή μας. Επιτρέπει στο φωτογράφο να τραβήξει αλλά αν δημοσιευτεί έχει την επιλογή να κάνεις μήνυση στην εφημερίδα. Εγώ, λοιπόν, τους κάνω πάντα μήνυση».
Ο Daniel Radcliffe-Harry Potter πάλι που βίωσε την παράνοια της στενής παρακολούθησης από τους paparazzi, κοινώς πλέόν και stalkerazzi (από τη σύμπτυξη των λέξεων stalker και paparazzi), από την τρυφερή ηλικία των 10 ετών βάσισε στην πονηριά το δικό του αμυντικό σύστημα. «Φορούσα κάθε μέρα τα ίδια. Το ίδιο σακάκι και παντελόνι. Οπότε μπορεί να με φωτογράφιζαν κάθε μέρα για έξι μήνες αλλά όλες οι λήψεις έμοιαζαν λες και ήταν τραβηγμένες την ίδια μέρα, οπότε δεν ήταν πια δημοσιεύσιμες. Το οποίο ήταν ξεκαρδιστικό γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις πραγματικά εξοργισμένους paparazzi». Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η Kate Moss φοράει μονίμως μαύρα.
Και ίσως σταρ όπως ο Robert Pattinson, που δεν τολμά να αγοράσει σπίτι από το φόβο των μονίμως κατασκηνωμένων έξω από την πόρτα του φωτορεπόρτερ, να βρουν στην ντουλάπα τους, τη λύση στο πρόβλημα.
woman.in.gr