Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Οι ζωντανές εμφανίσεις της κατά καιρούς, στέκονταν πάντοτε αφορμή να κάνω κρούση για μια συνέντευξη με την Αρλέτα. Μια επιθυμία που έως σήμερα έμενε ανεκπλήρωτη, αφού είναι ευρέως γνωστό πως η Αρλέτα επιλέγει να μη δίνει συνεντεύξεις.
Οι προσεχείς εμφανίσεις της στο Half Note όπου για πρώτη φορά θα βρεθεί στη σκηνή με τη Φωτεινή Βελεσιώτου, έμελλαν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία μου αυτή και η απάντησή της για μια συνέντευξη στο in.gr να είναι θετική.
Η συνέντευξή μας εξελίχθηκε σε μια όμορφη κουβέντα εφ’ όλης της ύλης, μια συζήτηση που διήρκησε 45 λεπτά, γεμάτη αλήθειες, αμεσότητα αν και μιλάγαμε για πρώτη φορά μαζί, αυτοκριτική και χιούμορ. Ζητώ την κατανόηση σας για τη μεγάλη έκταση του κειμένου που δεν συνάδει με τους όρους του διαδικτύου και παραχωρώ το λόγο στην Αρλέτα να μας αφηγηθεί τις όμορφες ιστορίες της σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς παρεμβάσεις και… παρεμβολές. Καλή ανάγνωση…

«Tα δυο πρώτα πράγματα που ήθελα να κάνω δεν τα έκανα τελείως. Το πρώτο πράγμα, ήθελα να γίνω σκιτσογράφος και μάλιστα είχα δημοσιεύσει στην Αθηναϊκή ένα σκίτσο. Το άλλο, ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Όμως, ουσιαστικά ήθελα να σπουδάσω ζωγραφική και αυτό έκανα. Στα 14-15 μου ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Από τότε δεν το ξανασκέφτηκα, άλλωστε είχα και μια δυσκολία να δίνω συνεντεύξεις, δεν μου άρεσε.

»Όταν ήμαστε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών είχαμε φέρει ένα πικάπ. Τότε είχε βγει το Μαουτχάουζεν και ο δικός μου δίσκος ταυτόχρονα. Άκουσαν το δίσκο – δεν ήξεραν ότι εγώ τραγουδάω, ούτε εγώ το ήξερα άλλωστε καλά-καλά – τον άκουσε και ο Γιάννης ο Μόραλης (καθηγητής μου τότε στη σχολή) και μου είπε «Γιατί δεν μου το είπες παιδί μου;» και του απάντησα εγώ «Γιατί έχουμε πει και πολλά άλλα;». Δεν μιλούσα πολύ γενικώς, μέχρι 21 ετών δεν μιλούσα καθόλου, ήμουν ελαφρώς… μουγκό. Μετά πήρα «περπατησιά» και μάλλον έλεγα περισσότερα από ό,τι έπρεπε μερικές φορές…

»Ποτέ δεν επεδίωξα καριέρα και δεν νομίζω ότι έχω καριέρα. Ποτέ στη ζωή μου δεν επεδίωξα κασέ, αυτοπροβολή. Έκλεισα φέτος 50 χρόνια στο τραγούδι, μετά από τόσα χρόνια είναι λίγο δύσκολο να αλλάξω. Μπορώ να πω ότι έχω μια πορεία η οποία ήταν παράξενη και βασίστηκε αποκλειστικά στον κόσμο. Οι άνθρωποι που με βοήθησαν ήταν πολύ λίγοι, μετρημένοι μπορώ να πω, και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Επίσης είχα πάρα πολύ καλούς δασκάλους, πράγμα που με βοήθησε όχι τελείως άμεσα αλλά πάρα πολύ έμμεσα. Είμαι πολύ ευτυχής για αυτό.

