Συνδυαστική αγωγή βελτιώνει την επιβίωση ασθενών με υποτροπιάζον πολλαπλό μυέλωμα

Ο συνδυασμός Καρφιλζομίμπη-Λεναλιδομίδη-Δεξαμεθαζόνη μείωσε τον κίνδυνο θανάτου κατά 21% έναντι του συνδυασμού Λεναλιδομίδη-Δεξαμεθαζόνη, των ασθενών με υποτροπιάζον πολλαπλό μυέλωμα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα από την τελική ανάλυση της δοκιμής Φάσης ΙΙΙ ASPIRE.

Οι ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με βάση την Καρφιλζομίμπη παρουσίασαν 7,9 μήνες μεγαλύτερη επιβίωση σε σύγκριση με τους ασθενείς που έλαβαν μόνο Λεναλιδομίδη-Δεξαμεθαζόνη. Τα θεραπευτικά σχήματα με βάση την Καρφιλζομίμπη είναι τα πρώτα και μοναδικά, από τα νεότερα σχήματα, που τεκμηριώνουν μια βελτιωμένη συνολική επιβίωση – δύο μελέτες Φάσης ΙΙΙ – έναντι των καθιερωμένων θεραπειών.

Το πρωτεάσωμα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην κυτταρική λειτουργία και ανάπτυξη μέσω της αποδόμησης των πρωτεϊνών που έχουν υποστεί βλάβη ή δεν είναι πλέον απαραίτητες. Η καρφιλζομίμπη έχει αναδειχθεί ότι παρεμποδίζει τη δράση του πρωτεασώματος, οδηγώντας σε υπερβολική συσσώρευση πρωτεϊνών στο εσωτερικό των κυττάρων. Η καρφιλζομίμπη μπορεί να προκαλέσει κυτταρικό θάνατο σε κάποια κύτταρα, ιδιαίτερα δε στα μυελωματικά κύτταρα που είναι πιο πιθανό να περιέχουν υψηλότερη ποσότητα μη φυσιολογικών πρωτεϊνών. Η καρφιλζομίμπη σε συνδυασμό είτε με λεναλιδομίδη-δεξαμεθαζόνη ή μόνο με δεξαμεθαζόνη ενδείκνυται για τη θεραπεία ενηλίκων ασθενών με πολλαπλό μυέλωμα, οι οποίοι έχουν λάβει τουλάχιστον μία προηγούμενη θεραπεία.

Το πολλαπλό μυέλωμα είναι μια αιματολογική κακοήθεια, ανίατης μορφής που χαρακτηρίζεται από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο υφέσεων και υποτροπών. Είναι μία σπάνια και πολύ επιθετική νόσος που αντιστοιχεί στο 1% περίπου όλων των περιστατικών καρκίνου. Στις ΗΠΑ, σχεδόν 95.000 άνθρωποι ζουν με πολλαπλό μυέλωμα, είτε ενεργό είτε σε ύφεση. Περίπου 30.330 Αμερικανοί διαγιγνώσκονται με πολλαπλό μυέλωμα κάθε έτος και 12.650 θάνατοι ασθενών αναφέρονται σε ετήσια βάση.

Η διεθνής, τυχαιοποιημένη μελέτη φάσης 3 ASPIRE (CArfilzomib, Lenalidomide, and DexamethaSone versus Lenalidomide and Dexamethasone for the treatment of PatIents with Relapsed Multiple) αξιολόγησε τη θεραπεία με καρφιλζομίμπη, λεναλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη έναντι του συνδυασμού λεναλιδομίδη-δεξαμεθαζόνη, σε ασθενείς με υποτροπιάζον πολλαπλό μυέλωμα που έχουν λάβει από μία έως τρείς προηγούμενες θεραπείες. Το κύριο καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν η επιβίωση χωρίς εξέλιξη της νόσου (PFS), η οποία ορίζεται ως το διάστημα από την έναρξη της θεραπείας έως την εξέλιξη της νόσου ή τον θάνατο.

