Αθερίδης – Παπαδοπούλου μιλούν στο in.gr για την Ντόρι και τον Μάρλιν

Αγγελική Στελλάκη

Τους αγαπήσαμε μέσα από την τηλεοπτική επιτυχία «Σ’ Αγαπώ – Μ’ Αγαπάς». Ο λόγος για την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Θοδωρή Αθερίδη, την Δήμητρα και τον Θοδωρή που κάποιος πριν από 13 χρόνια είχε την ιδέα να τους αναθέσει να δανείσουν τις φωνές τους στην ελληνική μεταγλώττιση του -κλασικού πλέον- «Ψάχνοντας τον Νέμο».

Έτσι -και χωρίς να το γνωρίζει- η ταινία της Pixar «συνομιλούσε» και με τη σχέση των δύο ηθοποιών. Δεκατρία χρόνια μετά, ο Θοδωρής Αθερίδης και η Δήμητρα Παπαδοπούλου επιστρέφουν στους ρόλους του Μάρλιν και της Ντόρι στην ταινία «Ψάχνοντας τη Ντόρι». Σε αυτήν, η Ντόρι θυμάται τους γονείς της και αποφασίζει να ψάξει να τους βρει.

Το in.gr συνάντησε τους δύο αγαπημένους ηθοποιούς και μίλησε μαζί τους για τα δύο αγαπημένα ψαράκια, για τη συνεργασία τους και για το παιδί που κρύβουν μέσα τους.

• Πώς αισθάνεστε που ερμηνεύετε και πάλι τον Μάρλιν και την Ντόρι, μετά από 13 χρόνια;

Δήμητρα Παπαδοπούλου: 13 χρόνια πέρασαν; Τι λες; Κάτι πρέπει να γίνει με το βιαστικό του χρόνου. Επειδή εγώ έχω μια παράξενη σχέση με τον χρόνο και είμαι και σαν την Ντόρι δεν μου φάνηκε ότι πέρασαν 13 χρόνια. Είχα την αίσθηση ότι πέρασαν 3-4 χρόνια.

• Στην δεύτερη ταινία, πρωταγωνίστρια γίνεται η Ντόρι. Πώς σας φάνηκε αυτή η αλλαγή βαρύτητας;

Θοδωρής Αθερίδης: Θεωρώ ότι είναι πολύ έξυπνοι και τίμιοι οι Αμερικάνοι με βάση την ακρίβεια ενός επαγγελματισμού και της αγοράς. Το κλου της πρώτης ιστορίας ήταν η Ντόρι και απλά το παραδέχθηκαν και ακολούθησαν τους φυσικούς νόμους που θέλουν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο να γίνεται πρωταγωνιστικό σε μία ταινία. Η Ντόρι είναι ευφυέστατη ως ύπαρξη και της αναλογούσε και μια δική της περιπέτεια.
Δ.Παπ.: Επειδή οι Αμερικάνοι είναι γατόνια, όταν κάτι κάνει επιτυχία σπεύδουν να το στηρίξουν και να το προχωρήσουν. Εδώ εάν κάτι γίνει επιτυχία, πέφτουν όλοι να φάνε και το «ψοφάνε». Είχε περάσει και αρκετός καιρός και είχε ωριμάσει η ιδέα. Πάντα ο χρόνος δίνει τις θέσεις που αναλογούνε στα πράγματα και στους ανθρώπους.
Θ.Αθ.: Νομίζω ότι εάν ήταν ελληνική παραγωγή το Ψάχνοντας τον Νέμο στο δύο πάλι θα χανόταν ο Νέμο και πάλι κάποιος θα τον έψαχνε. Ο Ντοστογέφσκι έλεγε ότι υπάρχουν τρεις λόγοι για να κάνει κανείς τέχνη. Ο πρώτος είναι για την ίδια την τέχνη -που είναι ο καλύτερος-, ο δεύτερος επειδή είσαι φιλόδοξος -που είναι ο χειρότερος- και ο τρίτος για τα λεφτά που είναι καλύτερος από τη φιλοδοξία. Γιατί τα χρήματα θα σε κάνουν να προσλάβεις τους καλύτερους για τη δουλειά και τελικά να φέρεις ένα καλό αποτέλεσμα.