»Με βοήθησε ο Αλέκος Πατσιφάς, και τον πρώτο που μπορώ να πω είναι ο Γιώργος Παπαστεφάνου. Αυτός άλλωστε με βρήκε και με πήγε στον Πατσιφά. Από εκεί και πέρα είναι οι συνθέτες που μου έδωσαν πρώτοι τραγούδια. Θα αναφέρω πρώτα τον Γιάννη Σπανό, και αυτός που επίσης με βοήθησε να συνεχίσω μετά από πολλά χρόνια, το ’85 περίπου, είναι ο Λάκης Παπαδόπουλος. Επίσης ο Ζωρζ Μουστακί, που με κάλεσε στο Παρίσι σε μια εποχή που είχα σταματήσει να τραγουδάω, τουλάχιστον τρία χρόνια, επί χούντας γιατί θεώρησαν ότι είμαι κακό παιδί, δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί. Είχα μια μπουάτ, μου την έκλεισαν και επί τρία χρόνια δεν μου επέτρεπαν να τραγουδήσω. Αλλά αυτά είναι δευτερεύοντα πράγματα γιατί πέρασαν τόσο κακοί άνθρωποι και δεν θέλω να τα αναφέρω. Μετά από τη χούντα βγήκαν πολλοί που παρέστησαν τους αντιστασιακούς και εγώ δεν ανήκω σε αυτή τη συνομοταξία. Άρχισα να τραγουδάω το ’66 και το ’67 έγινε η χούντα. Χρωστώ σε κάποιους ανθρώπους. Αναφέρω τον Σπανό γιατί μου έδωσε τα πρώτα επιτυχημένα μου τραγούδια και ίσως τη μεγαλύτερη επιτυχία που είχα ποτέ το Μια φορά θυμάμαι, το Λάκη Παπαδόπουλο ο οποίος μου έδωσε τη δεύτερη μεγάλη μου επιτυχία τη Σερενάτα, και τον εαυτό μου που έδωσε την τρίτη Το Μπαρ το Ναυάγιο. Σουξέ ήταν αυτά, έγιναν πολύ γνωστά και αγαπητά στον κόσμο. Επιτυχίες έχω πολλές. Επιτυχία λέω το τραγούδι που κρατάει στο χρόνο. Επίσης θεωρώ πολύ σημαντική παρουσία μου, παρόλο που δεν ήμουν ούτε στον κύκλο του και δεν έχω τραγουδήσει ποτέ πρωτότυπα τραγούδια του, τον Χατζιδάκι, αλλά ήταν ένας δίσκος που δέχτηκε να τον κάνω και το θεωρώ πολύ σημαντικό, ήταν από τους πρώτους που έκανα (δεύτερος ή τρίτος). Ο Χατζιδάκις είναι ένας άνθρωπος που τον σκέφτομαι και τον θυμάμαι με πάρα πολλή αγάπη και νοσταλγία. Ήταν μια προσωπικότητα που λείπει σήμερα.

