Η σκοτεινή και ψεύτικη Ελλάδα

Την βδομάδα που μας πέρασε έγιναν είδηση σε όλο τον κόσμο οι αυτοκτονίες δυο πετυχημένων ανθρώπων με διεθνές εκτόπισμα, θαυμαστές, οικονομική άνεση και φαινομενικά λαμπερή ζωή.

Σε πολλές χώρες, όπως στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, η προβολή κάθε ρεπορτάζ ή συζήτησης για τις αυτοκτονίες της Κέιτ Σπέιντ και του Άντονι Μπουρνταίν, συνοδευόταν από υστερόγραφο, κάρτα ή τηλεοπτικό κρόουλ που καλούσε όποιον δεν νιώθει καλά να μιλήσει σε κάποιον και παρείχε κι έναν τηλεφωνικό αριθμό με την προτροπή να τον καλέσουν αν χρειάζονται υποστήριξη.

Δεν συζήτησαν την κατάθλιψη γενικώς. Δεν έλεγαν οι δημοσιογράφοι τη γνώμη τους ούτε έκαναν διάγνωση στους αυτόχειρες στον αέρα των καναλιών ή σε στήλες. Στην Ελλάδα οι αριθμοί βοήθειας που υπάρχουν θάβονται στον νεκρό διαφημιστικό χρόνο των καναλιών, κάπου στις 4-5 το πρωί.

Η ψυχική νόσος πρέπει να είναι κρυφή, συνήθως έρχεται στην επικαιρότητα με αφορμή κάποιο έγκλημα, χρησιμοποιείται ελαφρά την καρδία ως προσβολή ενώ αν κάποιος επώνυμος κάνει το λάθος να μιλήσει για την κατάθλιψη δημοσιογράφοι και σχολιαστές δεν το ΄χουν σε τίποτα να κάτσουν να τοποθετηθούν επί της διάγνωσης του με τις μηδενικές γνώσεις και πληροφορίες που έχουν.

Γιατί να είπε ότι έχει κατάθλιψη; Ψέματα θα είναι. Εμείς ξέρουμε καλύτερα; Όχι επειδή έχουμε, προς Θεού. Μη μας πουν και τρελούς.

Επίσης πρόσφατα έγιναν κάποιες δημόσιες συζητήσεις και παρεμβάσεις για την κατάσταση στο Πεδίο του Άρεως. Κι ουδείς βρέθηκε να πει δημοσίως πως πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση, χωρίς ταμπού αλλά με ανθρώπινο και πρακτικό πνεύμα, για το τι θα γίνει με τις «πιάτσες» των χρηστών ουσιών. Έ

χουμε βολευτεί με το να μετακινούνται από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο μεταξύ άλλων γιατί δεν τολμάει κανείς να πει ότι κάτι πρέπει να γίνει, να συζητηθούν σύγχρονες προσεγγίσεις, να δούμε τι κάνουν σε άλλες πόλεις κ.λπ. Το θέμα αναφέρεται μόνο ως ένας κίνδυνος για τη δημόσια τάξη και την ασφάλεια των πολιτών, οι κάμερες ζουμάρουν σε πεταμένες σύριγγες και στο μοντάζ το βίντεο ντύνεται με μουσικές από θρίλερ.

Στο Athens Pride, εκτός από τους ακτιβιστές, τις φωτογραφίες των οποίων επιλέγουν στρατηγικά τα ελληνικά ΜΜΕ προκειμένου να γαργαλίσουν όσους σκανδαλίζονται εύκολα και «ανέχονται» με μέτρο, βρέθηκαν, όπως κάθε χρονιά, οργανώσεις που κάνουν σημαντικό και χειροπιαστό έργο για τους εργαζόμενους στο σεξ, για τους οροθετικούς συμπολίτες μας αλλά και για την ενημέρωση, την πρόληψη και την εξέταση όσο το δυνατόν περισσοτέρων πολιτών για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Σε μια εκδήλωση γεμάτη νεολαία μοίρασαν προφυλακτικά και κάλεσαν όλους να εξεταστούν εξηγώντας ότι είναι μια διαδικασία απλή, γρήγορη και μπορούν να γίνει και δωρεάν. Πόσο συχνά μιλάμε για τα νοσήματα αυτά στα ΜΜΕ και γενικώς στην δημόσια σφαίρα;

Πόσοι έχουν εμβολιάσει τα έφηβα παιδιά τους για τον HPV; Και, το σημαντικό: ποιος θα στηρίξει τους οροθετικούς συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα αφού το δημόσιο σύστημα υγείας κάθε τρεις και λίγο δεν μπορεί να τους καλύψει απολύτως απαραίτητες εξετάσεις;

Το θέμα πέρασε στα ψιλά παρότι οι αποτυχίες του υπουργείου Υγείας δίνουν «ψωμί» στα ΜΜΕ και στην αντιπολίτευση. Κι ας βλέπουμε στα νοσοκομεία μας πράγματα τραγικά.

