Βισκόντι: Ο τελευταίος θρηνωδός μιας αριστοκρατικής γενιάς

Κυκλοφόρησε η μονογραφία της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου «Λουκίνο Βισκόντι. Ο Κόμης του Μιλάνου», μέσα στην οποία 14 έλληνες κριτικοί προσεγγίζουν το έργο του κορυφαίου ιταλού σκηνοθέτη.

Όπως αναφέρει Το Βήμα, στο εισαγωγικό κείμενο της μονογραφίας «Λουκίνο Βισκόντι. Ο Κόμης του Μιλάνου» (εκδόσεις Βακχικόν), ο δημοσιογράφος-κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, ο οποίος προσφάτως διοργάνωσε αφιέρωμα στον ιταλό δημιουργό στο πλαίσιο του 30ού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, γράφει μεταξύ άλλων: «Μαρξιστής; Αριστοκράτης; Νεορεαλιστής; Στυλίστας; Ποιος αλήθεια ορισμός θα ταίριαζε καλύτερα για τον Λουκίνο Βισκόντι;»

Για τον κριτικό, που στο ίδιο βιβλίο αναλύει τον «Γατόπαρδο» (1963) του Βισκόντι, κάθε ορισμός περιγράφει και μια πλευρά του «εκπληκτικού, ανεξιχνίαστου ακόμη, μέχρι σε έναν βαθμό, ταλέντου του». Αυτές τις πλευρές εξάλλου ο κ. Μικελίδης ελπίζει ότι φώτισε το αφιέρωμα στο έργο του Βισκόντι στο Πανόραμα.

Τα κείμενα του βιβλίου είναι 16 και οι σελίδες που τα καλύπτουν δεν ξεπερνούν τις 50. Μέσα σε αυτόν το σχετικά μικρό χώρο, 14 έλληνες κριτικοί κινηματογράφου διαφορετικής γενιάς, ηλικίας και ματιάς γράφουν (ο καθένας από μία) για τις ισάριθμες μεγάλου μήκους ταινίες του Κόκκινου Κόμη, ή Κόμη του Μιλάνου, όπως ήταν τα υποκοριστικά του ιταλού δημιουργού. Του καλλιτέχνη που έμελλε να είναι «ο τελευταίος θρηνωδός της αριστοκρατικής γενιάς του», όπως εύστοχα επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας στο κείμενο «Λουκίνο Βισκόντι του Μοντρόνε, Κόμης του Λονάτε Πότσολο» (ο ίδιος κριτικός ανέλαβε το «Η γη τρέμει», 1948, του Βισκόντι).

in.gr