»Αγαπάω το λαϊκό τραγούδι και ειδικά τα κλασικά λαϊκά τραγούδια. Επειδή στα τραγούδια στην Ελλάδα έχουμε δώσει ονομασίες που για εμένα είναι και αυθαίρετες και λάθος, διαφωνώ με τον όρο έντεχνο. Έχω κάνει καυγάδες για αυτό. Δηλαδή σύμφωνα με αυτό πριν από το έντεχνο όλα τα άλλα ήταν άτεχνα; Για εμένα είναι το δημοτικό και το λαϊκό. Όσο για το ελαφρό, δεν ξέρω ακριβώς τι εννοούμε με τον όρο ελαφρό. Ήταν το δυτικότροπο. Ένα τραγούδι το οποίο πηγαίνει στον κόσμο γίνεται αυτόματα λαϊκό. Δηλαδή το Μια φορά θυμάμαι είναι λαϊκό τραγούδι. Δεν έχει σημασία αν έχει μπουζούκι ή δεν έχει. Το Φεγγαράκι του Χατζιδάκι επίσης. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Το δημοτικό είναι άλλο είδος και το αγαπώ, είναι αυτό που συνδέει τοπαλαιότερο τραγούδι με το σημερινό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το τραγούδι και η ποίηση ήταν τα μόνα πράγματα που δεν σταμάτησαν να υπάρχουν σε αυτόν τον τόπο. Και μάλιστα σε εξαιρετικό επίπεδο. Πιστεύω ότι μπορούμε σήμερα να μιλάμε για κλασική μουσική ελληνική. Έχουμε συνθέτες που το δικαιολογούν αυτό. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Πλέσσας, Ξαρχάκος, δεν εννοώ μόνο αυτούς που έχουν κάνει δυτικότροπη κλασική μουσική και είναι πολλοί, εννοώ αυτούς που έχουν κάνει ελληνική κλασική μουσική και κυρίως βασίζεται στο τραγούδι. Σημερινούς να σας αναφέρω δεν ξέρω γιατί δεν τους έχω μελετήσει. Έχω πάψει να παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια, δεν μπορώ. Δεν ακούω ραδιόφωνο, αλλά είμαι σίγουρη ότι και σήμερα υπάρχουν εξαιρετικοί συνθέτες έλληνες. Επίσης έχουμε εξαιρετικούς ποιητές, στιχουργούς. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να μας γίνουν ξεκάθαρα πια. Δεν έχει κανένα νόημα να λέμε μπουρδολογίες. Υπάρχει ένας φοβερός εγωισμός στον Έλληνα και δεν βοηθάει καθόλου. Όπως υπάρχουν και κλασικές φωνές που έχουν μείνει και θα μείνουν (Μπέλλου, Μοσχολιού, Πόλυ Πάνου, Μαίρη Λίντα). Επίσης, ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης. Το τραγούδι έχει βοηθήσει τους Έλληνες πάρα πολύ όπως και ο κινηματογράφος που τον κοροϊδεύαμε όταν ήμαστε παιδιά. Εγώ όταν είχα τις μαύρες μου δεν άκουγα εμένα, άκουγα Βουγιουκλάκη. Μου έκανε πολύ καλό, αυτή η φρεσκάδα που είχε. Τα χαρούμενα δεν είναι και χαζοχαρούμενα ντε και καλά.

»Είναι λάθος να με ταυτίζουν με το Νέο Κύμα, έχω κάνει τρεις δίσκους με το Νέο Κύμα και περίπου 18 έξω από αυτό. Δεν σταμάτησα τη δισκογραφία μου με το Νέο Κύμα. Το κυρίως σώμα της είναι εκτός Νέου Κύματος. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, τις σιχαίνομαι. Εγώ τώρα μπορεί να αποφασίσω να γίνω ναυτικός, τρελή είμαι ότι θέλω κάνω. Και λέω πως οι καλλιτέχνες είναι τρελοί με διεξόδους, απλώς. Μου είχαν κολλήσει ότι ήμουν η Τζόαν Μπαέζ της Ελλάδας. Είναι λάθος οι ταμπέλες. Είναι απλώς μια ευκολία των δημοσιογράφων για να μην ασχολούνται περισσότερο.

»Δεν θεωρώ ότι έχασα τίποτα. Αν και αυτά που έκανα ήταν μόνο για να χάνω. Αυτό που μου κάνει εντύπωση, και ειδικά τα τελευταία χρόνια το κατάλαβα καλύτερα μετά την αρρώστιά μου, είναι ότι με αγαπάει ο κόσμος. Και επίσης με ακολουθούν πολλοί νέοι και αυτό πάλι μου κάνει εντύπωση. Γιατί δεν έκανα ποτέ κάτι για να κολακέψω τους νεότερους επίτηδες. Δεν έχω αυταρέσκεια. Δεν μπορώ να αναλύσω τον εαυτό μου και ούτε θέλω. Έχω ένα ολόκληρο βιβλίο με αυτά που γράφουν όταν ήμουν άρρωστη και έμεινα έκπληκτη όταν το διάβασα. Θα σου πω μια ιστορία που τη λέω πολλές φορές γιατί τη βρίσκω πολλή νόστιμη. Πριν από πολλά χρόνια ήμουν σε μια επαρχιακή πόλη (γιατί έχω παίξει πιο πολύ στην επαρχία παρά στην Αθήνα) και ήρθαν κάτι παιδιά μετά που τελείωσε η συναυλία να ζητήσουν αυτόγραφα. Ήταν και μια μικρούλα 16-17 χρόνων, τελείως της εποχής της με τα μαλλάκια της προς όλες τις κατευθύνσεις, χαριτωμένο παιδί και της λέω «ρε μαναράκι μου τι θες εσύ εδώ πέρα, εγώ είμαι γιαγιά σου» και γυρνάει και μου λέει με ένα ύφος πολύ νόστιμο που με κόλλησε στον τοίχο και με έκανε χαλκομανία «είστε το μόνο πράγμα για το οποίο δεν τσακώνομαι με τη μαμά μου».

