Μαρία Γοργία: Η έννοια του πολιτικού – σωτήρα μοιάζει με παιδικό παιχνίδι

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Μεταφέρει το κοινό σε ένα ασυνήθιστο Νηπιαγωγείο. Σε ένα Νηπιαγωγείο όπου εγωκεντρικοί ενήλικες φέρονται σαν μικρά παιδιά. Η σκηνοθέτις και χορογράφος, Μαρία Γοργία, μετά την παράσταση «Στην άκρη του βατήρα», παρουσιάζει στο Μπανγκλαντές το Νηπιαγωγείο με αρκετή δόση τόλμης. Συσχετίζει ανώριμες συμπεριφορές με τα μνημόνια και την ευρωπαϊκή πολιτική.

Όπως αναφέρει στο in.gr, η παραστασή της βασίζεται και σε ψυχολογικές προσεγγίσεις, ενώ μέσα στο έργο εμφανίζονται λόγια της μητέρας της.

Η κ. Γοργία μιλά για την ανωριμότητα στην Ευρώπη και στην πολιτική, σχολιάζει την έννοια του πολιτικού – σωτήρα, και αναφέρεται στον εγωισμό στην Ανατολή και τη Δύση.

Νηπιαγωγείο με ενήλικες. Σε αυτή την πραγματικότητα μεταφέρετε το κοινό μέσα από την παράσταση που σκηνοθετείτε. Πώς παντρεύεται το ενήλικο με το ανήλικο στοιχείο;
Αυτή είναι η κύρια θεματική του έργου, ο πυρήνας του. Σαν να γεννήθηκε από το προηγούμενό μας έργο «Στην άκρη του βατήρα», από αυτή τη γυναίκα με την υπαρξιακή κρίση που γινόταν όλο και πιο έντονη λόγω της συνολικότερης κρίσης. Μου έκανε εντύπωση το πόσο σχέση έχει όλο αυτό με τον ναρκισσισμό και τις ναρκισσιστικές διαταραχές. Διαβάζοντας κάποια βιβλία άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την δική μου παιδική ηλικία, με τα τραύματα, και είδα πόσο έντονα υπάρχει το στοιχείο του ανήλικου σε πολλούς ενήλικες. Εμφανίζεται μέσα από διάφορες μορφές, και με ενδιέφερε να προσεγγίσω τη σχέση του ανήλικου με τον εγωκεντρικό άνθρωπο. Το ακατέργαστο «εγώ», που έχει ένα μικρό παιδί, εμφανίζεται και σε πολλούς ενήλικες που έχω γνωρίσει. Συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου. Αυτό φαίνεται όχι μόνο στις προσωπικές μας σχέσεις, αλλά και στην κοινωνία, στην περίοδο αυτή με τα μνημόνια, με το προσφυγικό, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία φαίνεται ανώριμη.

Διακρίνουμε, λοιπόν, συχνά ανώριμες συμπεριφορές γύρω μας
Η ανωριμότητα έχει σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο του εγωκεντρισμού. Αυτά τα ισχυρά «εγώ» που παλεύουν μεταξύ τους για το ποιο θα φάει το άλλο, και η όλη διαμάχη δεν έχει τελικά μια ώριμη λογική. Ίσως η μεγαλύτερη λογική που έχει να είναι η κραυγαλέα ανάγκη για επιβεβαίωση.

Το «εγώ» έχει μεγεθυνθεί τα τελευταία χρόνια;
Αν το δούμε με τη βοήθεια ψυχολογικών όρων, αυτές οι ναρκισσιστικές διαταραχές που έχουν να κάνουν και με τον εγωκεντρισμό υπήρχαν ανέκαθεν. Τα τελευταία, όμως, χρόνια οι διαταραχές γίνονται όλο και πιο συχνές στο καπιταλιστικό αυτό σύστημα. Σε αυτόν τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό.

