Ένα άρθρο για τον Γιώργο από το Μορφοβούνι γραμμένο… εκ των προτέρων

Στις 14 Φεβρουαρίου 2018, σε ανύποπτη χρονική στιγμή και εκτός του πλαισίου της τότε επικαιρότητας, προέβην στη δημοσίευση ενός άρθρου που έφερε τον τίτλο «Ο δρόμος του καθήκοντος» και αφορούσε έναν πεσόντα πριν από 26 χρόνια αξιωματικό της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, τον Νικόλαο Σιαλμά.

Στο εν λόγω άρθρο αναφέρονταν τα εξής:

«Στις 18 Ιουνίου 1992, λίγα λεπτά μετά τις 9 το πρωί, ο ΥΠΣΓΟΣ (Ι) της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας Νικόλαος Σιαλμάς, χειριστής ενός αεροσκάφους Mirage F.1CG,  έπεσε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, ενόσω υπερασπιζόταν τον εθνικό εναέριο χώρο, στα νερά του Αιγαίου, στη θαλάσσια περιοχή νοτίως του Αγίου Ευστρατίου.

Το όνομα του Σιαλμά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αλλά και του γεωγραφικού χώρου που καταλαμβάνει η Ελλάδα, καθώς το νότιο άκρο του Αγίου Ευστρατίου, το ακρωτήρι που ονομαζόταν παλαιότερα Τρυπητή, φέρει επισήμως την ονομασία του πεσόντος υποσμηναγού.

Περίοπτη θέση στο ακρωτήρι έχει το μνημείο της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Η σπαρτιατική ασπίδα μαζί με ένα δόρυ (ο θυρεός της 342 Μοίρας Παντός Καιρού, στην οποία ανήκε ο Σιαλμάς) και την κεφαλαιογράμματη επιγραφή ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ αγγίζει την καρδιά και φανερώνει τον παραγνωρισμένο από τους περισσότερους δρόμο του καθήκοντος.

Αυτόν ακριβώς το δρόμο ακολούθησαν λίγα χρόνια αργότερα οι Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης στα Ίμια, ο Ηλιάκης στην Κάρπαθο. Αυτόν ακριβώς το δρόμο ακολουθούν καθημερινά, στη συντριπτική πλειονότητά τους, τα στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, που δηλώνουν με ταπεινοφροσύνη ότι δεν είναι ήρωες, αλλά απλώς άνθρωποι του καθήκοντος.

Τον ίδιο δρόμο, το δρόμο του καθήκοντος, οφείλουν, εκ της θέσεώς τους, να ακολουθούν η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας, όταν καλούνται να διαχειριστούν κρίσιμα ζητήματα, που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας. Οι νοούντες νοείτωσαν…»

Το άρθρο αυτό, νομίζω δε θα διαφωνήσετε, θα μπορούσε να είχε γραφεί και για το σμηναγό της Πολεμικής Αεροπορίας που έφυγε μόλις χθες από τη ζωή. Οι μόνες διαφορές θα εντοπίζονταν στην πρώτη παράγραφο:

«Στις 12 Απριλίου 2018, λίγα λεπτά μετά τις 12 το πρωί, ο ΣΓΟΣ (Ι) της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας Γεώργιος Μπαλταδώρος, χειριστής ενός αεροσκάφους Mirage 2000-5,  έπεσε κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, ενόσω υπερασπιζόταν τον εθνικό εναέριο χώρο, στα νερά του Αιγαίου, στη θαλάσσια περιοχή βορειοανατολικά της Σκύρου».

Κατά τα άλλα, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο Γιώργος από το Μορφοβούνι της Καρδίτσας, τη γενέτειρα του Νικολάου Πλαστήρα, δε θεωρούσε εαυτόν ήρωα, όπως πλειστάκις ακούσαμε και διαβάσαμε χθες, αλλά απλώς έναν άνθρωπο που επιτελούσε το καθήκον του με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, τιμώντας την ιστορία της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και την ελληνική πολιτεία, που επί σειράν ετών τον μόρφωσε, τον εκπαίδευσε και τον εμπιστεύτηκε.

Μόλις περάσει το τριήμερο πένθος στις Ένοπλες Δυνάμεις και κυριαρχήσουν άλλα θέματα στην επικαιρότητα, η οικογένεια του Γιώργου, οι συγγενείς του, οι στενοί του φίλοι, οι εν όπλοις αδελφοί του θα μείνουν και πάλι μόνοι τους, στην αφάνεια, υποχρεωμένοι να σηκώσουν το αβάσταχτο φορτίο της απώλειας του αγαπημένου τους.

Χρέος λοιπόν των πάσης φύσεως αρμοδίων είναι να μην περιορίζονται σε κούφια λόγια και πομπώδεις δηλώσεις, αλλά να βρίσκονται πραγματικά δίπλα στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς και στις οικογένειες όσων εξ αυτών έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος.