Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Η μοναξιά πρωταγωνιστεί στη ζωή του. Αναπτύσσει με αυτή μια προβληματική σχέση. Δεν βρίσκει τη δύναμη να την αποχωριστεί, παρά τη δυστυχία που του δίνει, όταν όμως γνωρίζει ένα άλλο πρόσωπο την παραμελεί. Ο Νικήτας Τσακίρογλου μέσα από το έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» του Λεωνίδα Προυσαλίδη βιώνει την μοναξιά, την αποχωρίζεται όμως όταν συναντά την Κατερίνα Λέχου. Στην παράσταση του θεάτρου Χορν ενώνει τις υποκριτικές του δυνάμεις και με τον Γιάννη Φέρτη μεταφέροντας έτσι το κοινό σε άλλες εποχές. Στις εποχές της θεατρικής αθωότητας.

«Το θέατρο έχει μια εθνική αποστολή, αυτό όμως έχει χαθεί», δηλώνει ο Νικήτας Τσακίρογλου στο in.gr, για να προσθέσει ότι δεν υπήρξε ποτέ πολιτισμός στην Ελλάδα, εκτός από την αρχαία εποχή. Με μια ματιά σοφή, αλλά και φρέσκια μιλά για τους πειραματισμούς στο σανίδι και για την ανάγκη ανάδειξης σύγχρονων ελληνικών έργων.

Ο ηθοποιός που έχει συνδέσει το όνομά του με τη δύναμη του θεάτρου, δεν εγκλωβίζεται σε αποστεωμένες και συντηρητικές αντιλήψεις. «Λείπει σήμερα η αγάπη γι’αυτό που κάνουμε», διαπιστώνει και δεν διστάζει να πραγματοποιήσει άλματα ανάμεσα σε χρονικές περιόδους. Συναντά λάθη και παρανοήσεις.

«Φταίει η αμορφωσιά που ηθελημένα υπήρξε και υπάρχει. Τα πράγματα δεν ανήκουν στο στομάχι, αλλά στο μυαλό. Θυμάμαι τους ‘Μοιραίους’ του Βάρναλη», αναφέρει ο κ. Τσακίρογλου για να επισημάνει, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, πως πρέπει να παλεύει κανείς και με τα δύο χέρια, ούτε με το αριστερό μόνο ούτε με το δεξί. «Σημασία έχει, όμως, με ποιους συμπορεύεσαι».


«Από τη σιωπή ως την άνοιξη»…Εμφανίζεστε σε ένα έργο για τον επίλογο της ζωής και την αρχή ενός έρωτα με τον Γιάννη Φέρτη στο πλευρό σας
Το έργο αναφέρεται σε δύο άνδρες που ζουν μια μοναχική ζωή. Είναι απομονωμένοι με μόνη διασκέδαση και χαρά τους το θέατρο. Πηγαίνουν σε παραστάσεις. Είναι μεγάλοι και κλειστοί άνδρες, έχουν ξεπεράσει τα 60 χρόνια. Ζουν σε ένα αστικό σπίτι, έχουν κληρονομήσει μια περιουσία και μέσα σε αυτή βιώνουν. Δεν έχουν προβλήματα οικονομικά και εργασιακά γι’αυτό και ζουν απομονωμένοι. Μέσα στην αυλή και το αστικό σπίτι όπου μένουν έρχεται μια κοπέλα την οποία υποδύεται η Κατερίνα Λέχου.

Πόσο καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η άφιξη της γυναίκας;
Εισβάλλει στη ζωή των ανθρώπων χωρίς να έχει τέτοια πρόθεση, αλλά την περιβάλουν αυτοί οι άνδρες από την ανάγκη της επικοινωνίας. Eίναι μια νέα κοπέλα με παιδιά, χωρισμένη και έρχεται να ενώσει τη μοναξιά της με τους μοναχικούς άνδρες του έργου. Είναι μια κοπέλα που φέρνει έναν άλλον αέρα ζωής και αυτό με συγκινεί στην παράσταση, στην οποία υποδύομαι τον πιο ευαίσθητο από τους δύο άνδρες. Αναπτύσσεται ένας έρωτας που δεν έχει ανταπόδοση. Μιλάμε για ερωτική προσμονή. Στο έργο υπάρχει τόσο η κωμωδία όσο και το δραματικό στοιχείο.

H μοναξιά αποτελεί μια από τις κύριες θεματικές ενότητες του έργου
Ακριβώς, όπως και η ανάγκη να φύγει κανείς από αυτή. Στην εποχή μας όλο και περισσότερο κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Το λίμπιντο όμως έχει ανάγκη να εκφραστεί, να ξεμυτίσει.

Οι άνθρωποι που για καιρό είναι εγκλωβισμένοι στη μοναξιά, πιστεύετε ότι είναι εύκολο να ενδώσουν στο παράλογο;
Ναι, γατί δημιουργούν ακραίες καταστάσεις και τους ενδιαφέρει η σχέση με κάτι ιδεατό. Έχουν ανάγκη να δημιουργήσουν έναν ιδεατό κόσμο.

