Τα δέκα σημαντικότερα «οσκαρικά» λάθη

Φέτος, τα Όσκαρ κατάφεραν και πάλι να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης, εξαιτίας των πολλαπλών κατηγοριών για φυλετικές διακρίσεις και για αποχή από τις υποψηφιότητες έγχρωμων ηθοποιών. Ο Γουίλ Σμιθ επιβεβαίωσε ότι δεν θα παρευρεθεί στην Απονομή- πολλοί θεωρούσαν ότι θα τον έβλεπαν υποψήφιο για την ερμηνεία του στο Concussion– ενώ οι φωνές που ζητούσαν από τον αφροαμερικανό Κρις Ροκ να μην παρουσιάσει την τελετή ήταν ιδιαίτερα δυνατές. Μαζί με τον Σμιθ, αίσθηση προκάλεσαν οι απουσίες των Ράιαν Κούγκλερ για το Creed και Σάμιουελ Τζάκσον για τους Μισητούς Οκτώ.

Έως ότου, λοιπόν, οι φετινές απουσίες αποδειχθούν λανθασμένες, ας δούμε δέκα -αποδεδειγμένα- ιστορικά «οσκαρικά» λάθη:

Τα φώτα της πόλεως (1931) και Μοντέρνοι καιροί (1936)
Οι δυο αυτές ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν επιβάλλεται να είναι πρώτες στη λίστα. Αμφότερες έχουν αναγνωρισθεί παγκοσμίως σαν «αριστουργήματα». Ωστόσο, όταν κυκλοφόρησαν, το 1931 και το 1936 αντίστοιχα, καμιά από τις δυο δεν τέθηκε υποψήφια για καλύτερη ταινία. Τότε, πολλοί πίστευαν ότι οι ταινίες του Τσάπλιν ήταν «εκτός τόπου και χρόνου». Βέβαια, η καθυστέρηση της αναγνώρισης, ήταν αυτή που τους χάρισε την διαχρονικότητά τους.

Μπετ Ντέιβις, Ανθρώπινη δουλεία (Of Human Bondage, 1934)
Ανέκαθεν η Ακαδημία αγαπούσε να τιμά ρόλους «αχρείων»- με φωτεινή εξαίρεση αυτή της Μπετ Ντέιβις στην ταινία Ανθρώπινη Δουλεία. Η ερμηνεία της απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ωστόσο, το όνομά της δεν περιλαμβάνονταν στις υποψηφιότητες για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία. Μέλη της Ακαδημίας βρήκαν το γεγονός εξοργιστικό και πολλοί έγραψαν το δικό της όνομα στις φόρμες ψηφοφορίας. Από την επόμενη χρονιά οι γραπτές ψήφοι απαγορεύτηκαν. Η Ντέιβις κέρδισε το βραβείο ένα χρόνο μετά, για την ερμηνεία της στο Dangerous. Πολλοί, βέβαια, είπαν ότι τιμήθηκε αναδρομικά για την Ανθρώπινη Δουλεία.

Όρσον Γουέλς, «Οι υπέροχοι Άμπερσον» (1942)
Μετά τον Πολίτη Κέιν ο Όρσον Γουέλς επανήλθε με τους Υπέροχους Άμπερσον. Η ταινία σκιαγραφούσε το πορτρέτο του Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, του Αμερικανού μεγαλοεκδότη και γι αυτό δέχτηκε επεξεργασία προτού κυκλοφορήσει, παραμένοντας όμως ένα λαμπρό δείγμα καλλιτεχνικής δουλειάς. Ο Χιρστ, ωστόσο, ασκούσε τόσο μεγάλη τρομοκρατία και επιρροή στα δρώμενα, που η Ακαδημία άφησε τον Γουέλς εκτός και βράβευσε τον Τζον Φάροου για το Έπεσαν μέχρις ενός (Wake Island) και τον Σαμ Γουντ για το Έγκλημα χωρίς τιμωρία (Kings Row), δυο ταινίες εντελώς ξεχασμένες σήμερα.

Άλφρεντ Χίτσκοκ, Ίλιγγος (Vertigo, 1958)
Το 2012, ο Ίλιγγος επελέγη ως η σπουδαιότερη ταινία των εποχών μέσα από μια μεγάλη ψηφοφορία του περιοδικού Sight & Sound. Όμως, όταν κυκλοφόρησε το 1958, η Ακαδημία την αγνόησε. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χίτσκοκ δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ, εκτός από ένα τιμητικό βραβείο στο τέλος της καριέρας του.

