Πολλά κοντινά πλάνα. Πρόσωπα παιδιών. Χαμόγελα πλατιά. Μάτια ποτισμένα με δάκρυα. Βλέμματα ευγνωμοσύνης και πάλι πολλά χαμόγελα που απαλύνουν τον πόνο και κάνουν το αίμα στη πληγή να σταματήσει να ρέει…Και ένας ορθόδοξος ιερέας, μαύρος σαν τα παιδιά με το λόγο του Θεού κοντά τους.

Το ντοκιμαντέρ «Κανάνγκα», του Παύλου Τριποδάκη, μας μετέφερε σε ένα κόσμο σκληρό, στις ζωές των παιδιών που δίνουν μέρα και νύχτα αγώνα επιβίωσης, με τη βοήθεια της ορθόδοξης εκκλησίας. «Ήθελα να μιλήσω μέσω των εικόνων για ανάσταση ζωής: για Αγάπη, Θυσία, Πόνο, Πίστη, Χαρά, Ελπίδα, Δύναμη, Υπομονή και Αξιοπρέπεια», λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, ο τριανταπεντάχρονος σκηνοθέτης, δημιουργός του ντοκιμαντέρ, Παύλος Τριποδάκης.

Ο τίτλος της ταινίας είναι μια λέξη άγνωστη στους Ευρωπαίους θεατές, αλλά είναι το όνομα της πόλης όπου γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. «Ενός τόπου που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης λόγω εμφυλίων πολέμων, ακραίου υπερπληθωρισμού, φτώχειας και πολιτικής αστάθειας» , εξηγεί ο σκηνοθέτης.

Το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο στα παιδιά της Αφρικής, και ειδικότερα του Κονγκό. Αυτά είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας. «Μέσα από τις ιστορίες των παιδιών δείχνω την εικόνα όλης της θλιβερής κατάστασης που βιώνουν οι κάτοικοι της περιοχής…», σημειώνειο κ. Τριποδάκης, που μεγάλωσε στην οικογένεια πιστών ορθόδοξων γονιών, αλλά στην εφηβεία «επαναστάτησε», αρνήθηκε την ύπαρξη του θεού.

«Πίστευα πως μου περιορίζει την ελευθερία, μέχρι που συνέβησαν κάποια γεγονότα στη ζωή μου, που μου απέδειξαν, ότι την πράγματική ελευθερία αποκτάει κάνεις αφού έχει «σύμμαχο» τον ίδιο το Θεό», τονίζει.

Προσπάθησε με την κάμερα να περπατήσει το «δρόμο του χρυσού».

«Για μένα ο χρυσός είναι τα παιδιά αυτής της χώρας. Οι μοίρες των ανθρώπων σε μια άλλη ήπειρο, στο Κονγκό είναι τραγικές. Τι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί, εκεί που δεν υπάρχουν τα απαραίτητα αγαθά: νερό, τροφή, παιδεία; Κι΄ όμως οι ήρωες μου δείχνουν τη μεγάλη θέληση για μάθηση, βλέπουν μπροστά, δεν απογοητεύονται και δεν έχουν καμιά κατάθλιψη», λέει ο Παύλος Τριποδάκης.

Επιστρέφοντας στο τίτλο του ντοκιμαντέρ, μας εξηγεί, ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1960 η Κανάνγκα αποτελούσε πηγή ασύλληπτης εκμετάλλευσης του φυσικού της πλούτου από το δυτικό κόσμο, κυρίως χρυσού, διαμαντιών, ελεφαντόδοντου και καουτσούκ, αλλά και φρικιαστικών θηριωδιών, που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο των κατοίκων, σε ποσοστό άνω του 50% του συνολικού πληθυσμού.

«Αυτήν την εποχή, το 1970, ένας Έλληνας Ορθόδοξος ιερέας, ο πάτερ Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, έφτασε στην Κανάνγκα ύστερα από πρόσκληση των κατοίκων της πόλης μαζί με την αδερφή του Όλγα Παπασαραντόπουλου, χωρίς καμία άλλη βοήθεια προσέφερε όλο του τον εαυτό στην τοπική κοινωνία. Όμως, τρεις μόλις μήνες μετά ο π. Χρυσόστομος πέθανε στο νοσοκομείο της πόλης.

Τίποτα, ωστόσο, δεν πήγε χαμένο. Το έργο του συνεχίστηκε. Σε μια χώρα που αδυνατεί να προσφέρει δημόσια εκπαίδευση και δημόσια υγεία, κτίστηκαν δωρεάν σχολεία όλων των βαθμίδων και νοσοκομεία, τα οποία προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Σε μια περιοχή ταραγμένη ο Παύλος Τριποδάκης κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο

«Εκμεταλλεύτηκα μια μικρή και εύθραυστη εκεχειρία, κατά τη διάρκεια της οποίας πρόλαβα οριακά να πραγματοποιήσω τα γυρίσματα το 2016», υπογραμμίζει και προσθέτει: «είχα να αντιμετωπίσω πολλούς περιορισμούς στις κινήσεις μου, στις τοποθεσίες που μπορούσα να επισκεφτώ αλλά και στα θέματα τα οποία τόσο εγώ όσο και οι ντόπιοι μπορούσαν να αγγίξουν, καθώς το παραμικρό «λάθος» θα μπορούσε να διαταράξει τις λεπτές ισορροπίες και να οδηγήσει στο θάνατο πολλών αθώων».

Λίγες μέρες πριν Πάσχα και συγκεκριμένα αύριο Πέμπτη 29 Μαρτίου, στις 19:30, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στον ιστορικό κινηματογράφο «Αλκυονίς» η πρεμιέρα της ταινίας, «Κανάνγκα».

in.gr

Headlines