Χρύσα Καψούλη: «Όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος»

Συστήστε μας την Κασσάνδρα;
Αν ήταν άνθρωπος η Κασσάνδρα, και μου ζητούσαν να την συστήσω θα έλεγα: Από εδώ η Γυναίκα που έκανε όλα τα Όχι της, Ναι. Γιατί η Κασσάνδρα αυτό είναι: η απόλυτη αποδοχή.

Η Κασσάνδρα της μυθολογίας τι σχέση έχει με την Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη που υποδύεστε;
Όταν ακούει κανείς την Κασσάνδρα -χωρίς καν να σκεφτεί πολύ- ανατρέχει στην Αρχαία τραγωδία . Αυτοί οι μύθοι είναι ανεξάντλητοι και συγχρόνως σου δίνουν την δυνατότητα να δώσεις νέες εκδοχές τους . Εδώ ο Δημητριάδης ανατρέπει, αναιρεί και παραβιάζει την παράδοση, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε την νέα Κασσάνδρα: αυτή που προχωρά στο χρόνο και από προφήτισσα κακών, έγινε » φύτις καλών «.
Έρχεται να σπείρει το καλό, να φέρει την καλοσύνη στον κόσμο. Αλλά η καλοσύνη της δεν έχει καμιά γραφικότητα. Είναι σκληρή. Γιατί διεκδικεί. Είναι μια «καλοσύνη» όπως την διατυπώνει και ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Από καλοσύνη είμαι σκληρός…». Γι’ αυτό και ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήματα σκληρά. Ερωτήματα που στο τέλος καταρρίπτονται και έρχεται η λύτρωση. Λέει ίσως το πιο σκληρό που μπορεί να πει κανείς για τον εαυτό του: αν αισθάνεσαι ξένος με τον εαυτό σου, τότε δεν υπάρχει σωτηρία .

Από ποιες δοκιμασίες περνάει;
Η Κασσάνδρα έχει περάσει τις δοκιμασίες που περνάει ένας άνθρωπος όταν αρνείται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία από την άρνηση στον άνθρωπο. Να αρνείσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, την επιθυμία σου. Να μην ζεις το τώρα σου. Να έχεις ζήσει στον κόσμο των Όχι. Αυτός ήταν ο κόσμος που γνώρισε και το λέει:
«…ένας κόσμος γεμάτος ασυνέπειες, γεμάτος δισταγμούς και αρνήσεις, αναβολές και ατολμίες, φοβίες, ματαιώσεις, αντιρρήσεις, μεταθέσεις …»
Εδώ αποδεσμεύεται από τον πριν εαυτό της και ανοίγεται στον θεό Απόλλωνα. Γκρεμίζει όλο το παρελθόν της, για να υπάρξει στο τώρα.

Ποια είναι τα συναισθήματα που «βγάζει» στο μονόλογό της;
Η Κασσάνδρα έχει μια πλημμυρίδα αισθημάτων. Είναι η πρώτη φορά που είναι πλήρης αισθημάτων. Βρίσκεται σε έναν ψυχικό και σωματικό οργασμό. Αυτός ο οργασμός παράγει τον χείμαρρο λόγου που εκφέρει. Και όπως στον έρωτα, «ιδρώνει λέξεις» θα λέγαμε. Βρίσκεται σε μια ερωτική σχέση με το σύμπαν μέσω των λέξεων.

Πώς είναι να σκηνοθετείς τον εαυτό σου;
Σε κάποια από τα έργα που έχω σκηνοθετήσει, έχω παίξει κιόλας. Και θα έλεγα πως σαν ηθοποιός έχω την πιο δύσκολη σχέση με τον σκηνοθέτη, που είμαι. Αφού ο ηθοποιός μέσα μου δεν ησυχάζει. Και έχει μια δημιουργική σύγκρουση με τον σκηνοθέτη. Βλέπετε είναι συνδεδεμένα και τα δυο μέσα μου όντας 30 χρόνια στη δουλειά αυτή σαν ηθοποιός που πιστεύει στην παρουσία και στην ανάγκη του σκηνοθέτη στο θέατρο. Εδώ βρίσκομαι μόνη μου, εγώ με εμένα. Δύσκολο πολύ. Αλλά έχω αποφασίσει ό,τι θα αποφάσιζα αν σκηνοθετούσα μόνο: να δώσω χώρο στην ηθοποιό που είμαι. Ήθελα πολύ να παίξω αυτό το κείμενο, ήθελα να είμαι εγώ αυτή η Κασσάνδρα, να υπάρξουμε μαζί. Δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω τι είναι αυτό που με ελκύει και με φοβίζει την ίδια στιγμή. Μάλλον αυτή η υπέρ -έκθεση είναι μια στάση ζωής. Ίσως αυτό καλούμαι να κάνω: να ριψοκινδυνεύω, να ρισκάρω και να εκτίθεμαι. Και πια, το αποδέχομαι. Περνάω σαν άνθρωπος στην εποχή της αποδοχής μου κι εγώ, σαν την Κασσάνδρα.

