Ντέμης Ρούσσος: «Goodbye My Love, Goodbye»

Ο θάνατος του διάσημου τραγουδιστή έγινε αρχικά γνωστός από τον παρουσιαστή Νίκο Αλιάγα ο οποίος αποχαιρέτησε τον διεθνούς φήμης ερμηνευτή μέσω του λογαριασμού του στο Twitter στα ελληνικά και στα γαλλικά.

Ο Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1946 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και έγινε παγκοσμίως γνωστός, καθώς και ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς καλλιτέχνες στον κόσμο.

Πρωτότοκος γιος της Γιώργου και της Όλγας (γνωστή καλλιτέχνις με το ψευδώνυμο Νέλλη Μασλούμ), ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του όταν έχασαν τα πάντα στις αναταραχές του Σουέζ.

Μετά από την εγκατάστασή του στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα ξεκινώντας με τους «The Idols» σε ηλικία 17 χρόνων. Αργότερα εντάχθηκε στους «We Five» χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός το 1968 με το συγκρότημα «Aphrodite’s Child», αρχικά στα φωνητικά και αργότερα ως μπασίστας. Το διακριτικό φωνητικό του ύφος προώθησε το συγκρότημα σε διεθνή επιτυχία, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή του στον δίσκο «666», ο οποίος έγινε κλασική επιτυχία.

Μετά από τη διάλυση των «Aphrodite’s Child», συνέχισε διάφορες σποραδικές ηχογραφήσεις. Από τη συνεργασία του με τον άλλο διάσημο φίλο του, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, κυκλοφόρησαν το 1970 τον δίσκο «Sex Power», και το 1977 το «Magic». Ωστόσο, ιδιαίτερη επιτυχία γνώρισε το «Race to the End», μια φωνητική προσαρμογή του μουσικού θέματος από το βραβευμένο με Oscar «Οι Δρόμοι της Φωτιάς», που κυκλοφόρησε και στα ισπανικά με τον τίτλο «Tu Libertad». Το 1982 ο Ντέμης Ρούσσος πήρε μέρος με έκτακτη συμμετοχή στο soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας «Blade Runner».

Ο Ντέμης Ρούσσος άρχισε σόλο καριέρα μετά από τη διάλυση των Aphrodite’s Child, αρχίζοντας με το τραγούδι «We Shall Dance». Αρχικά χωρίς ανταπόκριση, περιόδευσε στη νότια Ευρώπη και έγινε σύντομα ευρύτερα γνωστός ως κορυφαίος τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του έφτασε στο ζενίθ τη δεκαετία του ’70 με πολλούς δίσκους που έγιναν επιτυχίες. Το «Forever and Ever» ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά charts το 1973.

Το 1974 κυκλοφορεί το «White Sails», μια αγγλική διασκευή του τραγουδιού «Άσπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε» από τον δίσκο «Συνοικισμός Α΄» του 1972, σηματοδοτώντας μια σύντομη περίοδο συνεργασίας του τραγουδιστή με τον συνθέτη Δήμο Μούτση, ο οποίος θα ακολουθήσει στη συνέχεια ένα μοναχικό μουσικό σταυροδρόμι με έντονες επιρροές από βετεράνους της rock και της folk, όπως ο Eric Clapton, η Joni Mitchell και ο Paul Simon.

Ακολούθησαν τα «My Friend the Wind», «My Reason», «Velvet Mornings», «Goodbye My Love, Goodbye», «Someday Somewhere» και «Lovely Lady of Arcadia». Το 1980 είχε επιτυχία με το «Lost in Love» των Air Supply που το τραγούδησε ντουέτο μαζί με την Florence Warner και με τον Dick Morrissey στο σαξόφωνο.

Επανακυκλοφόρησε τα τραγούδια του σε διάφορες γλώσσες και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Στην Αμερική το LP «Demis» έγινε χρυσός δίσκος.