»Για τις ιστορίες που λέω… Είχα έναν μπάρμπα που ήταν στρατηγός. Και μου έμαθε να λέω παραμύθια από πολύ μικρή. Τα παραμύθια που λέω δεν είναι αυτά που διαβάζεις, αλλά αυτά που φτιάχνεις μόνος σου. Έτσι μας έλεγε παραμύθια. Μπορώ να σας πω παραμύθι ακόμα και για ένα κουτί σκουριασμένο. Το παραμύθι για εμένα είναι τρόπος ζωής. Πολλές φορές την πατάς, αλλά συνήθως τις περισσότερες φορές είναι πολύ ευχάριστο. Πάντα από μικρή μπορούσα να ψυχαγωγήσω τον εαυτό μου και αυτός ήταν και ο τρόπος που κατάφερα να ψυχαγωγήσω και τους άλλους παρόλο που ήμουν πάρα πολύ κλειστός άνθρωπος. Το παραμύθι για εμένα είναι μια εκπληκτική μορφή ψυχαγωγίας και κατάλαβα ότι οι άνθρωποι θέλουν να τους λέω ιστορίες και τους λέω. Ιστορίες διάφορες, οι περισσότερες πραγματικές. Κάποτε είχα έναν πιτσιρικά 4 ετών ο οποίος είχε χαλάσει τον κόσμο στο σπίτι που ήταν. Όταν πήγα εγώ, ήμουν κουρασμένη, κάθισα σε μια μεριά και ήρθε κοντά μου. Με ήξερε γιατί ο πατέρας του ήταν μουσικός. Τέσσερις ώρες μετά προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί είχε ησυχάσει το σπίτι. Επί τέσσερις ώρες μιλάγαμε, δεν του έλεγα μόνο εγώ, έλεγε και αυτός. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Τα παιδιά τα αγαπάω με έναν τρόπο όπως αγαπώ τις ζωγραφιές και το τραγούδι. Δεν έχω την ευθύνη τους γιατί είναι άλλων τα παιδιά. Δικά μου παιδιά δεν ήθελα ποτέ να έχω, ήμουν πολύ ευθυνόφοβη για να έχω δικά μου. Αλλά τα αγαπώ και το καταλαβαίνουν όπως το καταλαβαίνουν και τα ζώα. Τα πάω πολύ καλά μαζί τους συνήθως. Τώρα αν ένα παιδί είναι τελείως «ζαβωμένο» το αφήνω και φεύγω.

