Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ως τιμώμενο πρόσωπο του τέταρτου και σταθερά πλούσιου φεστιβάλ κόμικς «Comic Con», ο αμερικανός σχεδιαστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανκ Μίλερ. Για το σύνολο της ντόπιας (αν όχι και της εγγύς βαλκανικής) κομιξόφιλης κοινότητας ήταν ένα σημαντικό γεγονός που θα συζητιέται για λίγο ακόμα.

Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση του έργου του ανδρός, μια απαρίθμηση όμως των επιτυχιών του, λέει αρκετά: τα πρώτα του σκίτσα στη Marvel και στην DC ανανέωσαν το ενδιαφέρον για τον Spiderman ή τον Daredevil, ενώ η ελληνικής καταγωγής υπερηρωίδα Elektra που εκείνος δημιούργησε, μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε.

Το νεο-νουάρ «Sin City» έγινε ταινία που διεκδίκησε Χρυσό Φοίνικα, ενώ η δουλειά του στον Μπάτμαν, αναγέννησε τον «Σκοτεινό Ιππότη». Διασημότερο από όλα βέβαια ίσως είναι το κόμικ «300», μια κάπως πολεμοχαρής προσέγγιση στη μάχη των Θερμοπυλών, που επίσης διασκευάστηκε κινηματογραφικά.

Λέγεται ότι εξαιτίας της ταινίας, η Σπάρτη είδε τον τουρισμό της να αυξάνεται κατά τι, ειδικά γύρω από το άγαλμα του Λεωνίδα. Κι ίσως για αυτό, στη βράβευση του Φρανκ Μίλερ στο Comic Con της Θεσσαλονίκης, οι αρχές της πόλης όχι μόνο έδωσαν το «παρών», αλλά κι έκαναν τον καλεσμένο να νιώσει για τα καλά τι εστί ελληνική φιλοξενία.

Αφού λοιπόν ανέγνωσε ψήφισμα που ανακήρυσσε τον Μίλερ επίτιμο δημότη της Σπάρτης, ο αντιδήμαρχός της άρχισε να του ενεχειρίζει τα απαραίτητα δώρα.

Και τι δώρα: για αρχή, μια περίτεχνη κορνίζα κι ένα μπουκάλι λάδι («βιολογικότατο») από την ευλογημένη γη της Λακωνίας. Ένα μικρό αγαλματίδιο αρχαίου σπαρτιάτη οπλίτη κατασκευασμένο από βίδες («ένα πραγματικό έργο τέχνης») και μια πλακέτα που αποτύπωνε κάποιο καρέ από τους «300». «Δύο σουβεράκια για να πίνει τον καφέ του», διακοσμημένα με το γράμμα «Λ» (εκ της «Λακεδαίμονος»), «και βέβαια, ένα μπρελοκάκι».

Το πράγμα όμως δεν τελείωσε εκεί. Σειρά είχαν ασημένιες καρφίτσες και περισσότερα μπρελοκάκια (επίσης με το «Λ»), δαχτυλίδια με την σπαρτιάτικη περικεφαλαία, «αυτή του πολέμαρχου, με το εγκάρσιο λοφίο και τα δόκανα των Διοσκούρων» (μπρρρ…) και για το τέλος, ένα μενταγιόν.

Με τα πολλά, το σύνολο των δώρων απαίτησε μια ικανού μεγέθους σακούλα για να μεταφερθεί, ενώ η διαδικασία ολοκληρώθηκε προκαλώντας εκτός από τα χειροκροτήματα του κοινού, και μερικά χάχανα.

Επαρχιωτισμός; Πατροπαράδοτη, ασφυκτική περιποίηση; Το εύκολο είναι να μιλήσει κανείς για τέτοια χαρακτηριστικά.

Για μια τοπική αρχή, ενθουσιασμένη με το ενδιαφέρον των ξένων για τα κατορθώματα των αρχαίων προκατόχων της, που σπεύδει να ευχαριστήσει τον αμερικανό μουσαφίρη, λούζοντάς τον με πεσκέσια για κάνα δεκάλεπτο -έστω κι αν οι «300» κυκλοφόρησαν είκοσι χρόνια πριν.

Δεν είναι σίγουρο αν ο Μίλερ απολάμβανε τα καθέκαστα –ένα πρόβλημα υγείας που φαίνεται να τον ταλαιπωρεί, δεν επέτρεπε ασφαλή συμπεράσματα.

Έβαλε πάντως κι ο ίδιος το χεράκι του: το τελευταίο του κόμικ ονομάζεται «Ξέρξης: η πτώση του οίκου των Δαρείων και η άνοδος του Αλέξανδρου». Στο τέλος δε της τελετής, δήλωσε, προς ενθουσιασμό πολλών, ότι αν κάποιος δει τα εν λόγω σουβενίρ στο σπίτι του και τα ποθήσει, εκείνος θα του απαντήσει «Μολών λαβέ». Το κιτς των μπλοκμπάστερ, σε ένα στιγμιότυπο.

Ίσως πάλι, να έχουν και λίγο πλάκα όλα αυτά. Ίσως έχουμε να κάνουμε με μια μικρή, τοπική κοινωνία που, μην έχοντας πολλές χαρές έξωθεν, απολαμβάνει την ενασχόληση των διασήμων με τα ανδραγαθήματα όσων, αιώνες πριν, απλώς έζησαν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος που ζει εκείνη σήμερα. Δικαίωμά της θα πει κάποιος, να καμαρώνει ενώπιον του ξένου καθρέφτη, για όποιες ιδιότητές της επιθυμεί.

Άραγε όμως, βλέπει στο είδωλό της κι εκείνα τα φιλοπόλεμα χαρακτηριστικά που έκαναν τους «300» τόσο δημοφιλείς;

Αν ναι, τότε το μικρό βουνό με τα δώρα που λογικά θα στρίμωξε στις βαλίτσες του ο Μίλερ, μάλλον είναι από εκείνα που, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πρέπει να φοβάται κανείς.

Headlines