Τραγούδησε μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους τον Εθνικό Ύμνο των ΗΠΑ λίγο πριν τον αγώνα των New York Knicks με τους Washington Wizards και εκείνον των New York Rangers με τους Detroit Red Wings, που διεξήχθησαν για φιλανθρωπικό σκοπό. Ξαφνικά άκουσε το αμίμητο «Γεια σου ρε Γιώργο!» και εκεί ο τραγουδιστής Γιώργος Περρής κατάλαβε ότι παντού υπάρχει ένας Έλληνας.

Ο νέος, σε ηλικία, καλλιτέχνης έχει συνεργαστεί με γνωστούς μουσικούς, όπως με τον Μάριo Φραγκούλη, τη Λάρα Φαμπιάν και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το τραγούδι είναι το πάθος του, μια που από τριών ετών αποφάσισε ότι θέλει να γίνει τραγουδιστής. Ο Γιώργος Περρής μιλά για τις πιο ξεχωριστές του εμπειρίες, ενώ αποκαλύπτει στο in.gr τα ινδάλματά του.

Είσαι νέος αλλά η μέχρι τώρα πορεία σου είναι πλούσια σε συνεργασίες και συναυλίες. Πριν ξεκινήσει η ενασχόλησή σου με το τραγούδι περίμενες αυτήν την εξέλιξη;
Όχι με τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα άλλη διέξοδο στη ζωή μου. Το μόνο με το οποίο σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ ήταν το τραγούδι, γιατί το ήθελα από τριάμισι, περίπου, ετών. Τόσο ήμουν όταν πήγα στη μητέρα μου και της είπα ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γνώριζα τόσο υπέροχους ανθρώπους και θα βρισκόμουν επί σκηνής δίπλα τους. Υπήρξα και είμαι πάρα πολύ τυχερός

Tύχη ή ταλέντο λέγεται αυτό;
Το ταλέντο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διάθεση να δουλέψεις σκληρά. Όλοι έχουμε κάποιο ταλέντο, αρκεί να το βρούμε και να αφοσιωθούμε σε αυτό.

Έχεις συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, και με τον Μάριο Φραγκούλη. Με μια λέξη πώς θα τον χαρακτήριζες;
Θα τον χαρακτήριζα γενναιόδωρο. Ο Μάριος σχεδόν μου επέβαλε να βρω τον εαυτό μου και να τραγουδήσω το ρεπερτόριο που εγώ ήθελα να τραγουδήσω. Του χρωστώ πάρα πολλά. Είναι ένας καλλιτέχνης που δεν χαμηλώνει τον πήχη για κανέναν λόγο και αυτό είναι πολύ σπάνιο, ειδικά στις μέρες μας. ‘Ετσι είναι και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, που δουλέψαμε μαζί και είναι η αγαπημένη μου ελληνίδα τραγουδίστρια μετά την Νάνα Μούσχουρη που είναι το ίνδαλμά μου. Η Άλκηστις είναι ο ορισμός της αξιοπρέπειας και του σεβασμού.

Πώς ένιωσες όταν κλήθηκες να ανοίξεις τις συναυλίες της ευρωπαϊκής περιοδείας της Λάρα Φαμπιάν;
Ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές στη ζωή μου, γιατί η Λάρα είναι από τα τρία ινδάλματά μου. Λίγο πριν μπω στη θάλασσα, στην Αίγινα, μου πρότεινε να κάνουμε περιοδεία μαζί. Έμεινα με το σαγόνι στο πάτωμα για 25 δευτερόλεπτα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που δεν είχα τίποτα να πω.

Είσαι ο πρώτος έλληνας καλλιτέχνης που τραγούδησε τον αμερικανικό εθνικό ύμνο στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν σου ανέθεσαν κάτι τέτοιο;
Ήταν από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου. Ένιωσα τεράστια ευθύνη γιατί μια χώρα όπως η Αμερική μου εμπιστεύτηκε να τραγουδήσω τον εθνικό της ύμνο σε δύο αγώνες με τεράστια τηλεθέαση. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί εγώ. Και τα τελευταία λεπτά πριν έρθει η ώρα να περπατήσω στο κέντρο της αρένας για να πω τον ύμνο έτρεμαν τα πόδια μου, ήταν μια εξωπραγματική κατάσταση. Θα μου μείνει αξέχαστη. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς έγινε. Αισθάνθηκα πολύ περισσότερο Έλληνας από κάθε άλλη φορά.

Από αυτήν την εμπειρία τι έχεις ξεχωρίσει;
Δεν θα ξεχάσω το τεράστιο βουητό από το χειροκρότημα. Είναι πολύ εντυπωσιακό και ταπεινωτικό ταυτόχρονα. Και κάπου βρισκόταν ένας Έλληνας που ούρλιαξε ‘’γεια σου ρε Γιώργο’’. Ήταν το πρώτο πράμα που άκουσα. Ταράχτηκα και είπα: ‘’κοίτα να δεις παντού υπάρχει ένας Έλληνας’’.

Υπήρξαν στιγμές που να ένιωσες ανασφάλεια;
Από τη φύση μου είμαι ένας άνθρωπος που αν βουτήξω στην πισίνα θα κολυμπήσω. Οπότε όταν με πήραν τηλέφωνο από τη δισκογραφική μου εταιρεία και με ρώτησαν αν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο είπα αμέσως το ναι. Μου ζήτησαν επί τόπου να ηχογραφήσω τον ύμνο στο κινητό μου και να τον στείλω για πάρω την τελική έγκριση.

Πιστεύεις ότι οι κλασικοί καλλιτέχνες εκτιμώνται, όπως τους αναλογεί, στην Ελλάδα;
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι κλασικός καλλιτέχνης. Πολύς κόσμος, λόγω του ότι συνεργάστηκα με τον Μάριο Φραγκούλη, νομίζει ότι είμαι. Είμαι ένας απλός, ποπ, λαϊκός τραγουδιστής, που είχα την τύχη να σπουδάσω κλασικό τραγούδι. Δεν είμαι, ούτε προσποιούμαι ότι είμαι κλασικός τραγουδιστής. Από εκεί και πέρα, σαν κοινό δεν είμαστε τόσο εκπαιδευμένοι στο να να ακούμε κλασική μουσική όσο σε άλλες χώρες. Όταν βλέπεις, όμως, κλασικούς καλλιτέχνες να γεμίζουν θέατρα, τότε σημαίνει ότι μια μερίδα του κοινού αγαπά αυτή τη μουσική.

Ποιο είναι το βασικό σου όνειρο;
Το βασικό μου όνειρο είναι να αντέξω όσο περισσότερο μπορώ σε αυτό το χώρο και να αφήσω τραγούδια που θα αλλάξουν τη ζωή ανθρώπων.

Εάν σου έλεγαν να τραγουδήσεις ένα στίχο για την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα ποιος θα ήταν αυτός;
Θα έλεγα από τον αγγλόφωνο δίσκο μου “Picture This”: «φαντάσου πώς θα ήταν ο κόσμος εάν υπήρχε ένας ουρανός χωρίς σύνορα και ήμασταν όλοι ενωμένοι χωρίς όρια και εμπόδια και όλα μας τα όνειρα θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα και να σκάνε σαν πυροτέχνημα».

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Headlines