Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι του με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα και στόχους. Γνώρισε το θεατρικό, κινηματογραφικό και τηλεοπτικό κόσμο μέσα από πολλές ερμηνείες και διακρίσεις. Ο Κώστας Καζανάς ξεχώρισε μέσα από την ταινία του Αντώνη Κόκκινου Τέλος Εποχής στο 35ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1994, ενώ σημαντική στιγμή στην καριέρα του αποτέλεσε και το Βραβείο Κουν Ερμηνείας Ηθοποιού σε Ελληνικό Έργο, το 2009.

Τον τελευταία καιρό εμφανίζεται στη σκηνή του θεάτρου Radar με την «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ, ένα έργο που σκηνοθετεί η Αναστασία Παπαστάθη. Μιλώντας στο in.gr για το ρόλο του στην παράσταση, ο κ. Καζανάς αναφέρεται στη σχέση του με τον Καμύ, στην επανάσταση που εκανε νέος, στο στοιχείο εκείνο που τον θλίβει περισσότερο σήμερα.

Η «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ, ένα ακόμη έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε, επιχειρεί να αναπαράγει εκ νέου, σε έναν σύγχρονο μύθο, το αρχαίο θέμα του μοιραίου. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το ρόλο σας στην παράσταση αλλά και για τα συναισθήματα που γεννά ο συγγραφέας;
Ο Καμύ είναι ένας συγγραφέας που από τα νεανικά μου χρόνια διαβάζω και με έχει συγκινήσει. Σε σχέση με το ρόλο, έχω αρκετά στοιχεία βιωματικά και αυτό με έκανε κυρίως να θέλω να μπω στην ιστορία. Κι εγώ είχα φύγει πολύ μικρός από το σπίτι όπως ο ήρωας που υποδύομαι, βέβαια υπό άλλες συνθήκες, αλλά σίγουρα μια βασική γραμμή υπάρχει. Στην ηλικία των 17 ετών έφυγα από το σπίτι μου για να κάνω την επανάστασή μου. Την έκανα σε σωστή ηλικία γιατί μετά είτε δεν έχεις το περιθώριο να την κάνεις ή στα 50 σου χρόνια θεωρείσαι πια γελοίος. Κάνεις πράγματα που δεν έχουν ουσία και αποτέλεσμα.

Θα λέγατε πως είστε επαναστατική φύση;
Στην πορεία συμφιλιώθηκα με πολλά, έκανα συμβάσεις. Δε συνεχίζω να είμαι επαναστατική φύση, ίσως όμως και να μην το καταλαβαίνω γιατί το είχα από τότε. Η συμπεριφορά μου είναι πιο ήπια πια. Έχω εξελιχθεί, έχει πάρει άλλη μορφή η ιστορία. Δεν έχω μείνει στο θυμό, δεν είναι κάτι που θα σε κάνει να δημιουργήσεις, είναι φρένο.

Παρατηρώντας τη σημερινή κατάσταση, τι σας θλίβει περισσότερο;
Η αδικία με θλίβει περισσότερο και ίσως αυτό είναι και η αιτία που συμβαίνουν τόσα. Το ότι δεν εφαρμόζεται η δικαιοσύνη.

Στο θέμα των ημερών, πώς κρίνετε την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος; Διακρίνετε μέριμνα ή αδιαφορία;
Σίγουρα όχι μέριμνα. Ο δούλος που ήταν πριν χίλια χρόνια και τον αντιμετώπιζαν σαν ζώο πήρε το όνομα πρόσφυγας. Είναι ένα πρόβλημα χρόνων και το βλέπουμε καθαρά. Παρατηρούμε μια αδιαφορία, αν υπήρχε μέριμνα θα θα είχε εξομαλυνθεί η κατάσταση, το έχουμε αφήσει στην τύχη του το θέμα.

Αν ο Καμύ ζούσε σήμερα, τι θα προέτασσε μέσα από το λόγο του;
Ήταν λάτρης της αλήθειας, πίστευε ότι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στο ψέμα είναι σκλάβοι. Όταν δηλώσεις ποιος είσαι και δεν φοβηθείς να πεις τις απόψεις σου, τότε έχεις την ελευθερία να δημιουργήσεις και να ζήσεις. Θα ξέρεις γατί έζησες. Αυτό είναι ένα από τα όσα πρέσβευε ο Καμύ. Και τώρα υπερασπιστής της αλήθειας θα ήταν, όποια και να ήταν αυτή.

Πώς κινείστε στο χώρο της υποκριτικής τα τελευταία χρόνια; Διακρίσεις όπως το Βραβείο Κουν το 2009 για τον «Κύριο Επισκοπάκη» και σημαντικοί ρόλοι βρίσκονται στην καλλιτεχνική σας πορεία
Πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα, όχι μόνο τώρα. Το βραβείο ήρθε μέσα στην πορεία, δεν μου άνοιξε δουλειές, δεν έκανε κάτι θεαματικό. Ήταν κάτι που δόθηκε μεταξύ μας, μεταξύ των ηθοποιών, για εσωτερική κατανάλωση.

Ο κινηματογράφος συνεχίζει να σας απασχολεί; Παρατηρείται άνθηση όσον αφορά τις ελληνικές ταινίες;
Φυσικά και με απασχολεί. Που και που συμμετέχω σε μικρού μήκους ταινίες. Συγκριτικά με αυτό που υπήρχε παλιά βλέπουμε μια άνθηση, συγκριτικά με τον υπόλοιπο όμως κόσμο δεν έχουμε κάνει πολλά. Πολύ λίγες ταινίες μπορείς να τις δείξεις στο εξωτερικό και να σταθούν.

Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;
Αυτό τον καιρό ακολουθώ και έναν άλλο δρόμο, εκείνον της σκηνοθεσίας. Σκηνοθετώ το έργο Περί όνου σκιάς του Φρίντριχ Ντύρενματ και δουλεύω πάνω σε αυτό που θα ανέβει το Μάρτιο στο Faust.

entertainment.in.gr

Headlines