Η μόνη «καθαρή έξοδος»

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μία κατάσταση που θυμίζει πολύ τα τέλη του 2014. Μπροστά της υπάρχει η δυνατότητα να βγει από τον «στενό κορσέ» των μνημονιακών πολιτικών και να ανακτήσει μέρος της κανονικότητάς της. Τότε, όπως και σήμερα, όμως, η δυνατότητα αυτή κινδυνεύει να πέσει θύμα της ακραίας πόλωσης που δυστυχώς τροφοδοτείται από τον ΣΥΡΙΖΑ – τότε αντιπολίτευση, τώρα κυβέρνηση…

Το σύντομο τούτο κείμενο δεν έχει διάθεση αντιπολιτευτικού χαρακτήρα – ας αναλάβουν τις σχετικές πρωτοβουλίες άλλοι. Εδώ θα αναφερθούμε σε λάθη που επαναλαμβάνονται από όλες τις κυβερνήσεις.

Το στοίχημα, τόσο του 2014, όσο και το σημερινό, θα πρέπει να είναι μία «ασφαλής έξοδος» σε συνθήκες ομαλότητας, τόσο οικονομικής όσο και πολιτικής. Η δημοσιονομική προσαρμογή, παρά τα γραφόμενα, δεν συνιστά επαρκή προϋπόθεση επιστροφής στην κανονικότητα και στην ουσιαστική εθνική κυριαρχία.

Είναι ξεκάθαρο σε κάθε νοήμονα ότι εμπιστοσύνη από τους πιστωτές και εταίρους προς την Ελλάδα δεν υπάρχει. Κάποιου είδους εποπτεία θα υπήρχε το 2014, θα υπάρξει και τώρα.

Δεν πρόκειται επίσης να προσφερθούν δώρα στην κυβέρνηση, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στο μυαλό των πιστωτών έχει αρχίσει και διαμορφώνεται η άποψη ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική αλλαγή. Αυτό συνέβη και το 2014.

Η βασική αλλαγή σε σχέση με το 2014 είναι ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν άλλο για την Ελλάδα. Θα μπορούσε όμως κάποιος να πει ότι η ελάφρυνση χρέους είναι ένα είδος πληρωμής. Επομένως, δεν θα δοθεί χωρίς όρους.

Αυτά για να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις καφενείου για τους ιθαγενείς ή για τους συγγραφείς εμετικών σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα που νομίζουν ότι είναι άμεμπτοι και κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας…