Βασίλης Μαυρογεωργίου: «Η παιδεία μοιάζει με μπουφέ με κεφτεδάκια»

Συνέντευξη στην Ελισάβετ Σταμοπούλου

Από τη «Λίλα λέει» στα «Ψηλά Βουνά». Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανεβάζει στη σκηνή του Ακροπόλ το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική. «Αυτό που θα ήθελα να αποκομίσει ο θεατής είναι να βρεθεί στη φύση και να νιώσει τον τρόμο του σκοταδιού», αναφέρει στο in.gr για «Τα Ψηλά Βουνά», ενώ μιλά για την αποκέντρωση και την παιδεία.

«Η παιδεία είναι πολυτέλεια πια», σημειώνει, ενώ κάνοντας λόγο για ελλείψεις σε επίπεδο παροχής γνώσεων, δηλώνει: «Αυτά που μαθαίνει κανείς για την ελληνική λογοτεχνία τελειώνοντας το σχολείο θυμίζουν σκοτάδι. Η παιδεία μοιάζει να είναι περισσότερο μπουφέ που τσιμπάς κεφτεδάκια παρά έχει την υποχρέωση να σου προσφέρει αυτό που χρειάζεσαι».

Αναφερόμενος ο κ. Μαυρογεωργίου στο το πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση στην πόλη, λέει: «Φαίνεται ότι στην πόλη δεν είμαστε για να προσφέρουμε αλλά για να έχουμε μια επαγγελματική θέση και να καταναλώνουμε οτιδήποτε υπάρχει». Σημειώνει, δε, πως η αποκέντρωση είναι ανάγκη.

Ανεβάζετε στο θέατρο «Τα ψηλά βουνά», το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική. Πώς γεννήθηκε η ιδέα; H παράσταση συστήνει κάτι διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα;
Είχα την ιδέα εδώ και πολύ καιρό. Το είχα σκεφτεί πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια , αλλά μου είχε τραβήξει την προσοχή ότι ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου είναι ταυτόχρονα συγγραφέας, χαράκτης και ζωγράφος, και μου άρεσαν τα σχέδια που βρήκα μέσα στο βιβλίο τα οποία μου θυμίζουν τον ελληνικό τρόπο σκίτσου που ενέπνευσε και τα μετέπειτα ελληνικά κόμικ. Δυστυχώς μέσα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης ήταν πολύ δύσκολο να βρεις παραγωγή για να κάνεις πραγματικότητα αυτά τα σχέδια αλλά τώρα που βρέθηκε η σωστή παραγωγή χάρηκα πολύ που μπήκα στη διαδικασία να το κάνω.

Στην παράσταση συναντά ο θεατής 3d animation, παραδοσιακά μουσικά όργανα, ήχους και μυρωδιές του δάσους
Η παράσταση χρησιμοποιεί και το animation, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθεί να κρατήσει τις φόρμες που έχουν τα σχέδια του πλοίου. Είναι όλα δηλαδή σαν τρισδιάστατες φόρμες ξεκολλημένες μέσα από τις ζωγραφικές που υπάρχουν.

Όπως φαίνεται τονίζεται σε μεγάλο βαθμό η σημασία της φύσης
Ένα από τα πράγματα για τα οποία μιλά το βιβλίο φυσικά και είναι η οικολογία και η υποχρέωσή μας απέναντι στη φύση. Δεν είναι μόνο το τι μπορούμε να πάρουμε από τη φύση αλλά και το τι οφείλουμε να δίνουμε εμείς σε αυτή. Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο για το οποίο, επίσης, μιλά είναι για το πώς ο άνθρωπος μεταμορφώνεται μέσα από τη φύση γιατί δεν έχει την ασφάλεια της πόλης, και αναγκαστικά βλέπει το συνάνθρωπό του ως σύντροφο και ως κάποιον με τον οποίο πρέπει να ζει στο πλαίσιο μιας ανταλλακτικής κοινωνίας. Δημιουργείται ένα ζήτημα επιβίωσης και ο συνάνθρωπος μετατρέπεται σε συνεργάτης και βοηθός. Και το βιβλίο μιλά για μια παρέα παιδιών που ανακαλύπτει τι σημαίνει η έννοια της συνεργασίας και της ομάδας και πώς είναι να αγαπάς ακριβώς γιατί ζεις κάτι βαθύτερο με τον άλλον σε ένα μέρος που είναι όμορφο και φιλόξενο ταυτόχρονα.