• Τι θεωρείτε ότι κάνει το «Ψάχνοντας τον Νέμο» κλασικό;

Δ.Παπ.: Έχει έναν βασικό μύθο, έχει ένα happy end με μία περιπέτεια στο ενδιάμεσο, υπάρχει ως χαρακτήρας αυτό το ψαράκι με το ένα πτερύγιο που δημιουργεί μία ευαισθησία. Υπάρχει όλη η συνταγή. Και υπάρχει κάτι πέρα από τη συνταγή, το ότι ο ήρωας έχει μια ευάλωτη πλευρά. Επειδή ζούμε σε μια εποχή που όσο πιο βίαιη γίνεται, τόσο κοιτάζει τα ευαίσθητα κομμάτια για να ισορροπήσει, η ταινία δίνει μεγάλη βαρύτητα σε αυτό το ευαίσθητο πράγμα.
Θ.Αθ.: Αυτό το παράλληλο σύμπαν στην ίδια γη, το παράλληλο σύμπαν της θάλασσας, με τις αναλογίες τις δικές μας (τον μπαμπά με το παιδάκι) κ.λπ. νομίζω ότι έπαιξε ρόλο στην επιτυχία της ταινίας. Κοιτάς αυτή τη γαλάζια οθόνη και είναι σαν να κοιτάς ένα ενυδρείο με τον κόσμο του.

• Ποιο χαρακτηριστικό μοιράζεστε με τους δύο χαρακτήρες στους οποίους δανείζετε τις φωνές σας;

Θ.Αθ.: Και εγώ και η Δήμητρα μοιραζόμαστε στοιχεία με τους δύο ήρωες. Ως πατέρας είμαι υπερπροστατευτικός και αγχώδης. Και φοβικός πολλές φορές. Έτσι ήμουν με την κόρη μου όταν ήταν μικρή, γιατί τώρα μεγάλωσε. Τάλε κουάλε με τον Μάρλιν.
Δ.Παπ.: Και εγώ έχω μεγάλη ταύτιση με την Ντόρι. Θα μείνω πάντα παιδί, ποτέ δεν θα πάρω την απόλυτη ευθύνη του ενήλικα. Δεν μπορώ να γίνω ενήλικας με όλο το κόνσεπτ του ενήλικα. Η Ντόρι είναι ο άνθρωπός μου, ο ψάρακλάς μου. Την Ντόρι την νιώθω. Βλέπω τα μάτια της και τη νιώθω περισσότερο από όσο την ένιωθε η Ντε Τζένερις. Την κοιτάζω και σκέφτομαι (απευθυνόμενη στην Ντε Τζένερις): «Δεν το βλέπεις; Αυτή είναι πιο κουλή από σένα. Δεν της δίνεις την κουλαμάρα που της αξίζει» (γέλια).

• Ποια είναι η πρόκληση σε μια φωνητική ερμηνεία;

Θ.Αθ.: Βλέπεις αυτό το πλασματάκι και προσπαθείς να καταλάβεις πως νιώθει. Αυτό είναι και το θεάρεστο της υποκριτικής γενικότερα. Να προσπαθείς να καταλάβεις πώς νιώθει ο ήρωάς σου. Η πρόκληση είναι να πετύχεις να μεταφέρεις αυτό που το πλασματάκι αισθάνεται στην οθόνη.

• Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης για τους Έλληνες θεατές, εξαιτίας της σχέσης που έχετε αναπτύξει μεταξύ σας και της συνεργασίας σας…

Θ.Αθ.: Αν θυμάσαι το «Σ’ Αγαπώ – Μ’ Αγαπάς» η Δήμητρα γράφει λίγο τον εαυτό της ως Ντόρι. Γιατί νιώθει ως Ντόρι. Και έχει γράψει εμένα ως άνθρωπο που την αγαπά πολύ και σκέφτεται πού έχει μπλέξει, αλλά επειδή την αγαπάει δεν μπορεί να την διαολοστείλει και πρέπει να την υποστεί. Στη διαδικασία της φωνητικής ερμηνείας δεν είμαστε πάντα μαζί με την Δήμητρα στο στούντιο. Αλλά λόγω της σχέσης μας, εγώ ξέρω πως θα πει η Δήμητρα τις ατάκες της, δεν χρειάζεται να είναι εκεί. Ακούω την Ντε Τζένερις και σκέφτομαι πώς θα πει το ίδιο πράγμα η Δήμητρα.

