Εάν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι ο σκηνοθέτης-παιδί που ενηλικιώθηκε -και οι σκηνοθετικές του επιλογές το αποδεικνύουν περίτρανα-, τότε ο Κρις Κολόμπους είναι το παιδί που αρνείται πεισματικά να ενηλικιωθεί.

Ο Κολόμπους, σεναριογράφος κλασικών ταινιών της εταιρείας παραγωγής της Amblin (όπως τα Goonies και τα Gremlins) και σκηνοθέτης μεγάλων επιτυχιών -τα δύο Μόνος στο Σπίτι, τα δύο πρώτα Χάρι Πότερ, η κυρία Ντάουτφαϊρ, ανάμεσα σε άλλα- επιμένει εδώ και χρόνια στις οικογενειακές ταινίες και φέτος κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο και τη νοσταλγία.

Στα Pixels, τη νέα του ταινία, ήρωες ρετρό βιντεοπαιχνιδιών αναλαμβάνουν να καταστρέψουν τον πλανήτη Γη. Μία ομάδα πρώην πρωταθλητών θα κληθεί να τους εμποδίσει.

Το in.gr συνάντησε τον Κρις Κολόμπους στο Κανκούν του Μεξικό -όπου ο σκηνοθέτης βρέθηκε μαζί με τους πρωταγωνιστές των Pixels (Άνταμ Σάντλερ, Πίτερ Ντίνγκλατζ, Μισέλ Μόναχαν, Τζος Γκαντ)- και μίλησε μαζί του για την επιστροφή των Goonies, για την επιθυμία του να γυρίσει την… ένατη ταινία Χάρι Πότερ και για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς που πέθανε πριν από σχεδόν έναν χρόνο.

  • Με σενάρια για ταινίες όπως τα Goonies και τα Gremlins, έχετε συνδέσει το όνομά σας με τη δεκαετία του 1980. Πώς αισθάνεστε πού γυρίζετε τώρα τα Pixels, μία ταινία για τη νοσταλγία των ’80s;
Κρις Κολόμπους: Διάβασα το σενάριο και μου φάνηκε ξεχωριστό. Μέσα σε ένα καλοκαίρι που έχουμε πολλές ταινίες με σούπερ ήρωες ή σίκουελ, μου άρεσε αυτή η διαφορετική ιδέα. Με ρωτούν πολλοί γιατί δεν γυρίζω ταινίες σαν τα Gremlins και τα Goonies, σαν τις ταινίες της Amblin. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία. Και τα Pixels μου δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσω ξανά αυτή την αίσθηση που είχαμε όταν βλέπαμε ταινίες όπως ο Ε.Τ. ή ο Ιντιάνα Τζόουνς. Είναι σαν ένα ξεχωριστό είδος, πολλοί προσπάθησαν να το αναβιώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Τα στούντιο προσπαθούν να γυρίσουν ξανά όλα όσα έκανα. Ξεκίνησαν με το Adventures in Babysitting, θέλουν να γυρίσουν ξανά τα Γκρέμλινς, τα Γκούνις, το The Young Sherlock Holmes…
  • Γιατί νομίζετε ότι αγαπά τόσο πολύ ο κόσμος τα Goonies;
Κρ.Κ.: Δεν ξέρω. Μου κάνει εντύπωση που έρχονται παιδιά 20 – 21 ετών και μου λένε ότι η αγαπημένη τους ταινία είναι τα Goonies. Τότε δεν ήταν τεράστια επιτυχία, νομίζω ότι στη διάρκεια του χρόνου μετατράπηκε σε μανία. Τα παιδιά το έχουν δει δεκάδες φορές στο βίντεο. Τώρα προσπαθούμε να κάνουμε το σίκουελ, αλλά είναι δύσκολη δουλειά. Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν!

