Αιμίλιος Χειλάκης: «Αλητεία η προσπάθεια σπίλωσης του Γιώργου Λούκου»

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Με αιχμηρά σχόλια τοποθετείται πάνω στην υπόθεση του Γιώργου Λούκου η οποία απασχολεί τις τελευταίες ημέρες την επικαιρότητα. Ο Αιμίλιος Χειλάκης χαρακτηρίζει «αλητεία» αυτό που συμβαίνει, την παραίτηση δηλαδή που φέρεται να ζήτησε ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ.

Το όνομα του ηθοποιού βρίσκεται στην επιστολή των καλλιτεχνών που εκφράζουν τη στήριξή τους στον κ. Λούκο εν μέσω δημοσιευμάτων για κακοδιαχείρηση στο Ελληνικό Φεστιβάλ.

«Είναι απίστευτο να συμβαίνουν σταλινικού τύπου διώξεις», δηλώνει στο in.gr για την υπόθεση, και επισημαίνει: «Προσπαθούν να σπιλώσουν το όνομα ενός ανθρώπου μόνο και μόνο για να βάλουν κάποιον δικό τους. Ξέρουμε ποιοι θέλουν να αναλάβουν το φεστιβάλ, αλλά γνωρίζουν τι είναι ή απλά θέλουν να πάρουν μια καρέκλα;».

Με αφορμή την παράσταση Billy Eliot, που σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη ανεβαίνει στο Θέατρο Παλλάς, ο κ. Χειλάκης μιλά για το ρόλο του στο μιούζικαλ, την ευρωπαϊκή κρίση, αλλά και την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο του θεάτρου.

Στο ρεπερτόριό σας εντάσσετε και το μιούζικαλ Billy Eliot. Πώς και ασχοληθήκατε με κάτι τέτοιο;
Ένας ηθοποιός που ασχολείται με την αρχαία τραγωδία, ασχολείται με το τραγούδι και το χορό που είναι και δομικά στοιχεία της. Χιλιάδες χρόνια μετά έχουμε την ευκαιρία να έχουμε στο μουσικό θέατρο ρυθμό, φόρμα και σχήμα πολύ δομημένο από την αρχή. Ήταν κάτι που δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ γιατί το φοβόμουν, αλλά εάν το πλησιάσεις με εργαλεία που έχεις χρησιμοποιήσει παλαιότερα είναι πιο εύκολα αναγνωρίσιμο το είδος το οποίο θα κάνεις.

Τρέφατε αμφιβολίες στην αρχή;
Πάντα φοβάσαι, δεν είναι θέμα αμφιβολίας, αλλά εσωτερικού φόβου. Ένας επαγγελματίας ο οποίος θέλει κατά το δοκούν να είναι σωστός, έχει πάντα το φόβο εάν θα είναι σωστός σε κάτι που έχει πολύ ψηλές απαιτήσεις. Αυτός ήταν ο φόβος μου στην αρχή, αλλά οι συνεργάτες μου ήταν εξαιρετικοί στο να με κάνουν να νιώσω ασφαλής, όχι απλά επαρκής.

Πώς κρίνετε την κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο στο θέατρο;
Η τέχνη θα γίνεται πάντα, το θέμα είναι πως για να μπορέσει να επικοινωνήσει με το κοινό της αποκτά συνθήκες εμπορίου. Δεν είναι κακό, γιατί εφόσον υπάρχουν επαγγελματίες που πρέπει να ζήσουν, υπάρχει και προϊόν που πρέπει να πουληθεί Είναι πολύ απλή η λογική. Από αυτό ζούμε, εκτός κι αν είμαστε χομπίστες. Εγώ χομπίστας δεν είμαι στη δουλειά μου. Είμαι άνθρωπος που ζει από αυτή.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα χωροχρόνο ο οποίος ομοιάζει του μεσαίωνα γιατί ακούγονται τόσες πολλές γνώμες που σχεδόν δημιουργείται ένας βόμβος. Το μεγαλύτερο θέμα το οποίο με καίει αυτή τη στιγμή για το τι είναι τέχνη είναι αυτό που συμβαίνει με το Λούκο. Αυτή η τεράστια αλητεία του να προσπαθείς να σπιλώσεις έναν άνθρωπο δημιουργώντας υπόνοιες για οικονομικές ατασθαλίες. Είναι απίστευτο να συμβαίνουν σταλινικού τύπου διώξεις. Είναι πραγματικό τρελό. Δεν μπορείς να λες για έναν άνθρωπο που έχει αποδείξει μέσα από χαρτιά ότι έχει κινηθεί δικαστικά κατά εκείνων που διέπραξαν απιστία εναντίον ενός κρατικού θεσμού, ότι θα δούμε εάν εμπλέκεται ο ίδιος ή όχι, και να τον εμποδίζεις να κάνει πρόγραμμα για το Φεστιβάλ Αθηνών. Ένα Φεστιβάλ που τα τελευταία χρόνια έγινε διεθνές, που έχει δημιουργήσει δέκα νέους χώρους από έναν άνθρωπο που ήξερε να το κάνει. Προσπαθούν να σπιλώσουν το όνομα ενός ανθρώπου μόνο και μόνο για να βάλουν κάποιον δικό τους. Ξέρουμε ποιοι θέλουν να αναλάβουν το φεστιβάλ, αλλά γνωρίζουν τι είναι ή απλά θέλουν να πάρουν μια καρέκλα; Τον αναγκάζουν να παραιτηθεί τον Λούκο. Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι οι οποίοι κινήθηκαν υπέρ του, και είναι τιμή μου που είμαι μέσα στις υπογραφές αυτές, ρωτάνε τι θα γίνει με το φεστιβάλ. Εάν δηλαδή θα είναι διεθνές ή των μετακλήσεων και μεταξύ μας. Πάμε να βγάλουμε έναν ικανό άνθρωπο για να βάλουμε κομματόσκυλα. Εάν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα λόγω Λούκου, εγώ ντρέπομαι που είμαι αριστερός.

