Συνέντευξη στην Ελισάβετ Σταμοπούλου

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Πουπουλένιου», ανεβαίνει στο σανίδι αντλώντας ηδονή από νέους ήρωες. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, που πρωταγωνιστεί στο «Θεό της σφαγής», μια παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αθηνών, αναφέρει σε συνέντευξή του στο in.gr: «Έχουμε πολύ δρόμο ως κοινωνία για να μάθουμε να ζούμε με την αντίθετη άποψη. Για μένα ένα πολύ καλό πεδίο για να διαπιστώσει κανείς το πρόβλημα είναι το είδος της αντιπαράθεσης στη Βουλή. Είναι το ίδιο που ακούμε όλα αυτά τα χρόνια».

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα, επισημαίνει πως το καλοκαίρι αυτό «ήταν το πιο μισαλλόδοξο που έχω ζήσει ως τώρα», ενώ αναφέρει: «Δεν είμαι οπαδός του καινούριου και του νέου ως αυταξίας».

Εξηγώντας το έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί, σημειώνει ότι διαφωνεί με τον τρόπο που γίνεται αντιληπτό και αυτό γιατί ο πολιτισμένος εαυτός μας, «ο εαυτός μας που ψάχνει γνησίως να βρει έναν τρόπο συνεννόησης με τους άλλους, είναι εξίσου πραγματικός με τον πρωτόγονο και βίαιο εαυτό μας».

Με τη γεύση του Πουπουλένιου να βρίσκεται ακόμη στη μνήμη του, δηλώνει: «Αισθάνομαι στο Θεό της Σφαγής την ίδια σιγουριά και ηδονή που αισθανόμουν στον Πουπουλένιο. Οι θεατές βλέπουν ένα άλλο έργο από αυτό που παίζουν οι ηθοποιοί, με την έννοια ότι οι ρόλοι πάσχουν».

Μαζί με το «Θεό της Σφαγής», ο κ.Μαρκουλάκης ασχολείται και με ένα άλλο εγχείρημα που τιτλοφορείται «Για όνομα…». Η παράσταση φέρει τη σκηνοθεσία του ιδίου, και θα ανέβει στο Θέατρο Αλίκη από την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου με πρωταγωνιστές τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Βίκυ Σταυροπούλου, Φάνη Μουρατίδη, Μαρία Κωνσταντάκη και Αντώνη Λουδάρο.

Πρωταγωνιστείτε στο «Θεό της Σφαγής», σε μια παράσταση που η βία και το bullying κάνουν φανερή την παρουσία τους. Έχετε έρθει αντιμέτωπος με τα προβλήματα αυτά τόσο στην ανήλικη όσο και στην ενήλικη ζωή σας;
Μπορώ να πω ότι είμαι τυχερός, με την άποψη ότι δεν τα έχω συναντήσει ως παιδί στο σχολείο και στο σχολείο του γιου μου δεν έχουν αναφερθεί τέτοια έντονα περιστατικά. Το bullying έχει πράγματι αυξηθεί, έχει αυξηθεί όμως και ο βαθμός ευαισθησίας μας απέναντι σε αυτό κι έτσι το παρατηρούμε περισσότερο. Θέλω να πω ότι ο εκφοβισμός είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να μπορούμε να ελέγξουμε, να διαπιστώσουμε και να προστατεύσουμε τα θύματά του. Από την άλλη, και αυτό το λέω τοποθετούμενος και από τις δύο πλευρές των ηρώων του Θεος της Σφαγής, όπως λέει ο ήρωας που υποδύομαι εγώ: «τα αγόρια ανέκαθεν έπαιζαν λιγάκι ξύλο στα διαλείμματα, είναι μικροί, είναι παιδιά, είναι νόμος της ζωής». Προφανώς και δεν εννοώ ότι τα παιδιά είναι καλό να παίζουν ξύλο. Η κοινωνία μας είναι πλέον πολύ πιο ευαισθητοποιημένη σε θέματα bullying από την εποχή των πατεράδων ή των παππούδων μας.

Μπορεί ο βαθμός ευαισθητοποίησης να έχει αυξηθεί, το πρόβλημα όμως λαμβάνει την αντιμετώπιση που του αναλογεί;
Σίγουρα είναι ένα θέμα που δεν το αντιμετωπίζουμε πλήρως και στο βαθμό που θα έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε, όπως συμβαίνει με όλα τα θέματα της ζωής και φτάνουμε σε περιστατικά όπως εκείνο με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η παράσταση παίρνει αφορμή από ένα περιστατικό bullying, δεν μιλά για το bullying. Παίρνει όμως μια θέση σε σχέση με κάτι που έχει να κάνει με το bullying. Με τη βίαιη δηλαδή πλευρά μας που έχει να κάνει τόσο με τους ενήλικες όσο και με τα παιδιά και σε ποιο βαθμό μπορεί αυτή να γίνεται αποδεκτή. Ο Θεός της Σφαγής γίνεται αντιληπτός ως ένα έργο που μιλά για την υποκρισία της αστικής τάξης γιατί όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα πέφτουν οι μάσκες της ευγένειας, εγκαταλείπεται ο πραγματικός μας εαυτός. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτό. Και δεν συμφωνώ γιατί θεωρώ πως ο πολιτισμένος εαυτός μας, ο εαυτός μας που ψάχνει γνησίως να βρει έναν τρόπο συνεννόησης με τους άλλους, είναι εξίσου πραγματικός με τον πρωτόγονο και βίαιο εαυτό μας. Η διάθεσή μας για συνεννόηση , για πολιτισμένη επίλυση, να μη διαπληκτιζόμαστε δηλαδή με τον άλλον φτάνοντας στα χέρια, είναι μια ειλικρινής διάθεση που ξεκινά και εκπορεύεται από το γεγονός ότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε.