Τα δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία περιλάμβαναν τη συνολική επιβίωση (OS), το ποσοστό της συνολικής ανταπόκρισης (overall response rate: ORR), τη διάρκεια της ανταπόκρισης (duration of response: DOR), το ποσοστό ελέγχου της νόσου, τη σχετιζόμενη με την υγεία ποιότητα ζωής (health-related quality of life: HR-QoL) και την ασφάλεια.

Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν είτε σε θεραπεία με καρφιλζομίμπη (20 mg/m2 τις ημέρες 1 και 2 του πρώτου κύκλου, αυξανόμενη σε 27 mg/m2 τις ημέρες 8, 9, 15 και 16 του ίδιου κύκλου, και συνεχίζοντας τις ημέρες 1, 2, 8, 9, 15 και 16 στους επόμενους κύκλους) σε συνδυασμό με λεναλιδομίδη (25 mg ημερησίως για 21 ημέρες σε κύκλους 28 ημερών) και χαμηλής-δόσης δεξαμεθαζόνη (40 mg εβδομαδιαίως σε κύκλους 28 ημερών), είτε σε θεραπεία μόνο με το συνδυασμό λεναλιδομίδη-δεξαμεθαζόνη. Στη μελέτη τυχαιοποιήθηκαν 792 ασθενείς από τη Β. Αμερική, την Ευρώπη και το Ισραήλ.

«Για τους ασθενείς με πολλαπλό μυέλωμα, η πρώτη υποτροπή είναι συνήθως η πλέον κρίσιμη», εξηγεί ο Ντέιβιντ Σιεγκελ, M.D., Ph.D., επικεφαλής του τμήματος Πολλαπλού Μυελώματος του Αντικαρκινικού Κέντρου «John Theurer» στο Νιου Τζέρσεϊ και ερευνητής της ASPIRE. «Τα συγκεκριμένα αποτελέσματα τεκμηριώνουν ξεκάθαρα ότι η προσθήκη της καρφιλζομίμπης στο συνδυασμό λεναλιδομίδη-δεξαμεθαζόνη για 18 κύκλους πρόσφερε στους ασθενείς σημαντικά αυξημένη πιθανότητα να επιβιώσουν, στη φάση της υποτροπής. Στη βάση αυτών των αποτελεσμάτων, το εν λόγω σχήμα με καρφιλζομίμπη θα πρέπει να θεωρείται η νέα καθιερωμένη θεραπεία (standard of care: SOC)», συμπληρώνει.

Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες (με συχνότητα εμφάνισης μεγαλύτερη ή ίση του 20%) στο σκέλος της καρφιλζομίμπης ήταν: διάρροια, αναιμία, ουδετεροπενία, κόπωση, λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, πυρεξία, βήχας, υποκαλιαιμία, θρομβοκυτταροπενία, μυϊκοί σπασμοί, πνευμονία, ρινοφαρυγγίτιδα, ναυτία, δυσκοιλιότητα, αϋπνία και βρογχίτιδα.

Πρόσφατα ανακοινώθηκαν και τα αποτελέσματα της συνολικής επιβίωσης από τη συγκριτική μελέτη ENDEAVOR (Φάση ΙΙΙ), η οποία κατέδειξε ότι η καρφιλζομίμπη (δόση 56 mg/m2) σε συνδυασμό με τη δεξαμεθαζόνη μείωσε τον κίνδυνο θανάτου κατά 21% σε σχέση με το συνδυασμό βορτεζομίμπη-δεξαμεθαζόνη (Vd). Οι ασθενείς που έλαβαν καρφιλζομίμπη έζησαν κατά 7,6 μήνες περισσότερο από εκείνους που έλαβαν βορτεζομίμπη (διάμεση OS: 47,6 μήνες για το συνδυασμό Kd έναντι 40,0 μηνών για το συνδυασμό Vd, HR = 0,79, 95% CI: 0,65 – 0,96).

health.in.gr