Tι συναισθήματα γεννά ο ρόλος που υποδύεστε;
Είναι πολύ ωραίο να γυρνάς σε μια ιστορία που έχει να κάνει με το πώς ξεκίνησε η ευρωπαϊκή κρίση. Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο πατέρας του Μπίλι Έλιοτ, ένας άνθρωπος που εργάζεται σε ανθρακωρυχείο και ξαφνικά δέχεται τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε στην Αγγλία, στα κρατικά ορυχεία. Αυτό που σήμερα γίνεται ως κανόνας και ως νόμος στην Ευρώπη. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει όρθιο τον κόσμο του, και του είναι λίγο δύσκολο να συνειδητοποιήσει πως το αγόρι του, που το στέλνει για να μάθει μποξ, μαθαίνει μπαλέτο. Το ωραίο όμως της ιστορίας είναι ότι ο άνθρωπος που έχει λόγο και τιμή ξέρει τι θα πει να αγαπάς, και αγαπά πολύ το γιο του. Έτσι, συνειδητοποιεί ότι αγάπη χωρίς κατανόηση ισούται με μηδέν. Ο πατέρας είναι αυτός που πηγαίνει τον Μπίλι Έλιοτ να κάνει την οντισιόν του στη Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου. Είναι ο ίδιος που στην επιτροπή της ακαδημίας λέει ότι στηρίζει το γιο του να κάνει ό,τι θέλει.

Περιπτώσεις μεγάλης κατανόησης και ανιδιοτελούς αγάπης συναντάμε λιγότερα συχνά σήμερα;
Αγαπάμε τους άλλους με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας αγαπούν. Δεν θα πάψει ποτέ η ανάγκη για αγάπη. Το πρόβλημα όμως σήμερα είναι ότι αισθάνονται ως δεδομένο αυτό που κάποιοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν μέσω μιας μεγάλης απεργίας. Αυτό είναι και το πιο σκληρό συναίσθημα που ζω επί σκηνής. Το να παίζω ένα ρόλο που μετά από τόσα χρόνια έχει ηττηθεί ούτως ή άλλως είναι λυπηρό. Η ευρωπαϊκή κρίση μάς δείχνει ότι νομίμως έχουν τελειώσει όλα τα δικαιώματά μας και νομίζω ότι θα είναι πολύ δύσκολο να τα ξανακερδίσουμε. Κερδίθηκαν με μάχες και ταραχές, και ίσως ξαναυπάρξουν ταραχές. Το ίσως μπορεί να γίνει και βεβαιότητα. Η Αθήνα πασχίζει να κρατηθεί ως αστικός ιστός μέσα από απεργίες και κλεισίματα δρόμων, διαρκείς αναταραχές. Δεν είναι τυχαίο. Είναι καιρός όμως να απαντήσουμε με μόρφωση και τέχνη, ώστε να στείλουμε και ένα μήνυμα δημοκρατίας. Εγώ αυτό κάνω, μέσω του τρόπου που πράττω την τέχνη θέλω να υπενθυμίζω ότι πρέπει να ανοίξουν μυαλά και ψυχές ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τα πράγματα.

To έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε μιλά για μια κρίση που είχε ξεκινήσει να κάνει αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη. Πώς αντιλαμβάνεστε την ευρωπαϊκή κρίση σήμερα;
Είναι αναγκαίο για να συμβεί μια αλλαγή, να ξεκινήσει από τοπικό επίπεδο. Αν δεν ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας, δεν πρόκειται ποτέ αυτό να γίνει παγκόσμιο. Το πρόβλημα είναι ότι είτε δεν υπάρχουν θαρραλέοι, είτε ότι σύστημα που κρατά την κρίση της Ευρώπης ζωντανή είναι πολύ δυνατό. Προφανώς, η μάχη θα πρέπει να γίνει πολύ πιο δυναμική.

Υπάρχουν οι ιδανικοί άνθρωποι για να κυβερνήσουν;
Δεν θα πιστέψω σε ιδεατές πολιτείες, αλλά σε μια πραγματική συνθήκη. Ένας τρόπος είναι να πάψεις να φοβάσαι το θάνατο, να πάψεις να φτιάχνεις όλη σου τη ζωή κοιτάζοντας πώς θα είσαι μετά. Το πώς θα πρέπει να κυβερνηθεί η παρούσα ζωή είναι από εσένα, από το πώς ζητάς να συμβούν τα πράγματα. Δεν σημαίνει πως όλοi θα έχουν την ίδια άποψη. Και μόνο όμως που θα ακουστεί η ανάγκη σου, δημιουργείται μια νέα σκέψη. Δεν μιλάμε ανοιχτά, δεν λέμε αυτό που θέλουμε.

Κοιτάζετε με αισιοδοξία το μέλλον;
Έχουμε χάσει τον τρόπο να ονειρευόμαστε. Δεν έχουμε την ωριμότητα για να μπορούμε να ονειρευτούμε σωστά, αν θυμηθούμε πώς ονειρευόμασταν στον καιρό της ευμάρειας. Δεν είναι ώριμη αυτή η κοινωνία για να ενδοσκοπήσει. Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας, αλλά απλής κατανόησης των πραγμάτων που δεν μπορούν να αλλάξουν εύκολα, γιατί κοιτάμε καταρχήν μέσω συμφέροντος την αλλαγή που πρέπει να έρθει και όχι μέσω βασικής ανάγκης.

entertainment.in.gr