Βαγγέλης Γερμανός: Το παρατσούκλι μου φέρνει αρνητικούς συνειρμούς

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Τις Παρασκευές του Νοεμβρίου, ο τραβαδούρος Βαγγέλης Γερμανός μοιράζεται τη σκηνή της «Σφίγγας» με την Ελένη Δήμου, σε «μια παράσταση με concept», όπως αναφέρει σχετικά, στη συνέντευξή στο in.gr και συπληρώνει: «μπλέξαμε τα τραγούδια μας (και όχι μόνο) μεταξύ τους, τα τραγουδάμε παρέα κι ανάμεσά τους κουβεντιάζουμε για ό,τι μας συναρπάζει και μας πληγώνει».
Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Tα μαθηματικά και η μουσική είναι δυο από τις μεγάλες αγάπες σας. Ποιος είναι ο κοινός τους παρανομαστής για τον Βαγγέλη Γερμανό;
«Η ανθρώπινη σκέψη. Κι οι γάτες «σκέφτονται», με τον τρόπο τους, είμαι σίγουρος. Απλά, δεν έχουν ανάγκη τα μαθηματικά μας. Όσο για τη μουσική, μπορούμε να διδαχτούμε από αυτές. Οι «νότες» τους, καμία φορά, είναι απείρως ωραιότερες από τις δικές μας, τραγουδιστών και τραγουδιστριών. Ο κοινός παρανομαστής της μουσικής και των μαθηματικών είναι το δρομολόγιο που κάνεις με το νου σου, για να πας από το ένα στο άλλο».

Σε μια δήλωσή σας έχετε πει ότι η μουσική είναι η Τέχνη του χρόνου. Έχει σημασία -και διδακτική ενδεχομένως- ο χρόνος για εσάς;
«Η μουσική, για όσο ακούγεται, ορίζει τον χρόνο. Ο χρόνος, στο σύνολό του, είναι στατικός. Με τη μουσική τού δίνουμε ό,τι κίνηση θέλουμε.
»Ο χρόνος των τραγουδιών έχει τεράστια σημασία για μένα. Είναι η βασική μου δραστηριότητα, η «δουλειά» μου.
»Κι ο άλλος ο χρόνος, ο αντικειμενικός, ο ιστορικός, αυτός που μετράνε τα ρολόγια μας έχει τη σημασία του. Και είναι, κυρίως, διδακτική. Επειδή η ζωή μας πάνω στη γη είναι πεπερασμένη, μας διδάσκει να αυτοπραγματωθούμε μέσα στα (ιστορικά) χρονικά της πλαίσια. Εν ολίγοις, δεύτερη ζωή δεν έχει».

Τι επιχειρείτε να διατυπώνετε μέσω της μουσικής σας;
«Δεν επιχειρώ να διατυπώσω κάτι. Το γράψιμο είναι μια αυθαίρετη, καμιά φορά και τυχαία, επιλογή από το μουσικό και ποιητικό σύμπαν. Το ενδιαφέρον στην όποια σύνθεση, μουσική ή μη, είναι να αντανακλάται η λεπτομέρεια στο σύνολο και αντίστροφα. Κάθε τραγούδι οφείλει να χωράει όλη τη μουσική, όπως ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπορεί να χωρέσει το άπειρο».

Εκτός από τα μαθηματικά και τη μουσική, κάποια στιγμή «φλερτάρατε» και με την υποκριτική. Τι γεύση σας άφησε;
«Γλυκόπικρη. Σαν το περγαμόντο».

Στις μέρες μας πολλοί καλλιτέχνες καταπιάνονται με διαφορετικό είδος Τέχνης από εκείνο που τους έχουμε συνηθίσει ή ακόμα και με την παρουσίαση. Σας βρίσκει σύμφωνο;
«Μια είναι η Τέχνη. Η τέχνη της ζωής. Εδώ εντάσσονται όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Υπάρχουν τεχνίτες. Σημασία έχει το «πως» την ασκείς. Αν κάνεις καλά τη δουλειά σου (εκτός από «δουλειές» τύπου δήμιος, επαγγελματίας φαντάρος, επενδυτής… όλες τις δουλειές, τέλος πάντων, που κάποιος πρέπει να χάσει για να κερδίσεις εσύ), είσαι οk. Αν όχι, άλλαξε δουλειά γρήγορα. Βρες αυτήν που κάνεις καλά».