Άντονι Πέρκινς, Ψυχώ (Psycho, 1960)
Δυο χρόνια μετά την «αποτυχία» του Ιλίγγου ο Χίτσκοκ επανήλθε με το Ψυχώ– ταινία που θεωρείται αριστουργηματική, για να λάβει την ίδια αποδοχή. Η ερμηνεία του Άντονι Πέρκινς ως «αυθεντικός κακός» περιφρονήθηκε, ενώ το γεγονός πως ο Χίτσκοκ πραγματοποίησε την ταινία με ελάχιστο μπάτζετ και με τη βοήθεια του επιτελείου από το τηλεοπτικό, δικό του, σόου (Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει), έστρεψε εναντίον του πολλούς από τα κινηματογραφικά δρώμενα. Επίσης, η ταινία ήταν τρόμου- και αυτό το είδος δεν στέφθηκε ποτέ με επιτυχία στα Όσκαρ.

Ένιο Μορικόνε, Κάποτε στη Δύση (1969)
Η επική ιστορία ενός μυστηριώδους ξένου με μια φυσαρμόνικα- όργανο που διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή- ενώνει τις δυνάμεις του με έναν διαβόητο κακοποιό για να σώσουν μια χήρα από έναν δολοφόνο. Επική ιστορία, επική ταινία, που όμως αγνοήθηκε.

Ντένις Χόπερ, Μπλε Βελούδο (1986)
Η ταινία του Ντέιβιντ Λιντς προκάλεσε αίσθηση με την κυκλοφορία της, κυρίως επειδή ο Χόπερ απέδωσε εξαιρετικά τον ανισόρροπο ψυχοπαθή. Η Ακαδημία, ωστόσο, τον βράβευσε για την ερμηνεία του στην πιο οικογενειακή ταινία Πάθος για το μπάσκετ (Hoosiers), στην οποία υποδύθηκε έναν προπονητή μπάσκετ.

Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Η Λάμψη (1980)
20 χρόνια μετά την οσκαρική απόρριψη του Ψυχώ, η Ακαδημία συνέχιζε να είναι προκατειλημμένη απέναντι στις ταινίες τρόμου. Χαρακτηριστική απόδειξη ότι ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ήταν υποψήφιος στην κατηγορία «καλύτερος σκηνοθέτης» για την ταινία SOS: Πεντάγωνο καλεί Μόσχα (Dr Strangelove), καθώς και για κάθε μια από τις μετέπειτα ταινίες του, έως την Λάμψη. 34 χρόνια μετά, η Ακαδημία δεν έχει βραβεύσει κανέναν σκηνοθέτη για ταινία τρόμου.

Κάνε το σωστό, (1989)
Η ταινία του Σπάικ Λι αποτέλεσε μια πρωτοποριακή απεικόνιση των φυλετικών σχέσεων στις ΗΠΑ, καθώς και μια ανθρώπινη μελέτη χαρακτήρων- με χιουμοριστικό ύφος- σε μια περιθωριακή γειτονιά. Κάποιοι κριτικοί υποστήριξαν ότι ο Λι ενθαρρύνει τις κοινωνικές ταραχές και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που απέτυχε να διασφαλίσει την υποψηφιότητα για καλύτερη ταινία- αν και κορυφαίοι κριτικοί της εποχής, την χαρακτήρισαν ως μια από τις 10 καλύτερες ταινίες του 1980.

Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Όλα χάθηκαν (2013)
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έχει κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας για το Συνηθισμένοι άνθρωποι (Ordinary People) στη μάχη με τον Μάρτιν Σκορτσέζε και το Οργισμένο είδωλο (Raging Bull, 1980), την ίδια χρονιά που αγνοήθηκε και ο Κιούμπρικ με τη Λάμψη. 33 χρόνια μετά, ωστόσο, ο Ρέντφορντ πέφτει «θύμα» της Ακαδημίας. Η σχεδόν ολοκληρωτικά χωρίς λόγια ερμηνεία του στο Όλα χάθηκαν (All Is Lost)- όπου και κράτησε την ταινία εξολοκλήρου στα χέρια του- δεν κατάφερε να τον τοποθετήσει ανάμεσα τους υποψήφιους για Όσκαρ ερμηνείας. Η Ακαδημία βράβευσε, ως φόρο τιμής για την πορεία του, τον Μπρους Ντερν για το Νεμπράσκα, ακόμη έναν μεγάλο σε ηλικία ηθοποιό.