Η ιδέα της αποκέντρωσης έχει απομακρυνθεί ή πλησιάζει ως πιθανό σενάριο;
Δεν είναι πραγματικότητα, είναι ανάγκη. Οι πολύ μεγάλες πόλεις είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός θέλει να συγκεντρώνει τον πολύ κόσμο σε μεγάλα αστικά κέντρα στα οποία οι άνθρωποι καταναλώνουν και δέχονται πολύ πιο εύκολα επιρροές. Στις μικρότερες κοινωνίες η ανάγκη για κατανάλωση δεν είναι τόσο μεγάλη. Τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν, η αποκέντρωση είναι αναγκαστική. Φαίνεται ότι στην πόλη δεν είμαστε για να προσφέρουμε αλλά για να έχουμε μια επαγγελματική θέση και να καταναλώνουμε οτιδήποτε υπάρχει.

Eπιστρέφοντας στα «Ψηλά Βουνά», προκάλεσαν αντιδράσεις και κάηκαν δηµοσίως από τις κυβερνήσεις µετά το 1920
Εγώ βλέπω ότι έχει συμβολική αξία. Σε μια περίοδο που δεν έχει ξαναυπάρξει τέτοιο πράγμα, να εμφανιστεί δηλαδή στην Παιδεία ένα κείμενο που να μιλά στην καθομιλουμένη, το να εμφανιστεί ξαφνικά μοιάζει και λίγο με λαϊκή εξέγερση. Δεν είναι τυχαίο που αναφέρθηκε πολλές φορές πως το βιβλίο διδάσκει στα παιδιά τη μαγκιά της εποχής και πως τα εισάγει σε ένα κόσμο παρανομίας. Το να δώσεις το μήνυμα ότι η παιδεία είναι για όλους είναι πολύ κοντά στη λαϊκή εξέγερση.

Η παιδεία είναι για λίγους ή για πολλούς πλέον;
Η παιδεία είναι πολυτέλεια πια. Είναι προτιμότερο να μάθει κάποιος να κάνει μια τέχνη παρά να σπουδάζει ατελείωτα χρόνια ξοδεύοντας άπειρα χρήματα επιβαρύνοντας παράλληλα και τους γονείς του. Το να εξαιρεθεί όμως συνολικά η ιδιωτικά παιδεία είναι αυτό που λέμε ότι η παιδεία είναι για λίγους.

Ένα πιο ασυνήθιστο, πιο πρωτοποριακό βιβλίο θα λέγατε ότι απουσιάζει από την εκπαίδευση;
Πάντα απουσίαζε. Αυτά που μαθαίνει κανείς για την ελληνική λογοτεχνία τελειώνοντας το σχολείο θυμίζουν σκοτάδι. Τα κείμενα εξάλλου που διδάσκουν τα ελληνικά σχολεία είναι τελείως ελλιπή. Η παιδεία μοιάζει να είναι περισσότερο μπουφές που τσιμπάς κεφτεδάκια παρά έχει την υποχρέωση να σου προσφέρει αυτό που χρειάζεσαι. Η επίσημη παιδεία που έχουμε θεωρεί τα παιδιά όχι και τόσο έξυπνα. Στο θέμα της λογοτεχνίας, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να καλλιεργηθούν τα παιδιά.

Πού θα θέλατε να μεταφερθεί ο θεατής παρακολουθώντας «Τα ψηλά Βουνά»;
Αυτό που θα ήθελα να αποκομίσει ο θεατής είναι να βρεθεί στη φύση και να νιώσει τον τρόμο του σκοταδιού, κι εννοώ αυτό που νιώθει κάποιος όταν νυχτώνει και βρίσκεται στο δάσος. Να νιώσουν τα παιδιά περισσότερο ότι έχουν πάει σε εκδρομή παρά σε παράσταση.

entertainment.in.gr