Οι «Αλλοπαρμένοι»: Είμαστε απόλυτοι ως λαός

Μαρία Πετροπούλου

Δυο παράλληλοι κόσμοι. Ένα παλάτι και ένα ψυχιατρείο. Η λογική και η τρέλα. Ή μήπως η τρέλα και η λογική; Που επικρατεί, τελικά, η παράνοια και μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να ικανοποιήσει τα «θέλω» του;

Με αφορμή το έργο των Τόμας Μίντλετον και Ουίλιαμ Ρόουλεϊ «Οι Αλλοπαρμένοι», το in.gr μίλησε με δυο εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, Κατερίνα Τσεβά και Πασχάλη Μερμιγκάκη. Οι δυο ηθοποιοί τοποθετήθηκαν σχετικά με την προσωπική ελευθερία του ανθρώπου, με την υπέρμετρη ελευθερία που προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα, καθώς και για το πόσο αλώβητη μπορεί να μείνει η ηθική του ατόμου σε μια διεφθαρμένη κοινωνία.

Τι σας κέρδισε στο εν λόγω έργο;
Κατερίνα Τσεβά: Είναι ένα έργο που γράφτηκε τον 16ο αιώνα από τον Μίντλετον. Είναι μια τραγική ιστορία. Ο βασιλιάς τότε θέλησε να βάλει και μια κωμική νότα στο έργο κι έτσι ζήτησε από τον Μίντλετον να του γράψει αυτό το «γκροτέσκο» που είδες κι εσύ στην παράσταση, δηλαδή εμάς τους ηθοποιούς που φοράμε τις μάσκες.
Πασχάλης Μερμιγκάκης: Ήθελε να υπάρχει αναλογία και στις κωμικές σκηνές, κι επειδή ο Μίντλετον δεν είχε την δυνατότητα να τις γράψει ο ίδιος, το ζήτησε από τον Ρόουλινγκ. Οπότε, οι δραματικές σκηνές είναι του Μίντλετον και οι κωμικές του Ρόουλινγκ.
Κατερίνα Τσεβά: Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι καλείσαι- επειδή εγώ κάνω και διπλό ρόλο- να «μπαίνεις» και να «βγαίνεις» από το δράμα στο κωμικό και από το κωμικό στο δράμα. Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση. Όπως φυσικά και οι μάσκες.

Πώς είναι να υποδύεσαι με μάσκα; Στην κίνηση, στην έκφραση;
Κ.Τ.: Είναι πολύ δύσκολο, γιατί ο ηθοποιός βασίζεται στον λόγο και στην έκφραση του προσώπου του. Πρέπει η μάσκα να έχει έκφραση. Να κινείς το κεφάλι σου συνεχώς. Εν τω μεταξύ, βλέπεις μόνο στην ευθεία, δεν έχεις περιφερειακή όραση.
Π.Μ.: Στερεί τα βασικά. Στερεί την έκφραση των ματιών, του προσώπου, οπότε η δυσκολία και το μεγάλο στοίχημα για έναν ηθοποιό είναι να κερδίσει με αυτό το ρόλο το κοινό, κάνοντας τη μάσκα να μιλά. Το σώμα σου πρέπει να είναι πιο εκφραστικό. Το κεφάλι, τα χέρια πρέπει να κινούνται συνεχώς.

Δυο παράλληλοι κόσμοι, το παλάτι και ο ψυχιατρείο. Τρέλα και λογική. Ποια είναι τα όρια;
Π.Μ.: Όντως είναι δυο παράλληλοι κόσμοι, ειδικά αν προσέξει κανείς και τους χαρακτήρες. Ένα παράλληλο σύμπαν. Υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στους κωμικούς και τους δραματικούς ρόλους.
Κ.Τ: Διπλοί ρόλοι, ο ένας είναι η διαφορετική πλευρά του άλλου.

Και τελικά, που υπάρχουν, πραγματικά, η λογική και η τρέλα;
Κ.Τ.: Αυτοί που στην αρχή φαίνονται στο κοινό πιο περίεργοι και πιο αηδιαστικοί, αυτοί τελικά είναι που δεν φτάνουν στα επίπεδα που φτάνουν οι άλλοι, οι «λογικοί».
Π.Μ.: Σε κάνει να αναρωτιέσαι, ποιοι πραγματικά είναι οι τρελοί. Αυτοί που είναι μέσα ή αυτοί που είναι έξω;
Κ.Τ.: Οπότε πρέπει να βλέπουμε τους ανθρώπους πέρα από αυτό που μας δείχνουν εξωτερικά.

Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να καταπατήσουν κάθε ηθική αρχή προκειμένου να αποκτήσουν αυτό που θέλουν;
Κ.Τ.: Αν τους κόβεις την ελευθερία.. Ήταν και μια εποχή τότε που οι γυναίκες δεν είχαν λόγο στο ποιον θα παντρευτούν και στο τι θα κάνουν. Όλο αυτό οριζόταν από τον πατέρα τους. Άνθρωποι που αναγκάζονται να κάνουν πράγματα και τους κόβεις την ελευθερία, μπορούν να φτάσουν στα άκρα, ναι.
Π.Μ: Βέβαια η Ιωάννα [η κόρη του βασιλιά] φτάνει στα άκρα για τον έρωτά της. Στην παράσταση, βέβαια, μιλάμε για ακραία πράγματα, μιλάμε για βιασμό, φόνο, τρέλα. Αλλά και στην καθημερινότητά μας, δεν έχουμε κάνει ακραία πράγματα για τον έρωτα;

Η διαφθορά παρασύρει τον άνθρωπο;
Κ.Τ.: Φυσικά τον παρασύρει.
Π.Μ.: Ξεκάθαρα.

Όσο «καθαρός» κι αν είναι; Γίνεται, τελικά, «κομμάτι» του συστήματος;
Π.Μ: Χωρίς να το θέλει, γίνεται. Είναι και ανάλογα τον άνθρωπο, όμως, Πόσο δυνατός είναι.
Κ.Τ: Ή πόσο αδύναμος και πόσο αφήνει την κοινωνία να τον επηρεάσει. Πρέπει να είσαι πολύ «εντάξει» με τον εαυτό σου για να μην παρασυρθείς. Και εξαρτάται, βέβαια, και από το μέχρι που θα φτάσεις. Αν φτάσεις στα άκρα, δεν φταίει μόνο η κοινωνία. Έχει να κάνει και το πώς έχεις μεγαλώσει. Είναι συνδυασμός πραγμάτων.

Πώς νιώθετε στην Ελλάδα του 2016; Βλέπετε ελπίδα;
Π.Μ.: Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Αισθάνομαι, όπως αισθάνεσαι κι εσύ, φαντάζομαι. Όπως αισθάνεται ο κάθε μέσος Έλληνας. Νιώθει απογοήτευση, προδοσία, νιώθει ότι θέλει να κάνει πράγματα και δεν μπορεί.
Κ.Τ: Ειδικά όταν είσαι στην πιο δημιουργική σου ηλικία.
Π.Μ.: Ξέρεις ότι το πράγμα δεν οδηγεί κάπου. Γι αυτό και τα σπουδαία μυαλά και τα ταλέντα φεύγουν.

Εσείς θα φεύγατε;
Κ.Τ.: Λίγο δύσκολο για το δικό μας επάγγελμα. Ο λόγος είναι το βασικό μας «εργαλείο».
Π.Μ.: Θα είναι πολύ δύσκολο να βγεις έξω, με τα ελληνικά ως μητρική γλώσσα. Να πας, ας πούμε, στην Αγγλία να κάνεις θέατρο… Πόσο καλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε τον Σαίξπηρ, ας πούμε;

Νιώθετε ότι αλλάζετε μετά από κάθε ρόλο, ότι παίρνετε κάτι από τον κάθε έναν;
Κ.Τ.: Έχουμε κάτι από τον κάθε ρόλο.
Π.Μ.: Βάζεις και κάτι από τον εαυτό σου σε κάθε ρόλο. Αλλά είναι καλό να παίρνεις στοιχεία από κάθε ρόλο, για να «προχωράς», να σε κάνει καλύτερο.
Κ.Τ.: Πραγματοποιείται και κάθαρση, ψυχοθεραπεία. Συζητώντας για τον ρόλο, ανακαλύπταμε και λύναμε και δικά μας προβλήματα. Παίζει μεγάλο ρόλο και ο σκηνοθέτης. Ο Κοραής Δαμάτης είναι καταπληκτικός σκηνοθέτης και άνθρωπος. Μόνο από τις κουβέντες που κάναμε- όταν πραγματοποιούσαμε πρόβες, η Ελλάδα περνούσε τα capital controls- μας βοήθησε να σταθούμε στα πόδια μας. Λέγαμε «τι πάμε να ανεβάσουμε τώρα, εδώ καταστρέφεται η Ελλάδα».