Όσον αφορά στην παρουσίαση ελληνικών έργων στο σανίδι, θα μιλούσατε για αδρανείς συμπεριφορές;
Λείπει στις μέρες μας το ελληνικό έργο με ελληνικά θέματα. Ελληνικό θέατρο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ελληνικό έργο. Δεν θα ξεχάσω το «Τάβλι» και τη «Βέρα» του Δημήτρη Κεχαΐδη που είχα σκηνοθετήσει για το Θέατρο Τέχνης. Έχουμε πολύ καλούς συγγραφείς. Η τηλεόραση, όμως, άλλαξε τη ροή των πραγμάτων. Έτσι εγκαταλείφθηκε το ελληνικό έργο και πέσαμε στην περιπέτεια του ξένου.

Θα λέγατε ότι κάθε φορά που επιχειρούνται πειραματικές μέθοδοι προσέγγισης κλασικών έργων χάνεται το νόημα;
Στο μεταμοντέρνο θέατρο υπάρχουν ισχυρές επεμβάσεις που αλλοιώνουν το νόημα του έργου. Πολλές φορές βλέπουμε παραστάσεις που έχουν κάτι το αυθαίρετο.

Διατελέσατε διευθυντής του ΚΘΒΕ. Τι συγκρατείτε από τη θητεία σας στο Θέατρο;
Έξι χρόνια ήμουν διευθυντής στο ΚΘΒΕ. Ήταν φανερή η ανάγκη του κόσμου για θέατρο. Δεν είναι πολλές οι δουλειές που γίνονται στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποβαθμισμένο το θέατρο εκεί από την πολιτεία. Όλα τα περιφερειακά θέατρα πέθαναν. Το θέατρο, όμως, ανήκει σε όλο το λαό ως έννοια και πράξη. Νέοι άνθρωποι μπορούν να εμπνευστούν και να γίνουν συγγραφείς παρακολουθώντας θέατρο. Υπάρχει μια παραγωγική δύναμη πίσω από το θέατρο για τους ανθρώπους της περιφέρειας.

Αναφερόμενος στον «θάνατο των περιφερειακών θεάτρων», πόσο θα λέγατε ότι έχει αλλοιωθεί η έννοια του πολιτισμού στις μέρες μας;
Δεν υπήρξε ποτέ πολιτισμός στην Ελλάδα, εκτός από την αρχαία εποχή. Ελάχιστα πράγματα γίνονταν από κάποιους σημαντικούς ανθρώπους που σεβόμαστε και θαυμάζουμε Πόσοι όμως έχουν δει την Κοτοπούλη ή τον Μινωτή; Το θέατρο έχει μια εθνική αποστολή, αυτό όμως έχει χαθεί. Λείπει σήμερα η αγάπη γι’αυτό που κάνουμε. Η Ελλάδα περνά μια μεγάλη κρίση που βαθαίνει. Βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας απέναντι στο κράτος και το κράτος μάς απομυζά.

Στην περίοδο αυτή της ύφεσης πώς επιβιώνετε;
Προσπαθώ να επιβιώσω σεμνά και ταπεινά, όπως πάντα. Η κρίση όμως αυτή έφερε τα πάνω κάτω. Ο λαός είναι ένα παιδί που αν το θρέψεις καλά είναι ευχαριστημένο, εάν όμως δεν το θρέψεις καλά θα σου ζητήσει κάτι άλλο και είσαι υποχρεωμένος να το φροντίσεις.

Από το παρελθόν κρατάμε μόνο τα θετικά χωρίς να στεκόμαστε με κριτική ματιά απέναντί του;
Φταίει η αμορφωσιά που ηθελημένα υπήρξε και υπάρχει. Τα πράγματα δεν ανήκουν στο στομάχι, αλλά στο μυαλό. Ο Έλληνας ήταν όμως ενεργό στοιχείο της κοινωνίας και τώρα υπάρχει αδράνεια. Μου θυμίζει όλο αυτό τους «Μοιραίους» του Βάρναλη. Αντίδραση δεν σημαίνει, ωστόσο, να καίω την Αθήνα. Αυτό δημιουργεί εμφυλιακές καταστάσεις. Είμαι παιδί της Κατοχής, τα έχω βιώσει όλα αυτά.

Σύγχυση και παραπλάνηση παρατηρείτε να έχει δημιουργηθεί γύρω από την έννοια της Αριστεράς;
Ποιας Αριστεράς; Για ποια Αριστερά μιλάμε; Δεν την βλέπω εγώ. Και ποιας Δεξιάς; Oι άνθρωποι παλεύουν και με τα δύο χέρια. Εγώ είμαι αριστερόχειρας, αλλά χρησιμοποιώ και τα δύο μου χέρια. Γιατί μιλάμε για δεξί και αριστερό; Η εξουσία πρέπει να είναι υπεύθυνη στις αποφάσεις της. Μιλάμε για μια μεγάλη και κουραστική ευθύνη. Σημασία έχει με ποιους συμπορεύεσαι. Δεν γίνεται να εκθέτει ο ένας τον άλλον.

entertainment.in.gr

Headlines