Συγκίνηση, έρωτας και ιστορία μέσα από μια συνάντηση κορυφής

Μαύρες ομπρέλες άνοιξαν, ο χορός έδωσε το «παρών» και η Σοφία Βέμπο «αναστήθηκε» για τρεις ώρες στο θέατρο Badminton σε μια παράσταση που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Πέτρου Ζούλια. Η ζωή, η λαμπρή μουσική πορεία, το ζενίθ και το ναδίρ της αείμνηστης Σοφίας Βέμπο καρέ – καρέ μέσα από τη φωνή και την ερμηνεία της Μαρινέλλας.

Πειστικά, ζωντανά, με κέφι, μουσική και χορό ξεκίνησε το «μακρινό» ταξίδι όχι μόνο στη ζωή της Βέμπο, αλλά και στην μετέωρη Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στα συντρίμμια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, την αστάθεια του εμφυλίου, τα μετέπειτα «αγκάθια», την άνοδο και την πτώση της χούντας, τη νίκη της δημοκρατίας.

Η μακρινή διαδρομή ξεκίνησε με τη Μαρινέλλα σε ρόλο τσιγγάνας να διαβάζει τη μοίρα της Βέμπο. Ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού «ζωντάνεψε» αρχικά μέσα από το τραγούδι «Τσιγγάνα μαυρομάτα».

Σε ρόλο αφηγητή η Μαρινέλλα, ξεκίνησε να περιγράφει με έμφυτο θαυμασμό και ενθουσιασμό την πορεία της Βέμπο. Με ύφος άμεσο και προσιτό μπήκε στο πετσί του ρόλου, ενώ αναπαρέστησε με ιδιαίτερο ρεαλισμό τις «μπόρες» που «χτυπούσαν» τη ζωή της Βέμπο.

Η απόγνωση έκλεβε αρχικά την παράσταση με τη Βέμπο να προσπαθεί να σώσει την οικογένειά της, ενώ όλα ξεκίνησαν με το περίφημο ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια του οποίου «ξεσκέπασε» τη δύναμή των χορδών της.

Άκαμπτη απέναντι στις τάσεις της εποχή της, η Βέμπο απέβαλε από τα πρώτα κιόλας βήματά της την «ταμπέλα» του συνηθισμένου. Πολλοί ήταν εκείνοι που «υποδουλώθηκαν» στη σκιά της απορίας με τα εναλλακτικά για τότε τραγούδια της και τον τρόπο που τα ερμήνευε.

Η Βέμπο, όμως, αγέρωχη συνέχισε να εκπλήσσει, ενώ την επιμονή και τον χαρακτηριστικό δυναμισμό της, που συνετέλεσε στο να χαρακτηριστεί και «αντρογυναίκα», απέδωσε με εντυπωσιακή ορθότητα στην κίνηση, τη φωνή και το βλέμμα η Μαρινέλλα.

«Πόσο λυπάμαι» ήταν ένα από τα τραγούδια που συγκίνησαν το κοινό και σηματοδότησε το ξεκίνημα της ερωτικής πορείας ανάμεσα στη Βέμπο και τον Μίμη Τραϊφόρο, που στο μιούζικαλ ενσάρκωνε ο Χρήστος Στέργιογλου. Ένας έρωτας με σκαμπανεβάσματα, τρίτο πρόσωπο την απόσταση και την προδοσία, που συνόδεψε τη Βέμπο σε όλη της τη ζωή.

Η παράσταση «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο» εκτός από δράμα και έρωτα συνδυάζει χιούμορ και γέλιο. Ως συνώνυμο του αστείου ο Αντώνης Λουδάρος εμφανίστηκε στη σκηνή ενσαρκώνοντας τον Παυλάρα, το θεατρίνο που ανέβαινε με τη Βέμπο τα «σκαλοπάτια» της ζωής.

Η συνεχής εναλλαγή των 50 συντελεστών της παράστασης, τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, η συγκίνηση, η γρήγορη ροή, η αξιοσημείωτη και ανίκητη στο χρόνο φωνή της Μαρινέλλας, αλλά και το ρετρό στοιχείο, μύησαν το κοινό σε μια αληθινή περιπέτεια του παρελθόντος και στον ψυχισμού της θρυλικής Βέμπο.

Στη συνέχεια, τα πατριωτικά συναισθήματα «πρωτοστάτησαν» με τα τραγούδια «Παιδιά της Ελλάδος παιδια», «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου», «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «Κορόιδο Μουσολίνι» για τα οποία η Βέμπο χαρακτηρίστικε ως τραγουδίστρια της νίκης.

Το μιούζικαλ ανέδειξε εκτός από την ιστορική και την ερωτική πτυχή του. Η επιτυχημένη αυτή εναλλαγή αγάπης – πολέμου, γέλιου – συγκίνησης, η ποικιλία των συναισθημάτων και τραγουδιών «πρωταγωνίστησαν» με άκρα φυσικότητα στη σκηνή.

Τα απανωτά «χτυπήματα» προδοσίας που δέχτηκε η Βέμπο από τα παραστρατήματα του «αιώνιου» αρραβωνιαστικού της Τραιαφόρου, έβαλαν την Μαρινέλλα πιο βαθιά στο ρόλο. Με την διαχρονική φωνή της τραγούδησε εκτός των άλλων και το συγκινητικό τραγούδι «Ο ανθρωπός μου», που είχε γράψει ο Τραιαφόρος για τη Βέμπο.

Η παράσταση έκλεισε κυκλικά. Η Μαρινέλλα από αφηγήτρια αναπαρέστησε τη Βέμπο στην τελευταία στροφή της ζωής της λίγο μετά την μεταπολίτευση. Οι μάυρες ομπρέλες ξαναάνοιξαν, και με φόντο φωτογραφία της Βέμπο η αυλαία έπεσε.

Το κοινό συμμετείχε στα τραγούδια της Βέμπο, και χειροκροτούσε. Το ρετρό άφησε το δικό του στίγμα, ενώ όπως είχε πει ο Μιχάλης Αδάμ, διευθύνων σύμβουλος του θεάτρου Badminton, στο in.gr «Εστιάζουμε σε ανθρώπους και γεγονότα του παρελθόντος που αξίζει να ασχοληθούμε. Ανακαλύπτουμε προσωπικότητες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, η αναδρομή στο παρελθόν είναι συνεχής».

»Η Μαρινέλλα ταυτίζεται με τη Βέμπο, καθώς είναι το ίνδαλμά της, η εμμονή της», είχε δηλώσει ο Μ.Αδάμ και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Έρευνα – Μουσική Επιμέλεια: Λάμπρος Λιάβας
Ενορχηστρώσεις- Διεύθυνση Ορχήστρας: Γιώργος Ζαχαρίου
Φωνητικός Σχεδιασμός – Μουσική Διδασκαλία: Χριστίνα Αργύρη
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς – Γιάννης Μουρίκης
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Σμυρναίος
Παραγωγή: Μιχάλης Αδάμ