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου ετοιμάζονται αρκετά μουσικά talent shows. Σε ένα από αυτά τραγουδιστές όπως ο Πάνος Μουζουράκης και ο Κωστής Μαραβέγιας σε ρόλο κριτή, αποτελούν έκπληξη. Ποια η γνώμη σας για τα προγράμματα αυτά (θυμόμαστε την παρουσία σας στο Music School) και αν σας γινόταν η πρόταση θα συμμετείχατε;
«Το Μusic School ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, λόγω των παιδιών. Από τα παιδιά μαθαίνεις να είσαι φυσικός, αυθόρμητος, άμεσος, ελεύθερος κι αστείος.
»Είναι μεγάλη βλακεία να πιστεύουμε πως τα παιδιά, όσο ταλαντούχα κι αν είναι, θα γίνουν οπωσδήποτε τραγουδιστάδες. Αυτό θα το αποφασίσουν μόνα τους, αργότερα.
»Όσο για τα talent shows με εφήβους ή μεγαλύτερους, αυτοί έχουν ήδη αποφασίσει ότι είναι τραγουδιστές. Ό,τι κι αν τους πεις, είναι «ταμένοι». Το πολύ-πολύ να βγάλουν σκάρτους τους κριτές, αν τους «κόψουν». Όσο πιο μεγάλοι οι διαγωνιζόμενοι, τόσο πιο μεγάλη η «δοκιμασία» για τους κριτές. Άσε που δεν πιστεύω σε πρωτιές και δευτεριές. Για μένα, η θέση του πρώτου είναι πίσω από τον τελευταίο».

Eνώ υπάρχουν σωστές και αξιόλογες φωνές που συμμετέχουν σε αυτά, γιατί -στην πορεία-
ελάχιστοι παρουσιάζουν έργο;
«Γιατί ο τραγουδιστής χρειάζεται τραγούδι. Η (καταναλωτική) κοινωνία μας έχει πειστεί πως πρέπει συνεχώς να καταναλώνει νέα τραγούδια και τραγουδιστές. Κι όταν η «παραγωγή» τραγουδιών και τραγουδιστών αυξάνεται, μοιραία πέφτει η ποιότητα, όπως γίνεται με όλα τα ανθρώπινα. Έτσι, οι πιο πολλοί από τους συμμετέχοντες σε αυτά τα shows δεν έχουν ρεπερτόριο. Συνήθως τραγουδάνε διάφορα αμερικάνικα. Έχετε ακούσει Αμερικάνο να τραγουδάει ελληνικά; Κάπως έτσι.
»Το τραγούδι δεν είναι μονάχα νότες ή καλή χροιά. Είναι το απόσταγμα του «είναι» μας, ό,τι καλύτερο μπορούμε να αφήσουμε κληρονομιά πίσω μας. Ωριμάζει κανείς με τον καιρό. Ας μην βιαζόμαστε. Και οι σωστές και αξιόλογες φωνές, θα ωριμάσουν κι αυτές και θα γίνουν πραγματικές. Εξάλλου, το τραγούδι δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Πρέπει να το «καταπιείς» για να το επικοινωνήσεις».

Ζωή με άξονα τον αυτοσχεδιασμό και τη γοητεία του απρόβλεπτου ή με σωστό προγραμματισμό και κανόνες;
«Αυτά τα δυο είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Το ένα χωρίς το άλλο δεν υφίσταται. Το όποιο πρόγραμμα, καταντάει βαρετό χωρίς τη γοητεία του απρόβλεπτου, χωρίς αυτοσχεδιασμό. Από την άλλη μεριά κι ο αυτοσχεδιασμός έχει τους κανόνες του και πολύ αυστηρούς μάλιστα. Η ελευθερία δεν είναι νοητή χωρίς την αγάπη».

Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση που ενδεχομένως να έχει υπάρξει γύρω από την καριέρα σας και το… όνομά σας;
«Το ψευδώνυμό μου (Γερμανός), φυσικά. Το παρατσούκλι αυτό μου το κολλήσανε από παιδί, λόγω χρωμάτων (σ.σ. Το πραγματικό του επώνυμο είναι Γεωργουλόπουλος). Ακούγοντάς το, οι συνειρμοί είναι μάλλον αρνητικοί, για εμάς εδώ, που υποφέραμε στην κατοχή. Όμως πάει ωραία με το μικρό μου όνομα (Βαγγέλης). Σαν να συμπληρώνονται κάπως. Το ένα έχει «λάμδα», το άλλο «ρω». Είμαι υπέρ των υγρών συμφώνων».

Είστε ευχαριστημένος με όσα έχετε σήμερα;
«Δεν έχω παράπονο. Πιο πολύ στενοχωριέμαι για αυτούς τους ανθρώπους στα φανάρια, για τους «χωρίς τη θέλησή τους» απόκληρους, παρά για τις μικροαναποδιές που συναντώ καθημερινά. Το γράψιμο των τραγουδιών απαιτεί να μπαίνεις στη θέση του άλλου».

Αν υποθέσουμε ότι κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό σας το πρωί δεν σας αρέσει αυτό που βλέπετε, τι απαιτείτε από τον εαυτό σας να κάνει;
«Τραγουδάω αμέσως εκείνο το τραγουδάκι που λέει: Μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά… Και σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό».

Αρκεί μια μουσική παράσταση, μια πολιτιστική εκδήλωση γενικότερα, να βοηθήσει τον ταλαιπωρημένο έλληνα πολίτη;
«Μπορεί να τον παρηγορήσει, να τον βοηθήσει να βρει το ουσιώδες, να του δώσει κατευθύνσεις, αν γυρεύει κάτι τέτοιο. Σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί. Χρειάζεται τον καθρέφτη της τέχνης. Χρειάζεται το τραγούδι, όπως το φαγητό και τα ρούχα του».

Τι γνώμη έχετε σχηματίσει για το έργο που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα η σημερινή κυβέρνηση;
«Ψηφίζουμε αυτούς που πιστεύουμε αποτελεσματικότερους να ρυθμίσουν το συντονισμό που απαιτείται για την καλή κοινωνική λειτουργία. Μια κυβέρνηση δεν είναι ποτέ τέλεια και, συνεπώς, ούτε κι αυτή. Η διακυβέρνηση μοιάζει με αγώνα δρόμου μεγάλων αποστάσεων, αντοχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως νεανίας, ξεκίνησε με φόρα, στην πορεία όμως έκανε αρκετά μπρος-πίσω. Έχω την αίσθηση ότι ακόμα προσπαθεί να βρει το βήμα του. Εύχομαι να μη μείνουμε στο «αρκεί η προσπάθεια»».

«Ζευγάρι» με την Ελένη Δήμου πάνω στη σκηνή της «Σφίγγας». Μιλήστε μας για αυτήν τη μουσική συνάντηση, καθώς και όσα νέα έρχονται -ενδεχομένως- για εσάς.
«Είναι μια παράσταση με concept (για να το πω στα ελληνικά!). Μπλέξαμε τα τραγούδια μας (και όχι μόνο) μεταξύ τους, τα τραγουδάμε παρέα κι ανάμεσά τους κουβεντιάζουμε για ό,τι μας συναρπάζει και μας πληγώνει».

Πληροφορίες
Παραστάσεις: Παρασκευή 4, 11, 18 και 25 Νοεμβρίου
Σφίγγα, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, (είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845
Ώρα έναρξης: 22.30
Τιμή εισόδου στο μπαρ: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί

entertainment.in.gr