Οταν είχα δει τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», ενθουσιάστηκα. Είναι πολύ παρηγορητικό να συντονίζεσαι με την ιδέα ότι η ποίηση θα σώσει τον κόσμο. Οταν όμως το καλοσκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι κανένας από τους ποιητές που ήξερα μέχρι τότε (ισχύει απόλυτα και για όσους γνώρισα αργότερα) δεν ροβολάει σε λιβάδια πηδώντας φράχτες ενώ τον ακολουθούν οι μαθητές του πετώντας τα καπέλα του κολεγίου (σύμβολα καταπίεσης) στον αέρα.

Οι ποιητές και γενικά οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης που γνώριζα ήταν άνθρωποι δύσκολοι, ενίοτε στρυφνοί, κατά περίσταση μικρόψυχοι. Συνήθως μοναχικοί, ακόμα συνηθέστερα ανταγωνιστικοί, με αντιζηλίες, πάθη και ίντριγκες να σιγοκαίνε στις (και τις) προσωπικές τους σχέσεις. Χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο την αξία του έργου τους (από μία άποψη μπορεί και να την τεκμηριώνει, αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση).

Ο Ρεμπό είχε ανυπόφορο χαρακτήρα και η μάνα του μαλλιοτραβιόταν με τη μάνα του Βερλέν για το ποιος από τους δύο παρέσυρε τον άλλον στην «ακόλαστη ζωή». Στη δική μας γειτονιά είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία της πνευματικής Ελλάδας κινητοποιήθηκε ώστε να μην πάρει το Νομπέλ ο Καζαντζάκης.

Ή ότι ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Σικελιανός δεν έγιναν ποτέ μέλη της Ακαδημίας. Ή ότι ο Καραγάτσης ξυλοκόπησε τον Σπύρο Μελά όταν ο δεύτερος είχε αναφέρει πως η υπερσεξουαλικότητα των ηρώων του ίσως ήταν ένδειξη ερωτικών ιδιαιτεροτήτων του συγγραφέα.

Γνωστό και ότι ο Σκαλκώτας ήρθε αντιμέτωπος με τον φθόνο των συναδέλφων του (ανάμεσά τους ο Καλομοίρης και ο Μητρόπουλος) κάτι που τον οδήγησε στην κοινωνική και επαγγελματική απομόνωση, την κατάθλιψη και τον θάνατο.

Γνωστά και τα συνεχή καρφώματα ανάμεσα στον Τσαρούχη και τον Ταχτσή. Λιγότερο γνωστό ίσως ότι ο συγγραφέας είχε πει κάποτε για τον ζωγράφο: «Ο Τσαρούχης είναι σαν τη ρετσίνα. Δεν εξάγεται». Για να του διαμηνύσει ο Τσαρούχης: «Και ο Ησίοδος έχει γράψει μόνο ένα έργο αλλά στάθηκε πιο τυχερός από τον Ταχτσή».

Headlines