Η προσωπική σας σχέση για τον έρωτα…
Η σχέση μου με τον έρωτα είναι απόλυτη . Ήταν. Έρωτας και θάνατος. Μπορώ να πω: τα έχω δει όλα (lol). Αν ο Έρωτας είναι η γέννηση και η ανάγκη μας να αντέξουμε τον θάνατο, ναι ισχύει απόλυτα. Βρίσκομαι συχνά σε αυτήν την εξοργιστική παραζάλη γενικότερα, και δη θεατρικά, κάνοντας μια δουλειά που χτίζεις και γκρεμίζεις, την ίδια στιγμή. Το έργο σύντομα πεθαίνει κι εγώ πάντα έχω μεγάλη φορά για να αρχίσω από την αρχή. Όσο για τη ζωή μου έχω ερωτευτεί. Και έχω αποκτήσει μια κόρη από αυτόν τον Έρωτα, που αυτό για μένα είναι ό,τι πιο πολύτιμο και πραγματικό έχω. Ας γίνω κι εγώ μια φορά εξομολογητική. Ας μου το επιτρέψω.

Τι είναι αυτό που θα «κρατούσατε» από την Κασσάνδρα για τον εαυτό σας;
Θα κρατούσα τη δύναμη της να μπορεί να χτίζει από την αρχή ξανά και ξανά. «Πάλι και πάλι.. .». Την Αντοχή της στο χρόνο. Τον Έρωτα της για αυτόν τον Άγγελο, Εξάγγελο Ευάγγελο που είναι ο Απόλλωνας και τη συνεύρεσή τους. Την Πίστη σε αυτόν. Και την Αγάπη στους Ξένους. Μόνο έχοντας μεγάλη Αγάπη στους Άλλους, στον Κόσμο, τεράστια Αγάπη για την Ανθρωπότητα που περικλείει και εσένα γίνεσαι «ιεραπόστολος» και μεταφέρεις με κάθε τρόπο την έννοια του καλού.

Έχει κάποια κοινά η «Κασσάνδρα» με τη Χρύσα;
Με κάθε τρόπο αισθάνομαι ότι συγγενεύω με την Κασσάνδρα. Έρχομαι από ένα πριν μου εγώ ως Χρύσα και πάω σε ένα μετά μου, όπως η Κασσάνδρα. Αλλά και ανεξαρτήτως αυτού, γενικά το θέατρο πολλές φορές σε κάνει να πιστεύεις πως ό,τι και αν βιώνεις στη σκηνή, είναι απόλυτα δικό σου, είσαι εσύ . Αυτό το βρίσκω συναρπαστικό γιατί διευρύνεσαι σαν άνθρωπος και σαν ψυχισμός. Το κείμενο σε μεγεθύνει. Ξεπερνάς τα όρια σου. Και το τεράστιο Εγώ σου. Που στην ουσία όσο πιο τεράστιο είναι το Εγώ, τόσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος.

Ποια είναι η ατάκα του έργου που συγκλονίζει;
«Το γυαλί του κόσμου έγινε σκόνη και πίσω του, δεν είχε τίποτε πίσω του, είδαμε το τίποτε ,μας έδειχνε, αλλά δεν είμαστε, το τίποτε να είμαστε…»

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Δημητριάδη;
Το 2004 ετοίμαζα μια παράσταση στο ΚΘΒΕ με το τίτλο » Ονείρου Οδύσσεια » και είπα στον Δημητριάδη να γράψει ένα κείμενο, αυτό ήταν η αρχή της συνεργασίας, μετά ήρθαν κ άλλες . Το 2006 η «Ομηρειάδα» που έπαιξα την «Ιθάκη», και το 2009 γεννήθηκε η Κασσάνδρα και ο Ευαγγελισμός της, που ήταν πρόταση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών και μετά τα Δημήτρια. Και ακόμη δεν έχω απεμπλακεί ούτε απ τον συγγραφέα ούτε από το έργο. Γυρίζω συνεχώς κοντά τους.

Μαρία Παπουτσή