Που κολλάνε όλα αυτά μεταξύ τους; Στο ότι μας υπενθυμίζουν κάτι σημαντικό.

Υπάρχουν κάποια πράγματα στην κοινωνία μας που πρέπει να είναι «κρυφά». Όλοι να το ξέρουν ότι υπάρχουν αλλά κανέναν να μην αφορούν και κανείς να μην τα παραδέχεται.

Προτάσσουμε τον ήλιο, το τσίπουρο και την καλοπέραση και παρουσιάζουμε ως ηθικά ανώτερο το παρελθόν μας, πριν έρθει η τεχνολογία και «αποξενώσει» τους ανθρώπους και «διαταράξει τη φύση», για να μην πούμε ότι το παρελθόν μας είναι γεμάτο ανισότητες, ανελευθερία κι αίμα και πως η τεχνολογία μαζί με την «αποξένωση» μας έφτασε και να μην πεθαίνουμε από πολυομυελίτιδα.

Επιζητούμε την ομοιογένεια μεταξύ μας και τον εξαιρετισμό στην εικόνα μας στους ξένους. Το κάνουμε με την ίδια φυσικότητα με την οποία ακκιζόμαστε για τα δήθεν τάχα μου σπουδαία και λαμπρά κεφάλαια της ιστορίας μας, πλάθουμε μύθους και κρύβουμε κάτω από το χαλί αλήθειες, βλέποντας εθνικισμούς μόνο στους άλλους, τους απέναντι, τους παρά πέρα.

Ακόμη και την κρίση μας την οικονομική την ψιθυρίσαμε πρώτα μεταξύ μας όπως κουτσομπολεύουν τον άρρωστο οι θειάδες στο χωριό και νομίζαμε ότι την κρύβαμε μέχρι που έσκασε μεγαλοπρεπώς στα περήφανα μούτρα μας και τράβηξε τις μάσκες και φάνηκε όλη η ασχήμια μας από κάτω.

Και παρόλα αυτά συνεχίζουμε να κρύβουμε. Να κρύβουμε τις αρρώστιες, να κρύβουμε ό,τι μπορεί να συσχετιστεί με την εγγενή πολυπλοκότητα, με το σώμα (παρά μόνο αν έχει εικόνα υγείας κι ευρωστίας, ναι στους δρομείς όχι στους αρρώστους και τους ναρκομανείς) και τη σεξουαλικότητα και τις σχέσεις των ανθρώπων και να τους καλούμε να κρυφτούν κι αυτοί, να μην συσχετίζονται ελεύθερα με τους άλλους ανθρώπους. Να μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας κι ας περπατάμε στο δρόμο σκυθρωποί.

Υπάρχει μια βιβλική ρήση, στο κατά Ιωάννη, που λέει πως η αλήθεια απελευθερώνει. Έχει γίνει κάπως κλισέ βέβαια γιατί η αλήθεια είναι πως ενώ κανείς δεν συμπαθεί τις κοινοτοπίες που διατυπώνονται σχεδόν αφοριστικά, σαν σύνθημα σε πόστερ, συνήθως αυτές έχουν μια ακρίβεια στον πυρήνα τους.

Αυτή η χώρα όσες επενδύσεις και να φέρει, όση ανάπτυξη κι αν μετρήσει, αν δεν έρθουν γενιές που θα κοιτάξουν κατάματα την ανελευθερία και τους φονταμενταλισμούς που απλώνονται αργά αργά σαν πηχτή ομίχλη, αν δεν αρχίσει να λέει που και που την αλήθεια στον εαυτό της, δεν θα σωθεί ποτέ.

Θα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από όλα, θα κρύβεται, μέχρι τον επόμενο σοκ που θα έρθει δυνατό σαν κρότος να την απογυμνώσει κι από το φύλλο συκής της.