Βλέπετε τη συνύπαρξη να γίνεται όλο και πιο δύσκολη εξαιτίας των συνθηκών που βιώνουμε;
Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δημιουργεί ένα μεγάλο ψυχικό βάρος, μια μελαγχολία και την αίσθηση πως ανήκουμε σε μια κοινότητα που δεν καταφέρνει να αναγνωρίσει τα προβλήματά της. Το καλοκαίρι αυτό, δε, ήταν το πιο μισαλλόδοξο καλοκαίρι που έχω ζήσει ως τώρα, ως τα 45 μου χρόνια. Αντιλήφθηκα με την ιστορία του δημοψηφίσματος πόσο πολύ πολώθηκαν τα πράγματα μέσα σε φιλίες, σε οικογένειες.

Συναντήσατε σε κοντινό σας περιβάλλον το διχασμό;
Φυσικά και τον είδα σε ένα επίπεδο λεκτικών διαπληκτισμών. Ένιωσα πολύ έντονα τη μισαλλοδοξία, την άρνηση της άποψης του άλλου. Την πολύ έντονη ad hominem προσωπική επίθεση που μπορούσε να δεχτεί ο οποιοσδήποτε επειδή κάποιοι διαφωνούσαν με τις απόψεις του. Έχουμε πολύ δρόμο ως κοινωνία για να μάθουμε να ζούμε με την αντίθετη άποψη. Για μένα ένα πολύ καλό πεδίο για να διαπιστώσει κανείς το πρόβλημα είναι το είδος της αντιπαράθεσης στη Βουλή. Είναι το ίδιο που ακούμε όλα αυτά τα χρόνια.

Με την είσοδο, ωστόσο, νέων προσώπων στο Κοινοβούλιο βλέπετε την αντιπαράθεση αυτή να κινείται διαφορετικά;
Δεν είμαι οπαδός του καινούριου και του νέου ως αυταξίας. Είμαι οπαδός του να προχωράμε μπροστά και να καταφέρνουμε να προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα , πιστεύω στην αλλαγή που πρέπει να ξεκινά από μέσα μας, αλλά το νέο και το καινούριο δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερο. Ήταν σε όλους φανερό ότι η προ- προηγούμενη Βουλή ήταν η χειρότερη από όσες είχαν περάσει. Και η προηγούμενη ήταν χειρότερη από την προ- προηγούμενη ως σύνθεση προσώπων.

Όσον αφορά στην παράσταση, θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον ήρωα που υποδύεστε; Η εικόνα του μεγαλοδικηγόρου που είναι προσκολλημένος στο κινητό του είναι συνώνυμο της επιτυχίας στις μέρες μας;
Το βασικό είναι ότι είναι ένας ρεαλιστής, πραγματιστής άνθρωπος της δουλειάς ο οποίος αφήνει ένα πεδίο λάντζας στη γυναίκα και ασχολείται με τα μεγάλα ζητήματα. Δεν αντιμετωπίζει με τη δέουσα σοβαρότητα το θέμα του σπιτιού.

Θα του προσδίδατε τον χαρακτηρισμό του σεξιστή;
Θα έλεγα ότι είναι ένα τυπικό παράδειγμα άνδρα που έχει μια πολύ τυπική γνώμη για τα φύλα. Το ενδιαφέρον των Ηρώων της Σφαγής είναι ότι είναι σαν εμάς, τους ξέρουμε, τους έχουμε μέσα μας.

Θα θέλατε να κάνετε ένα σχόλιο για τον «Πουπουλένιο» που θεωρήθηκε μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες;
Η επιτυχία του με συγκίνησε, αλλά θα κρατήσω αυτό που συνέβη με τους συγκεκριμένους τέσσερις ανθρώπους και τις 400 περίπου παραστάσεις που παίξαμε. Ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός. Αισθάνομαι όμως και στο Θεό της Σφαγής την ίδια σιγουριά και ηδονή που αισθανόμουν και στον Πουπουλένιο. Ένα κλειδί είναι ότι οι θεατές βλέπουν ένα άλλο έργο από αυτό που παίζουν οι ηθοποιοί, με την έννοια ότι οι ρόλοι πάσχουν.

entertainment.in.gr

Headlines