• Ασχολείστε με διάφορες πλευρές της δημιουργίας (σκηνοθεσία, γραφή, υποκριτική). Τι σας προσφέρει σε δημιουργικό επίπεδο η εμπειρία του να δανείζετε τις φωνές σας σε ένα animation;

Θ.Αθ.: Παιχνίδι είναι. Είναι κουραστικό, είναι δύσκολο, αλλά είναι συναρπαστικό.
Δ.Παπ.: Κάτι ήθελα να πω αλλά το ξέχασα. Τι ήθελα να πω; Το ξέχασα… Είμαι σαν την Ντόρι. Στη διαδικασία αυτή έρχομαι πολύ σε επαφή με το παιδί μέσα μου. Όταν το παιδί αυτό ξυπνάει και τροφοδοτείται, τότε νιώθω καλά. Μου αρέσει και που αρέσει και στα παιδιά, που η φωνή μου «κάτι τους λέει». Με συνδέει με την παιδικότητα αυτό.

• Εάν ήταν «δικοί σας», τι θα κάνατε εσείς με αυτούς τους δύο χαρακτήρες, την Ντόρι και τον Μάρλιν;

Θ.Αθ.: Ωραία ιδέα είναι αυτό που λες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τεχνολογία για να γυριστεί μια τέτοια ταινία (να ερμηνεύσουν οι ηθοποιοί και πάνω τους να φτιαχτεί το καρτούν). Πιστεύω ότι εάν η Δήμητρα έγραφε το σενάριο για μια τέτοια ταινία, θα είχα μεγάλη αγωνία να δω πώς θα μας κάνανε εμένα και τη Δήμητρα (τι ζωάκια θα ήμασταν, τι εκφράσεις θα είχαμε).

• Κυρία Παπαδοπούλου σινεμά θα θέλατε να κάνετε;

Δ.Παπ.: Είχα πολλές προτάσεις για σινεμά κατά καιρούς και μετά τους Απαράδεκτους, αλλά ποτέ δεν ένιωθα ότι έχει έρθει η ώρα. Τώρα αρχίζω και το νιώθω. Πιστεύω να μην είμαι αρκετά μεγάλη για να το κάνω. Με τον Θοδωρή έτσι ήρθαμε σε επαφή. Ήταν να κάνει μια ταινία δικιά μου, αλλά δεν έγινε και εγώ είχα δει την χημεία που είχαμε και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε τη σειρά. Ζούσαμε στην παντοκρατορία του σκηνοθέτη -και ακόμα αυτή βιώνουμε. Αν δεν βρω τον σκηνοθέτη – άνθρωπό μου δεν θα κουνηθώ και ας πάω 90 χρονών και ας μείνω με ένα δόντι.
Θ.Αθ.: Εγώ έχω αποδειχθεί πιο τολμηρός από όσο με είχα. Με έχει βοηθήσει σε αυτό το ότι δεν με νοιάζει πολύ να αποτύχω. Λέω: «Θα το κάνω». Όταν ήμουν στη δραματική σχολή, αμφισβητούσα τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη. Εκεί δεν είχα καταλάβει καν ότι εν σπέρματι ήθελα να τα πω όλα: να πω την ιστορία, να παίξω και να το φτιάξω. Τις αγαπάω τις ιστορίες μου. Είμαι συναισθηματικά εκεί. Γυρίζω τώρα μια ταινία, αλλά δεν ξέρω τι θα κάνω στη συνέχεια.
Δ.Παπ.: Θα σου πω εγώ…

* Η ταινία «Ψάχνοντας τη Ντόρι» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την 1η Σεπτεμβρίου, σε διανομή Feelgood Entertainment.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