Ποια είναι η θέση σας για την λογοκρισία στο θέατρο;
Π.Μ.: Δεν πρέπει να υπάρχει λογοκρισία στο θέατρο, γενικά στην τέχνη. Είτε είναι θέατρο, είτε μουσική, είτε κάτι εικαστικό. Δεν χωράει η λογοκρισία, γιατί τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.

Άρα να υποθέσω διαφωνείτε και με τις κινήσεις του Εθνικού σχετικά με το κατέβασμα της «Ισορροπίας του Nash»;
Π.Μ.: Από τη στιγμή που ένας κρατικός φορέας, όπως είναι το Εθνικό, που οφείλει να διαμορφώνει συνειδήσεις, αποφάσισε να ανεβάσει αυτό το κείμενο, κάτι ήξερε. Είναι επικίνδυνο να λογοκρίνεις κάτι και να το κατεβάζεις, επειδή, ας πούμε, το έχει γράψει ο Ξηρός. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ ευαίσθητο το θέμα, αλλά δεν σημαίνει ότι υποστηρίζεις την τρομοκρατία. Θα μπορούσες να μην το ανεβάσεις. Αφού το ανέβασες, στήριξέ το. Σαφώς καταδικάζουμε τη βία, αλλά και η λογοκρισία μια μορφή βίας δεν είναι;
Ακόμη και το θέμα που έγινε με ένα τραγούδι του Παντελίδη, αυτό δεν είναι μια μορφή λογοκρισίας; «Γκόμενα από τα κατεχόμενα»; Δεν πρέπει στην ίδια πρόταση να αναφέρουμε αυτές τις δυο λέξεις.
Κ.Τ.: Ή «στα λαδάδικα πωλούν αυτό που θες». Και τι έγινε; Δεν έγινε κάτι, για να πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις.
Π.Μ.: Είμαστε απόλυτοι ως λαός. Αμέσως θα ξεσηκωθούμε, θα ποστάρουμε στο facebook, θα κατηγορήσουμε. Ίσως και λόγω κρίσης έχουμε γίνει πιο κυνικοί, πιο αυστηροί, δεν έχουμε υπομονή.
Κ.Τ.: Κι αυτό είναι ένα μάθημα. Γίνεται τόσος ντόρος και αναταραχή για κάτι και μετά ο άνθρωπος αυτός σκοτώνεται. Λες «κοίτα ρε γαμώτο, πόσο εύκολα μπορείς να πεις κάτι για κάποιον και μετά αυτός να «φύγει». Με συγκινεί πολύ αυτό.

Είναι και η ευκολία που προσφέρουν τα social media.
Π.Μ.: Ναι, δεν είναι φοβερό αυτό; Παίρνεις το facebook κι αρχίζεις να ποστάρεις, χωρίς να σκέφτεσαι που μπορεί να οδηγήσει αυτό, τις συνέπειες. Με τρομάζει το πόσο εύκολο έχει γίνει αυτό.

Πόσα χρόνια κάνετε θέατρο;
Κ.Τ.: Δεκαέξι, από το 2000 που τελείωσα.
Π.Μ.: Ναι, κι εγώ το 2000 τελείωσα, αλλά έπαιζα από τη σχολή. Η πρώτη μου δουλειά ήταν το 1996-1997.

*Η παράσταση «Οι Αλλοπαρμένοι» θα παίζεται έως την Κυριακή των Βαΐων.

Θέατρο Κάτω Από Τη Γέφυρα
Πλατεία ΗΣΑΠ, Νέο Φάληρο
Τηλ : 2104816200
Κάθε Σάββατο, στις 21:00
Τιμή : € 15, 10.

Μαρία Πετροπούλου

entertainment.in.gr