»Έχω γεννηθεί στην Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια, όπου έζησα μέχρι 12 χρόνων. Μετά πήγα στα Εξάρχεια όπου και πέρασα όλη μου τη ζωή και θεωρώ ότι είναι και η πατρίδα μου. Έζησα 50 τόσα χρόνια εκεί. Έφυγα από εκεί γιατί το σπίτι μου έπρεπε να φτιαχτεί και δεν μπορούσα να το φτιάξω. Για διάφορους λόγους. Ήρθα στην Κυψέλη γιατί είχα ανθρώπους γνωστούς μου κοντά. Όλη μου τη ζωή την έχω ζήσει στο «Τρίγωνο του Θανάτου». Όταν είμαι σε μια πόλη θέλω να είμαι στο κέντρο της πόλης. Όταν είμαι στην εξοχή θέλω να είναι εξοχή. Με ζουζούνια, με κατσαριδούλες, με ποντικάκια, με όλα τα κομφόρ. Αγαπώ πάρα πολύ τη θάλασσα και θα ήθελα πάρα πολύ να ζήσω κοντά στη θάλασσα. Δεν το κατάφερα. Ποτέ δεν θεώρησα ότι τα Εξάρχεια ήταν άβατο. Δεν ήταν ποτέ άβατο, ήταν η πιο ανοιχτή και δεκτική περιοχή της Ελλάδος όχι μόνο της Αθήνας. Στα Εξάρχεια υπήρχαν τρία κέντρα απεξάρτησης και σε άλλες περιοχές πήγαν να κάνουν μόνο ένα και ξεσηκώθηκε όλη η περιοχή. Επίσης η πλατεία έτρεφε πολλούς δυστυχείς μεν, τους είχε αγκαλιάσει. Τουλάχιστον όσο έμεινα εγώ εκεί. Δεν θεώρησα τα Εξάρχεια περιοχή επικίνδυνη, κάθε άλλο. Αισθανόμουν και αισθάνομαι όταν περνάω από εκεί, μεγαλύτερη σιγουριά από οπουδήποτε αλλού. Όποιος μένει στα Εξάρχεια πρέπει να είναι Αθηναίος και όχι από αλλού και να νομίζει ότι τα Εξάρχεια είναι η πλατεία του χωριού του. Τα Εξάρχεια δεν είναι η πλατεία του χωριού του. Αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι πολύ πιο αγριεμένα, και προσωπικά η βία δεν μου άρεσε ποτέ ούτε είμαι υπέρ της βίας. Την κατανοώ αλλά δεν είμαι υπέρ. Δεν βοηθάει σε τίποτα η βία. Η βία φέρνει μόνο βία, αλλά καταλαβαίνω γιατί φτάνει κάποιος εκεί.

»Στην Κυψέλη μένω πάνω στην πλατεία. Παραμέσα δεν είναι καθόλου καλά τα πράγματα. Η Κυψέλη έχει γίνει ένα μέρος επικίνδυνο. Και είναι, γιατί δεν υπάρχει απολύτως καμιά πρόνοια. Μια μεγάλη πόλη είναι μια μεγάλη πόλη. Από παιδάκι έχω ζήσει στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης, πιο κέντρο από την Ομόνοια και την Αγίου Κωνσταντίνου δεν υπήρχε, ξέρω πολύ καλά τι χρειάζεται και τι όχι. Αυτός που δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το ξέρει.

»Είμαι πάρα πολύ μοναχικός άνθρωπος, πάντα ήμουν. Τώρα επειδή δεν μπορώ να πολυβγαίνω, έχω κινητικά προβλήματα, είμαι ακόμη περισσότερο. Βλέπω πολύ λίγους ανθρώπους τους οποίους τους αγαπώ και είναι ευχαρίστησή μου να μιλώ μαζί τους. Δεν ήμουν ποτέ κοσμικός άνθρωπος, ήμουν πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος. Επικοινωνούσα με την πρώτη ευκαιρία και πολύ εύκολα αλλά δεν ήμουν ούτε κοσμική ούτε κοινωνική. Από παιδί ήμουν έτσι και δεν έχω αλλάξει.

»Όλη μου τη ζωή έτσι ήμουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και όλοι με κοιτάζανε σαν ένα περίεργο παιδί σε σημείο που το πίστεψα κιόλας. Αλλά δεν ήμουν, μια χαρά παιδί ήμουν. Απλώς έκανα πράγματα που δεν τα έκαναν όλοι και άλλοι έκαναν πράγματα που δεν έκανα εγώ. Αντισυμβατική ίσως. Δεν έχω ζήσει καθόλου συμβατική ζωή. Αλλά συγχρόνως δεν πήγα και στην Αλάσκα να εγκατασταθώ. Η ζωή μου ήταν κλειστή γενικά μόλο που έκανα μια δουλειά που υποτίθεται ότι είσαι ανοιχτός. Μου άρεσε να έχω τους ίδιους φίλους, είχα φίλους από το Δημοτικό. Τώρα μου έχει περισσέψει μια ή δυο. Μου αρέσει να έχω φίλους για χρόνια, με τον Γιώργο Παπαστεφάνου είμαστε φίλοι 50 χρόνια, και μου αρέσει να συνεργάζομαι με φίλους. Με όσους μουσικούς συνεργάζομαι είναι φίλοι μου. Αν δεν είναι δεν συνεργάζομαι. Όπως μου αρέσει και ο κόσμος που έρχεται να αισθάνεται ότι είναι φίλος μου, οικείος. Και όταν συμβαίνει αυτό είμαι πανευτυχής. Και συμβαίνει πολλές φορές. Δεν οφείλεται μόνο σε εμένα, οφείλεται και σε εκείνους επίσης.