Το 1982 εξέδωσε το βιβλίο «A Question of Weight» («Είναι θέμα βάρους»), μαζί με την Veronique Skawinska, στο οποίο ασχολήθηκε αμερόληπτα με το θέμα της παχυσαρκίας.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης 847 της TWA, στις 14 Ιουνίου 1985, ο Ντέμης Ρούσσος, όντας επιβάτης, έπεσε θύμα αεροπειρατείας. Οι αεροπειρατές γιόρτασαν ακόμη και τα γενέθλιά του όταν τον αντιλήφθηκαν ανάμεσα στους ομήρους.

Μετά από μια περίοδο σιωπής και κλινικής κατάθλιψης τη δεκαετία του ’80, επανήλθε το 1993 με το «Insight» (γνωστό και ως «Morning has Broken») και συνεργάστηκε με την ολλανδική εταιρεία BR Music για την παραγωγή των δίσκων «Immortel», «Serenade» και «In Holland», χρησιμοποιώντας ποικίλα εθνικά και ηλεκτρονικά στυλ. Συνεχίζοντας τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες, την άνοιξη του 2002 έκανε μια επιτυχημένη περιοδεία στην Αγγλία.

Τον Σεπτέμβριο του 2013, παρασημοφορήθηκε από την Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που παρατέθηκε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα και ο οποίος είχε δηλώσει για το γεγονός αυτό: ««Αυτό το μετάλλιο αντιπροσωπεύει την πρώτη χώρα μου, την Ελλάδα και τη δεύτερη την Γαλλία. Ευχαριστώ και τις δυο χώρες στις οποίες ανήκω».

Για τους λόγους που επί 37 χρόνια δεν έδινε συναυλίες στην Ελλάδα (η πρώτη συναυλία που έκανε μετά το ‘73 ήταν το 2010 στο Ηρώδειο) ο τραγουδιστής είχε δηλώσει σε συνέντευξή του:
«Η Ελλάδα είναι νότια χώρα και όπως σε όλες τις νότιες χώρες, οι λαοί είναι ζηλιάρηδες και κουτσομπόληδες. Επειδή είναι μικρή χώρα υπάρχει ένα σινάφι στο χώρο της μουσικής… Θες δε θες εμείς ήμασταν οι πρώτοι που βγήκαμε εκτός συνόρων. Εγώ, η Νάνα και ο Vangelis, είμαστε οι τρεις που δισκογραφικά επηρεάσαμε πραγματικά στα βάθη των χωρών. Αν πας σε ένα χωριό στη Γερμανία και ρωτήσεις αν γνωρίζουν τη Νάνα, θα σου πουν ναι. Αν τους ρωτήσεις αν γνωρίζουν το Μίκη Θεοδωράκη, θα σου πουν όχι. Αυτό δεν είναι λάθος ή κακό. Έτσι είναι τα πράγματα. Επειδή λοιπόν κάναμε αυτό που κάναμε, είναι νορμάλ μια ορισμένη κάστα καλλιτεχνών που έχουν επιρροή στα μίντια να μας είδαν με κακό μάτι…».

Για τη σχέση του με τα παιδιά του είχε δηλώσει:
«Ένα από αυτά που έχασα τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 είναι η σχέση με τα παιδιά μου. Αν κάνεις τέτοια επιτυχία σε τόσα μέρη της γης και είσαι τόσο απασχολημένος έχεις πάντα την τάση να μην ασχολείσαι όσο πρέπει με τα παιδιά σου. Η κόρη μου και εγώ έχουμε καρμική σχέση, η οποία είναι πιο έντονη από αυτή που έχω με το γιο μου. Η κόρη μου ήταν πολύ επαναστάτρια. Αν είχα ξανά την ευκαιρία να μεγαλώσω τα παιδιά μου από τη μία λέω ότι θα το διόρθωνα, από την άλλη μεριά, όμως, επειδή είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να αναλύω, λέω ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ και να επανορθώσω ορισμένα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος της ζωής, να μαθαίνεις. Δεν υπάρχει, μεγαλύτερο σχολείο από τη ζωή…».

Eπιμέλεια: Τζωρτζίνα Ντούτση