  • Πώς κάνεις μια ταινία που βασίζεται στη νοσταλγία -όπως το Pixels- να μοιάζει επίκαιρη;
Κρ.Κ.: Ταινίες σαν εκείνες που κάναμε στην Amblin είχαν ένα κοφτερό χιούμορ. Δεν θα πιστέψετε τι μπορούσαμε να βάλουμε σε μία ταινία κατάλληλη για παιδιά. Στο Goonies για παράδειγμα, τα παιδιά χρησιμοποιούσαν προσβλητική γλώσσα. Είναι εξαιτίας ταινιών όπως το Ιντιάνα Τζόουνς και τα Gremlins που δημιουργήθηκε η κατηγορία PG-13 (Κατάλληλη για παιδιά άνω των 13 ετών). Πιστεύω ότι αυτό χαλάει λίγο την εμπειρία, γιατί εκείνες οι ταινίες ήταν κατάλληλες, αλλά ήταν πιο προχωρημένες. Με τα Pixels προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μία ταινία διασκεδαστική, που θα μπορούσε να αρέσει στα παιδιά του σήμερα, αλλά μια ταινία και για τους γονείς τους που θυμούνται εκείνες τις ημέρες.

  • Οι κανόνες του να κάνεις ταινίες στο Χόλιγουντ έχουν αλλάξει από τότε;
Κρ.Κ.: Πλέον είναι πιο δύσκολο να κάνεις μία πρωτότυπη ταινία. Τη δεκαετία του 1980 δεν υπήρχε η έννοια του franchise, της σειράς ταινιών. Δεν σκεφτόμασταν ποτέ, «Α, θα γυρίσουμε έξι ταινίες Goonies». Απλά αυτό δεν υπήρχε στο μυαλό μας. Τώρα όλοι σκέφτονται με όρους franchise. Μάλιστα, είμαστε στο σημείο όπου οι ταινίες βασίζονται σε επιτραπέζια παιχνίδια! Παλιά οι ταινίες βασίζονταν στη λογοτεχνία, τώρα βασίζονται στα κόμικ -που θεωρώ σπουδαία λογοτεχνία-, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσα να κάνω μία ταινία βασισμένη σε επιτραπέζιο. Πώς θα μπορούσα να κάνω μια ταινία για το Scrabble; Για το Χόλιγουντ, όμως, είναι πολύ πιο εύκολο να πουλήσει κάτι που το κοινό ήδη γνωρίζει.
  • Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πώς βλέπετε το μέλλον σας στο Χόλιγουντ;
Κρ.Κ.: Έχω γράψει ήδη τρία σενάρια και περιμένω να γυριστούν. Και τα τρία είναι πρωτότυπες ιστορίες. Έχω, παράλληλα, και μία ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής, τη Maiden Voyage. Έχουμε ήδη τρεις ταινίες, η μία με τίτλο The Witch προβλήθηκε στο Σάντανς και απέσπασε βραβείο Σκηνοθεσίας, η άλλη το Mediterranea προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες. Αυτό που κάνουμε είναι να στηρίζουμε τις πρώτες δουλειές σκηνοθετών, για να μπορέσουν να δουν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα. Πρόκειται για τα δύο πιο ικανοποιητικά χρόνια της ζωής μου, το να συναντώ αυτά τα παιδιά και να βλέπω το πάθος τους να κάνουν ταινίες. Εγώ από την πλευρά μου θα συνεχίσω να κάνω τις ταινίες που κάνω ήδη. Θα με ενδιέφερε, όμως, να βρω έναν τρόπο να γυρίσω μια επιτυχημένη ταινία με λιγότερα από δύο εκατομμύρια δολάρια.
  • Έχετε νιώσει ποτέ την ανάγκη να επιστρέψετε σε κάποιους από τους χαρακτήρες σας;
Κρ.Κ.: Ο χαρακτήρας που σκέφτομαι σχεδόν καθημερινά, που με συναρπάζει ακόμα είναι ο Χάρι Πότερ. Αισθάνομαι ότι θα ήθελα πολύ να πάω πίσω. Δεν αναφέρομαι στο Fantastic Beasts (τη νέα ταινία σε σενάριο Τζόαν Ρόουλινγκ), αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά ο Ρον, ο Χάρι, η Ερμιόνη… Αισθάνομαι ότι η ιστορία τους δεν έχει τελειώσει. Τι συνέβη μετά από αυτό το 7ο βιβλίο -ή την 8η ταινία; Δεν έχω τα δικαιώματα, αλλά αν δω την Τζόαν Ρόουλινγκ θα της πω «ας κάτσουμε και ας αφηγηθούμε το επόμενο κεφάλαιο». Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ δεν γίνεται νεότερος, όλοι μεγαλώνουν. Θα ήθελα, επίσης, να δουλέψω μαζί τους τώρα που είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Εγώ δούλεψα μαζί τους όταν ήταν ακόμα μικροί, τότε που κοίταζαν αμήχανα τις κάμερες, τα φώτα και εμένα και απλά χαμογελούσαν. Θα ήταν ένα σπουδαίο πρότζεκτ. Θα δούμε… Ίσως να γίνει…