Ο εγωκεντρισμός πιστεύετε ότι παρατηρείται πιο έντονα στη Δύση από την Ανατολή;
Σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θεωρώ πως ναι. Μπορεί στην Ανατολή να υπάρχει σε πιο κυριαρχικές φιγούρες, όπως σε πολιτικά πρόσωπα.

Πώς συνδέεται η παράστασή σας με την ψυχολογία;
Σίγουρα είναι εμπνευσμένη από την ψυχολογία, από τη βασική θεωρία του Φρόιντ που μιλά για τα στάδια ανάπτυξης και τα συσχετίζει αυτά με τον ναρκισσισμό. Είναι σαν να υπάρχει και το βιογραφικό μου ως μια αναφορά αφήγησης.

Αναφέρατε μόλις πως στο έργο υπάρχουν και βιογραφικά στοιχεία
Το έργο είναι σπονδυλωτό, αποτελείται από πολλές σκηνές και το κεντρικό πρόσωπο θα μπορούσε να είναι ένα κοινό πρόσωπο , αλλά και διαφορετικές γυναίκες. Υπάρχουν αναφορές στα δικά μου παιδικά χρόνια. Υπάρχουν λόγια που έχω ακούσει από τη μητέρα μου, και σε μια σκηνή μπλέκονται αυτά με το μνημόνιο και το νηπιαγωγείο.

Τόσο η παράσταση «Στην άκρη του βατήρα» όσο και αυτό το έργο που σκηνοθετείτε διακρίνονται από ασυνήθιστα στοιχεία. Θα χαρακτηρίζατε τα έργα σας τολμηρά;
To «Νηπιαγωγείο» έχει κάποια είδη διάδρασης που αφορούν όλο το κοινό και αυτό έχε ρίσκο, γιατί το κοινό μπορεί να αργεί να κάνει αυτό που του λέμε. Εξαρτάται από το πόσο θα συνεργαστεί μαζί μας, και υπό αυτή την έννοια το έργο είναι πιο τολμηρό. Σεναριακά, τώρα, δεν ξέρω αν είναι τολμηρό γιατί εγώ γενικά σκέφτομαι έτσι. Κάνω παραλληλισμούς περίεργους.

Τι συναισθήματα σάς γεννά η σημερινή πραγματικότητα;
Εάν μιλάμε για αυτή την μαύρη περίοδο που ζούμε μου γεννιούνται ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον εγωκεντρισμό. Ένας από τους λόγους που οδηγήθηκα να κάνω αυτό το έργο είναι γιατί κι εγώ η ίδια νιώθω σαν να έχω φτάσει σε ένα αμήν, είτε από συμπεριφορές δικών μου προσώπων είτε της κοινωνίας ή της πολιτικής, που φαίνονται τόσο ανώριμες και αυτιστικές. Ο εγωισμός έχει καταπιεί τα πάντα, και αυτό διαφαίνεται και στην ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι σαν να έχει εξαφανιστεί η πολιτική. Μου φαίνεται εντελώς ανεύθυνο κι ανώριμο αυτό.

Θυμίζουν, δηλαδή, προσχολικές καταστάσεις λόγια κια υποσχέσεις πολιτικών;
Αυτή η έννοια του πολιτικού – σωτήρα, αλλά και του πολιτικού – τιμωρού μού φαίνονται και τα δύο σαν τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που αυτά που λέγονται είναι αστεία και κραυγαλέα.

Μπορεί να υπάρξουν πολιτικοί – σωτήρες;
Η ιστορία θα το δείξει αυτό. Δεν θέλω να είμαι τόσο απαισιόδοξη, αλλά είναι μια εποχή που το ίδιο το παιχνίδι του ενήλικα, όλη αυτή η μανία με τον εγωισμό και το κέρδος, τον έχει αποβλακώσει.

Πληροφορίες

Μπανγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα
Μέχρι και 3 Απριλίου
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Ώρα έναρξης 21.15
Τιμές εισιτηρίων: Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά

Σύλληψη – χορογραφία – σκηνοθεσία – σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία
Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία
Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη
Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου

entertainment.in.gr