»Σχεδιάζω πάντοτε. Δεν πρόκειται να σταματήσει αυτό, όσο ακόμα ακολουθεί και το χεράκι μου. Επίσης γράφω στίχους. Έχω ένα σχέδιο το οποίο δεν ξέρω αν θα γίνει. Ελπίζω. Υπάρχει ήδη ένας έτοιμος δίσκος που είναι του Λάκη Παπαδόπουλου και της Sunny Μπαλτζή. Τώρα έχω αρχίσει να τα βλέπω δεν είναι δηλαδή προχωρημένη η κατάσταση αλλά είναι σχεδόν έτοιμο ως υλικό. Και θέλω να κάνω ακόμα ένα που να είναι δική μου δουλειά. Και εκεί τελειώνω και βάζω μια τελεία μεγάλη… Γιατί δεν νομίζω ότι θέλω να κάνω παραπάνω πράγματα. Τώρα εγώ λέω ότι βάζω, αλλά πάντα εγώ λέω και άλλα η ζωή μου φέρνει. Έχω σταματήσει για μεγάλα διαστήματα, είχα 12-13 χρόνια να κάνω δίσκο και έκανα δυο. Και τα πήρε το ποτάμι γιατί έκλεισε η εταιρεία. Δεν είναι στο χέρι μου, εγώ είμαι σε ένα ποτάμι και τσουλάω, σε καταρράκτη πέφτω, σε ρουφήχτρα πέφτω, προχωράω, δεν έχω πλάνο ή σχέδιο ούτε επιδιώκω πράγματα. Ενώ είμαι άνθρωπος πολύ βαθιά φιλόδοξος, προσπαθώ να γίνω όσο καλύτερη γίνεται. Σε ό,τι κάνω. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη φιλοδοξία, αλλά φιλοδοξία με την τρέχουσα έννοια δεν έχω. Δεν με ενδιέφερε ποτέ.

»Για τα γεγονότα ενημερώνομαι όσο μπορώ λιγότερο, γιατί δεν μπορώ όταν γίνεται ένα γεγονός, όλοι να μιλάνε για αυτό για καμιά εβδομάδα και μετά να το ξεχνάνε. Ο κόσμος όλος έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και νομίζω ότι δεν πρόκειται να λυθεί αυτό, νομίζω ότι είναι σχεδόν πολύ αργά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκέφτονται και βρίσκονται κάποιοι που υποτίθεται ότι σκέφτονται για λογαριασμό τους και το μόνο που κάνουν είναι να τους χώνουν ακόμα πιο βαθιά.

»Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, δεν υπάρχει μεγαλύτερο. Ο Έλληνας αν θέλει, είναι ελεύθερος, αν δεν θέλει δεν είναι. Αν θέλει είναι και ραγιάς. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος την ελευθερία του την κατευθύνει μόνος του. Η σημερινή κοινωνία δεν είναι σε θέση να επιλέξει γιατί επιλέγουν άλλοι πριν από εμάς για εμάς. Το θέμα είναι να είμαστε σε θέση να ελέγξουμε πράγματα και να σκεφτούμε…

