O Γιάννης Σκουρλέτης μιλάει στο in.gr για τη συνάντηση Λαπαθιώτη-Ιωάννου

Το πρώτο εθνικό πορτραίτο της bijoux de kant, μετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων της προηγούμενης χρονιάς και έχοντας κερδίσει το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα Queer Theatre Awards 2017 (Αντώνης Γκρίτσης), επιστρέφει στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Η συνάντηση του καταραμένου ρομαντικού ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τον μοναχικό εκπρόσωπο της μεταπολεμικής αστικής ηθογραφίας Γιώργο Ιωάννου γίνεται μέσα από τον εξαιρετικά ταλαντούχο Αντώνη Γκρίτση.

Ο ηθοποιός μεταφέρει με ευαισθησία στη σκηνή την υπαρξιακή μοναγιά του απόκληρου και του κοινωνικά αποκλεισμένου.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης, σκηνοθέτης της παράστασης, μας μίλησε για του δύο ήρωες, το σήμερα αλλά και για δάκρυα που συνιστούν λύτρωση.

Τι πραγματεύεται το έργο;
Στο έργο ο Γιώργος Ιωάννου συναντά τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη ,όχι με όρους ρεαλισμού όμως. Ας πούμε ότι τους φέρνει σε χρονική ταυτοχρονία η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου…

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Δεν ξέρω αν θεωρείται προβληματισμός η μοναξιά, η αποξένωση, η πίκρα, το ανεκπλήρωτο της ερωτικής επιθυμίας…όλα αυτά πάντως συνιστούν τον μόνιμο προβληματισμό της bijoux de kant.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;
Η παράσταση βασίζεται σ’ ένα κείμενο του Ιωάννου με τίτλο ‘’Ο γείτονάς μου ο Ναπολέων Λαπαθιώτης’’. Ο Ιωάννου όταν ήρθε στην Αθήνα έμεινε σ’ ένα σπίτι πολύ κοντά στο πατρικό του Λαπαθιώτη, θα μπορούσαν να ήταν γείτονες. Το θέατρο καταργώντας το χωροχρόνο τους φέρνει μαζί, μέσα από το σώμα-ηχείο του Αντώνη Γκρίτση.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Όλο σήμερα είναι…Τίποτε δεν άλλαξε. Οι άνθρωποι τρώγονται από έρωτα και μοναξιά.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Ας πούμε ότι θέλω να δακρύσουν μ’ αυτό το δάκρυ που συνιστά λύτρωση.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Όταν ο Αντώνης στολίζει με τριανταφυλλάκια τις φωτογραφίες νεαρών αγοριών του Θάνου Βελούδιου. Είναι σα ν’ ανάβει καντηλάκι…

Νατάσα Μαστοράκου

in.gr