  • Γιατί επιστρέφετε στις οικογενειακές ταινίες;
Κρ.Κ.: Μου αρέσει να βλέπω σινεμά με πολύ κόσμο. Θέλω να βρίσκομαι στην αίθουσα με άλλα 400 άτομα που να γελάνε ή να κλαίνε. Έχω κάνει και ταινίες όπου το πρώτο Σαββατόβραδο προβλήθηκαν σε έξι μόνο θεατές, αλλά αυτό δεν ήταν πολύ διασκεδαστική εμπειρία. Το στοιχείο της οικογένειας νομίζω ότι είναι αυτό που με ελκύει προσωπικά, σαν σκηνοθέτη. Μου αρέσουν πάντα ιστορίες για ανθρώπους -είτε παιδιά, είτε ενήλικες- που αναζητούν την οικογένειά τους. Στον Νονό ΙΙ ο Μάικλ Κορλεόνε λέει στη μητέρα του: «Μπορεί ένας άνθρωπος να χάσει πραγματικά την οικογένειά του;» Αυτή η ερώτηση με συνοδεύει στις περισσότερες από τις ταινίες μου, είτε πρόκειται για το Home Alone (ένα αγόρι που το ξεχνάει η οικογένειά του), είτε για την Κυρία Νταουτφάιρ (ένας άνδρας που χάνει την οικογένειά του και πρέπει να ντυθεί νταντά για να την ξαναβρεί), είτε ακόμα και για το Χάρι Πότερ, όπου έχουμε ένα ορφανό αγόρι που τελικά βρίσκει την οικογένειά του στο Χόγκουαρτς.
  • Αναφερθήκατε στην κυρία Ντάουτφαϊρ. Συνεργαστήκατε αρκετές φορές με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στη διάρκεια της καριέρας σας. Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνον;

Κρ.Κ.: Ο Ρόμπιν ήταν αυτός που με έπεισε να μετακομίσω στο Σαν Φρανσίσκο. Μου άλλαξε τη ζωή. Ήταν, επίσης, ο πιο «έντονος» ηθοποιός με τον οποίο έχω δουλέψει. Στην κυρία Ντάουτφαϊρ γυρίζαμε 20 με 25 φορές την κάθε σκηνή. Ο Ρόμπιν ήταν τόσο ιδιοφυής ηθοποιός. Θυμάμαι γυρίζαμε δύο – τρεις φορές την σκηνή όπως ήταν στο σενάριο, αλλά στη συνέχεια ο Ρόμπιν άρχιζε να αυτοσχεδιάζει. Και αυτοσχεδίαζε και αυτοσχεδίαζε και χανόταν τόσο σε αυτό που αν του ζητούσα να κάνει κάτι που είχε κάνει στην προηγούμενη λήψη, μού έλεγε: «Δεν γίνεται. Δεν θυμάμαι τι έκανα». Μέχρι να τελειώσουμε το γύρισμα, είχαμε όλες τις εκδοχές της ίδιας σκηνής: την κατάλληλη, την κατάλληλη για άνω των 13 και την ακατάλληλη για ανηλίκους. Μέχρι σήμερα εύχομαι να είχα την ακατάλληλη εκδοχή: ήταν από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει. Ήταν ο πιο σκληρά εργαζόμενος ηθοποιός από όσους έχω συνεργαστεί. Πραγματικά αφοσιωμένος και εμμονικός με τη δουλειά του. Επρόκειτο να συνεργαστούμε άλλη μία φορά, στο σίκουελ του κυρία Ντάουτφαϊρ. Το σενάριο ήταν έτοιμο και ήταν εξαιρετικό.

* Η ταινία Pixels θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 30 Ιουλίου σε διανομή Feelgood Entertainment.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Headlines