»Από πού πάνε για την Άνοιξη; Ο καθένας δεν ξέρω πώς μπορεί να το καθορίσει αυτό. Δεν είναι εύκολο. Και το κυριότερο δεν είναι εύκολο να περιμένεις από κάποιον να σου δείξει το δρόμο. Θα πρέπει να τον βρεις μόνος σου. Και αυτό είναι ζόρι. Πρέπει να βγάλεις από τη μέση πάρα πολλά εμπόδια και πάρα πολλές μουντζούρες. Εγώ ένα πράγμα που σιχαίνομαι είναι τα φάλτσα και τις μουντζούρες. Και άλλα τρία, την παρθενία, τις μπάμιες και τα αδιέξοδα. Είμαστε σε μια φάση που είναι αδιέξοδη και εγώ προσπαθώ να βρίσκω διέξοδο στο αδιέξοδο. Δεν είναι εύκολο. Αλλά ίσως επειδή κάνω αυτά που κάνω από τριών ετών, βοηθάει. Κάνω πράγματα που μου αρέσουν, τα αγαπώ και μπορώ να τα κάνω. Μπορώ να τραγουδήσω, μπορώ να ζωγραφίσω και μπορώ να διαβάσω. Και γράφω κιόλας λίγο.

»Η άγνοια των ανθρώπων δεν μπορεί να ενοχλεί εμένα. Θα πρέπει να ενοχλεί τους ίδιους. Είναι παιδιά τα οποία μπαίνουν στο χώρο της δημοσιογραφίας χωρίς να έχουν καμιά προπαίδεια. Είμαι άνθρωπος που πιστεύω και στην προπαίδεια και στη μόρφωση. Όπως και ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων και όχι μόνο σε αυτό που απασχολείται. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ένας πολύ περίεργος άνθρωπος. Έχω διαβάσει πολύ για διασκέδαση και όχι για μελέτη, και εξακολουθώ. Έχω αγαπημένα βιβλία και αγαπημένους συγγραφείς. Προσπαθώ τα πράγματα που μαθαίνω και που ξέρω να είναι όσο γίνεται πιο σφαιρικά και όχι μονομερή. Γιατί θεωρώ ότι δεν έχω δουλειά. Δεν έκανα ποτέ μου δουλειά. Εργάστηκα αλλά δεν δούλεψα.

»Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάφερα να κάνω γιορτές και πανηγύρια. Το πρώτο πάρτι που πήγα να κάνω όταν ήμουν μικρή, το οργάνωσα τόσο καλά, που έδωσα λάθος ημερομηνία στα παιδιά. Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν βρεθεί κάποιος να κάνει μια γιορτή για τα 50 χρόνια μου στο τραγούδι. Εγώ πάντως αισθάνομαι καλά και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ανέχτηκαν γιατί τους έχω αποπάρει πολλές φορές. Ίσως παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε. Η σχέση μου με το τραγούδι είναι πολύ περίεργη. Όταν τραγουδάω πάω αλλού. Και το μισό μου τραγούδι εξαρτάται από τον κόσμο, για να μη σου πω παραπάνω. Όταν έχω απέναντί μου ανθρώπους οι οποίοι είναι εκεί γιατί ξέρουν που είναι, περνάμε πάρα πολύ καλά.

»Είμαι 71 ετών κλεισμένα. Ήδη έχω κερδίσει τρεις φορές τον «κύριο» που λέγεται θάνατος, τι να πω, νομίζω ότι μάλλον έχουν σωθεί οι φορές μου… Το ότι ζω αυτή τη στιγμή μάλλον είναι θαύμα.

»Τον δικό μου θάνατο δεν το φοβάμαι. Των άλλων ναι, των αγαπημένων μου ανθρώπων. Γιατί έχω χάσει πολλούς αγαπημένους μου. Δεν με νοιάζει πώς θα με θυμάται το κοινό, δεν ξέρω αν θα με θυμάται, δεν με αφορά, δεν με απασχολεί. Να με θυμάται με ευχαρίστηση μόνο, τίποτα άλλο. Δεν είμαι μεγαλομανής άνθρωπος. Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι τόσο φοβερό. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί είχα διεξόδους, δηλαδή μπορούσα να κάνω πράγματα που με ευχαριστούσαν και από αυτά τουλάχιστον μπόρεσα και επιβίωσα. Δεν είμαι απολύτως ικανοποιημένη με εμένα. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη και δεν έχω κάνει όσα θα μπορούσα. Δυστυχώς είμαι πάρα πολλά χρονικά διαστήματα απασχολημένη για να συνέρχομαι από συνεχείς αρρώστιες. Άρχισα να αρρωσταίνω από πολύ νωρίς, 23 χρόνων.

»Ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας ο Φερνάντο Πεσσόα είπε «βλέπουμε όλο αυτό το θαυμάσιο παγκόσμιο ρολόι στον ουρανό κάθε βράδυ, όλο αυτό το θαύμα γύρω μας, και είναι σαν να βλέπουμε ένα υπέροχο ρολόι αλλά δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ρολογάς». Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει ρολογάς. Μέχρι εκεί.

»Τα τελευταία δυο χρόνια παίζω κυρίως στο Half Note μου αρέσει ο χώρος αυτός. Είναι καλά δομημένος, καλά οργανωμένος. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τη Φωτεινή Βελεσιώτου. Την ξέρω από χρόνια και το καλοκαίρι πέρσι άκουσα μια δουλειά της που μου άρεσε πάρα πολύ. Αυτή που είχε κάνει με το νεαρό τον Μάτσα, αυτό το παιδί έχει πολύ ταλέντο τελικά. Ήταν μια δουλειά πολύ προσεγμένη από όλες τις πλευρές που είχα πολύ καιρό να ακούσω. Το τραγούδι είναι στίχος, μουσική, ερμηνεία. Ο καθένας ας το βάλει όπως θέλει. Εγώ τα βάζω με αυτή τη σειρά. Επίσης μου αρέσει η φωνή της γιατί ενώ είναι λαϊκή φωνή μπορεί να τραγουδήσει και ό,τι άλλο θέλει. Η φωνή της Βελεσιώτου έχει ένα τέτοιο χρώμα όπως της Μπέλλου, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι η σημερινή Σωτηρία Μπέλλου, γιατί η Μπέλλου πρώτον ήταν μοναδική, η σημαντικότερη τραγουδίστρια που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, την αγαπώ πάρα πολύ. Ωστόσο, η Βελεσιώτου έχει το λαϊκό, το στιβαρό όταν τραγουδάει πράγμα το οποίο εμένα μου λείπει. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να υπάρξει άλλη Μπέλλου όπως και στο μέλλον δεν θα υπάρξει πιθανότητα άλλη Βελεσιώτου.

»Θα ήθελα να είχα ταξιδέψει λίγο περισσότερο. Αν και κατάφερα να πάω σε κάποια μέρη που ήθελα όπως στην Αίγυπτο, στην Κωνσταντινούπολη, αλλά όχι όσο θα ήθελα. Όμως έχω ταξιδέψει τόσο πολύ με τη φαντασία μου που είναι σαν να έχω γυρίσει τον κόσμο 50 φορές. Επίσης, αυτό που εύχομαι να είχα κάνει, είναι να ζήσω στην εξοχή. Στη θάλασσα. Δεν ξέρω αν το καταφέρω γιατί δεν είναι δυνατό πια. Η εξοχή έχει υγρασία και εμένα αυτό με πειράζει. Είμαι μια ηλικιωμένη κυρία, μου αρέσει ή όχι. Και ας με κοροϊδεύουν όταν τους το λέω. Εγώ λέω: με συγχωρείτε πάρα πολύ, η ηλικία μου έτσι λέει. Είμαι από αυτούς που κάνουν το μεγάλο λάθος να λένε την ηλικία τους. Όχι για εμένα, αλλά εκθέτω άλλους που παριστάνουν τα τζόβενα και είμαστε συνομήλικοι. Δεν μου αρέσει αυτό γιατί ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να κρύβει τα χρόνια του αν θέλει. Εγώ δεν βρίσκω το λόγο, αλλιώς θα το έκανα. Είναι σαν να πω ότι εγώ είμαι συλφίς. Είμαι μια -παραπάνω από- υπέρβαρη, κυρία».

entertainment.in.gr

Headlines